Speculaasie

Eerlijk: in die intussen negentien jaar dat we resultatenrekeningen doorploegen, hebben we er zelden eentje gezien dat zo de perfectie benadert als dat van Lotus Bakeries deze ochtend. Omzet plus 5 procent, bedrijfs- en nettowinst respectievelijk een vijfde en een derde hoger.

Maar het strafst vind ik nog de nettoschuld die met 59 (!) procent afgenomen is naar 20 miljoen euro. Met andere woorden: met de huidige cashflow is Lotus schuldenvrij nog vóór de Lembeekse bossen in bloei staan. De speculaas van Lotus moet als cashmachine alleen in de bagger van CFE zijn gelijke erkennen. Bijgevolg kan de speculaasbakker het zich permitteren het dividend met 15 procent op te trekken en tegelijk met een eigen verkoopskantoor proberen de Chinese markt te veroveren.

Een perfect rapport bijgevolg. Maar de beurskoers is intussen ook van die aard dat beleggers alles wat niet de perfectie benadert genadeloos zouden afstraffen. Terwijl we dit schrijven noteert Lotus op 1.113 euro, exact een vertienvoudiging op tien jaar tijd.

Bij die koers noteert Lotus zelfs met een winst per aandeel van 47 euro tegen bijna 24 keer de nettowinst en meer dan 4 keer de boekwaarde van 257 euro per aandeel. Dat is stevig, zelfs voor een aandeel dat al 13 jaar op rij de Bel20 klopt. 

Bij zo'n stratosferische koers loert al snel het geval dat het management zich laat meeslepen met de euforische beurswereld. Maar bij de nuchtere Meetjeslanders lijkt me dat gevaar onbestaand. Merk alleen al de traditioneel onderkoelde wijze waarop de Lembekenaars hun vooruitzichten voor 2015 pennen:

Jullie mogen mij gerust een professionele kniesoor noemen, maar sta me toe wat ongerust te zijn. Kijk eens naar de recente beurskoers van Lotus Bakeries , Melexis , WDP , Bpost en Van de Velde . Stuk voor stuk fantastische gerunde bedrijven met een 'track record' om u tegen te zeggen en ijzersterke resultaten. En stuk voor stuk met een beurskoers die na een lange kabbelende klim plots de stratosfeer begon te verkennen van zodra duidelijk werd dat Mario Draghi zijn bazooka aan het afstoffen was.

De verklaring is simpel. Vanaf maart stopt de Europese Centrale Bank beleggers en banken maandelijks 60 miljard in de pollekes, door in bulk schuldbewijzen van virtuele bankroete overheden op te kopen. Met het vriendelijke verzoek de cash in de reële economie aan te wenden. Yeah, right.

Beleggers zijn nu al druk bezig de aankomende tsunami van geld in de irreële economie - zoals we de financiële markten steeds meer mogen beginnen noemen - aan het werk te zetten. En dan vloeit het geld in de eerste plaats naar die bedrijven die bewezen hebben in tijden van lage groei en lage inflatie - waar Frankfurt volgens mij weinig aan kan veranderen, hoe zeer centraal bankiers het anders laten uitschijnen - toch een resultatenrekening met aardig wat plusjes te kunnen voorleggen.

Wat nu gebeurt, heeft naar mijn bescheiden mening weinig meer te maken met beleggen, maar met speculeren. Wie nog op ouderwetse wijze naar goedkope aandelen speurt - à la Benjamin Graham - moet vaststellen dat je eigenlijk nauwelijks nog koopjes vindt. Dus kopen 'value investors' niet en stellen ze vast dat de trein voortraast en ze aan de zijlijn staan te mopperen terwijl beleggers grof geld verdienen door minder hun 'fundamenteel' huiswerk te doen en gewoon aandelen te kopen.

Dus doen ook veel fundamentele beleggers met gekruiste vingers mee aan de wilde rit. Omdat ze denken dat ze 'iets aan het missen zijn' of gewoon omdat hun klanten anders andere oorden opzoeken. Beurskoersen die plots een duizelingwekkende knik hoger vertonen, is doorgaans een teken dat we in de zeepbelfase beland zijn. Ik kan ongelijk hebben en in dat geval mag u mij gerust aan dit schrijven herinneren. Maar mocht er later dit jaar toch een stevige correctie komen heb ik het toch maar gezegd. Nèh. 

Overigens: mocht Duitsland een beursgenoteerd bedrijf zou het aandeel gelet op de stilaan verbluffende staat van dienst ongetwijfeld ook tegen 30 keer de winst noteren. En zouden CEO Angela Merkel en CFO Wolfgang Schäuble net als de Boones van Lotus wel de laatste mensen zijn die zich door een manisch beurswereldje laten opjagen. Frankrijk daarentegen zou de ultieme 'value trap' zijn: dat schaarse aandeel dat optisch goedkoop noteert en altijd weer kopers aantrekt die bij de eerstvolgende winstwaarschuwing vloekend moeten vaststellen dat het bedrijf zeer terecht goedkoop noteert.