Laatbloeier | Verleiden is verkopen

Verkopen is verleiden. Iemand zal die gevleugelde woorden weleens eerder gebruikt hebben, en anders neem ik er nu een patent op.

Jammer genoeg was verleiden, toen ik nog in alles moest openbloeien, niet mijn grootste gave. Integendeel, terwijl mijn bronstige tienervrienden vol overgave hun paringsdans uitvoerden op de dansvloer, stond ik als muurbloem mezelf moed in te drinken. Als ik dan eindelijk het lef had om ook enkele moves te doen, verloor ik al snel mijn evenwicht, want ik was alweer vergeten hoe slecht ik tegen drank kon.

Gelukkig heb ik sindsdien wat efficiënte verleidingstrucs geleerd. Ik ga ze u niet allemaal verklappen, de concurrentie leest mee, maar eentje wil ik wel met u delen. Een bedrijf waarop ik al langer een oogje had, wilde wel eens met me praten. Het was een jong, succesvol bedrijf met filialen in verschillende landen, meer dan duizend werknemers en een allesbehalve klassieke directie. Voor mij een gedroomde, maar misschien onbereikbare klant.

Verleiden was dus de boodschap. Ik brak me dagenlang het hoofd over de truken die ik zou gebruiken. Na een verkwikkende herfstwandeling had ik het gevonden: ik zou een cadeau geven. Geen dure poging tot omkoperij, het mocht niet gênant worden, maar een attente, zelfgemaakte verrassing. Iets waarvan mijn contactpersonen oprecht blij zouden worden, een leuke video waarmee ik ook nog eens toonde wat ik in mijn mars had.

Vol goede moed ging ik aan de slag. Het kostte me tijd en ook wel wat geld. Maar wie wil verleiden, moet er iets voor over hebben. Investeren in de toekomst heet dat, geloof ik.

Een dag voor ik op visite mocht, werd me meegedeeld dat het een digitale ontmoeting zou worden, de directie was onverwacht op zakenreis vertrokken. Ze konden in het buitenland wel wat tijd maken om naar mijn verhaal te luisteren. Even dacht ik dat ik mijn zelfgemaakte attentie in de vuilnisbak kon kieperen. Tot iemand me erop wees dat video’s ook digitaal gedeeld kunnen worden.

Een halfuur voor het grote moment was aangebroken, had ik mijn openingszin op verschillende tonen gerepeteerd. Toen ik eindelijk tot de vergadering op mijn scherm werd toegelaten, bleken mijn gastheren zich in een tijdzone te bevinden waar wifi nog moest worden uitgevonden. Vrolijk en vol storingen vertelden ze dat ze net een diner met aangepaste wijnen achter de kiezen hadden, en met een pousse-café in de hand wilden ze wel even naar me luisteren. Zelf had ik wegens te veel stress mijn ontbijt overgeslagen en zat ik aan mijn derde koffie, maar ik stak hoopvol van wal.

In het midden van mijn aarzelende introductie viel plots het scherm uit. Twee nerveuze minuten later verscheen het gezelschap weer, dit keer aan de andere kant van de hotellobby, waar de ontvangst beter zou zijn. Dat scenario herhaalde zich enkele keren. En terwijl de moed me in de schoenen zonk, werden mijn digitale toehoorders steeds vrolijker, want de hotellobby bleek vol te lopen met plaatselijke vrouwelijke bezienswaardigheden.

Net toen ik aankondigde dat ik een video voor hen had gemaakt, viel de verbinding onverbiddelijk uit. Ik bleef, zoals dat heet, verweesd achter.

De volgende dagen hoopte ik vurig op excuses en een oproep tot herkansing, maar dat bleek ijdele hoop. Zelf opnieuw contact opnemen leek me te opdringerig, verleiden mag geen stalken worden. Intussen heb ik het losgelaten en zeg ik tegen mezelf wat mijn tienervrienden zeiden als hun moves niet het gewenste effect hadden: 'Ander en beter.'

Ik heb er ook mijn eerste gouden ondernemerstip aan overgehouden: wie tegenwoordig wil verleiden, zorgt maar beter voor goede wifi. Voilà, gevleugelde woorden die ik nog nergens heb gelezen. Ik heb er uiteraard een patent op genomen.