Laatbloeier | Niet voor het geld

Het zal wel, dacht ik vroeger als een ondernemer me weer eens wou overtuigen dat geld niet de drijfveer was. Het ging om de voldoening, om iets te creëren, iets op te bouwen vanuit het niets. Om klanten gelukkig te maken zelfs.

Niet dat geld onbelangrijk was, maar het kwam nooit op de eerste plaats.

Ja ja.

Toen ik er zelf aan begon, was dat niet met dollartekens in mijn ogen, maar ik was, om het filosofisch uit te drukken, wel benieuwd hoe mijn bankrekening erbij zou varen. Toen klanten bestellingen begonnen te plaatsen, voelde ik dat er iets gebeurde. Zonder dat ik het in de mot had, waren andere dingen belangrijker geworden. Een enthousiast berichtje van een bedrijfsleider die zijn bestelling had bekeken kon mijn dag goedmaken. De centen die het opleverde, waren ook welkom, maar de superlatieven en duimpjes in het berichtje betekenden net iets meer.

Het werd me nog duidelijker toen deze week, voor het eerst in mijn ondernemersbestaan, een klant me vroeg langs te komen voor een evaluatiegesprek. ‘Eens overlopen wat jouw inbreng betekend heeft voor ons bedrijf.’

De knikkende knieën waren geleden van de mondelinge examens, in mijn geval was dat dus een eeuwigheid. Er kwam nog wat klam zweet bij toen bleek dat de vergaderzaal gevuld was met mensen met functies die begonnen met een C en eindigden op een O. Alleen de letter ertussen verschilde. Iemand begon aan een powerpointpresentatie waaruit moest blijken of mijn bijdragen het rendement hadden doen stijgen. Ik deed alsof ik alles begreep, maar probeerde vooral van de lichaamstaal af te lezen of ik met onderscheiding geslaagd was dan wel in september eens mocht terugkomen.

Het bleek het eerste te zijn. Wat ik daarbij voelde, kwam in de buurt van wat ik mocht ervaren bij een bevrijdend verdict in mijn overigens niet zo indrukwekkende studentencarrière.

Laten we structureel gaan samenwerken, zei de tevreden E tussen de C en de O, daar gaan we allebei beter van worden.

De F begon daarop aan een budgettair voorstel, maar stopte toen ze zag dat ik niet luisterde. Ze herkende iets wat ze al vaker moet hebben gezien: de emotie van de startende ondernemer die vaststelt dat de mayonaise pakt. De opluchting dat het geen luchtkasteel was, maar iets waarop anderen blijkbaar zaten te wachten.

Ik kan me vergissen, maar volgens mij kan haast elke ondernemer zich dat soort moment nog voor de geest kan halen. Noem het een kantelpunt. Een mijlpaal. Of een Engelse term die ze er misschien voor hebben op de Vlerick-school.

Natuurlijk hadden we het al snel weer over het budget, dat ik uiteraard beleefd heb proberen te verhogen, maar dat ga ik me over tien jaar niet meer herinneren.

Ben ik nu echt gelukkig omdat ik het bedrijf van iemand anders een klein beetje rendabeler heb kunnen maken? Ik vroeg het me af op de terugweg. Zit er een soort altruïst in mij? Een rode ridder voor bedrijven?

Of moet ik het eerder vergelijken met de vreugde van een chef-kok als iemand zegt hoe lekker het was. De chef is toch vooral gelukkig omdat hij iets heeft kunnen creëren wat anderen lekker vinden, dat zijn restaurant kan draaien op iets wat hij zelf klaarmaakt.

Omdat ook hij recht had op zijn portie geluk, belde ik mijn immer ongeruste boekhouder. Mooi, was zijn reactie - hij is op alle vlakken spaarzaam. Nog zo twee klanten en je komt er wel, vervolgde hij in een gulle bui.

Die andere klanten waren nu even niet belangrijk, mijn schuld-saldobalans ook niet. Ik had iets te vieren, dus ging ik op restaurant. De chef begreep helemaal wat ik bedoelde toen ik hem mijn vergelijking voorlegde. Hij kon zich ook nog goed zijn eigen kantelpunt herinneren. Het draait niet alleen om geld, besloot hij, en we klonken uitbundig op het ondernemerschap.

Het zal wel, hoor ik u denken. Ja ja.