Bert Kruismans | Het belangrijkste buitenland

Kijk, een beetje journalist is liever lui dan moe. Je leest dat niet zo vaak in de krant, maar dat betekent nog niet dat de stelling onwaar is. En een Waal is van nature nogal moe. Hij kan er ook niets aan doen, die is genetisch bezwaard. Dat lees je sinds 9 juni ook niet meer zo vaak in de krant, maar het wordt wel geponeerd door mensen die in hun hele leven nog geen stap in Wallonië hebben gezet. Die zullen het wel weten zeker?

U begrijpt dat aan het begin van deze zomervakantie onze gedachten dan ook uitgaan naar de collega’s van de Franstalige pers. Tegen wil en dank lui in het kwadraat, maar dezer dagen moeten ze toch nog flink aan de bak. Niet alleen dienen de regeringsformaties in Brussel en Namen opgevolgd, dat valt op zich nog best mee, maar het zijn nu ook verkiezingen in Frankrijk. Dat is pas werken geblazen. 

Toegegeven, de verkiezingsuitslag bij onze zuiderburen is niet onbelangrijk voor de toekomst van de Europese Unie. En het Franse systeem met zijn verkiezingen in twee rondes is echt wel gesneden koek voor de liefhebber van de betere realitysoap. Maar dat levert nog geen afdoende verklaring voor de ziekelijke aantrekkingskracht die de politiek outre-Quievrain wél, en de Britse of de Duitse politiek níét uitoefent op onze Franstalige landgenoten.

Die kregen in hun Belgische pers de afgelopen dagen analyses over het stemgedrag van de Franse kiezer langs de Belgische grens en in de berggebieden. En vergeten we vooral niet het exclusieve verhaal van een burgemeester, afkomstig uit het Waalse Andenne, die in zijn godvergeten dorpje met toch wel 160 inwoners, ergens in de Ardèche, de extreemrechtse opmars had tegengehouden.

In 2012 was uw dienaar on the road in Frankrijk met enkele Waalse theatertechnici. De dag van onze terugkeer naar het moederland zat de hoofdtechnicus met kleine oogjes achter het stuur van de tourbus. De brave man was tot diep in de nacht opgebleven, omdat hij per se het presidentiële debat tussen François Hollande en Nicolas Sarkozy nog eens wilde herbekijken. Het was het tijdperk waarin een beetje Belgische Franstalige humorist overal de lachers op zijn hand kreeg met een imitatie van diezelfde Sarkozy. Wij willen de kennis van de Vlaming over het Haagse Binnenhof niet onderschatten, maar geen Vlaamse humorist probeerde in die dagen het publiek in pakweg Torhout of Turnhout in te pakken met een feilloze imitatie van Mark Rutte. 

Deze week werden op de Place de la République Française in Luik de straatnaambordjes overplakt met Place de la République Fasciste. Ook dat zien we op de Frankrijklei in Antwerpen nog niet meteen gebeuren.

Het mag niet verbazen dat ook onze Franstalige politici zich dezer dagen verplicht voelen hun mening over de Franse politiek te delen. Bij Les Engagés ontwaarde de Belgische pers maandag na de eerste verkiezingsronde al een belangrijk verschil in interpretatie van de resultaten tussen de verscheidene kopstukken van de partij. Werd het linkse Front Populaire daar over dezelfde kam geschoren als het extreemrechtse Rassemblement National? De dag zelf nog moest voorzitter Maxime Prévot ingrijpen met een duidelijke tweet. Ja, dat Rassemblement National was veel erger dan die linkiewinkies. Oef, incident gesloten. Alsof Prévot met het vormen van drie regeringen in eigen land al niet genoeg werk op de plank heeft. 

Vlaamse politici stellen geregeld dat we buitenlandse politieke conflicten zeker niet in eigen land mogen importeren. Dat zou niet bevorderlijk zijn voor de sfeer. Gelukkig voor de halve Fransen onder ons worden daarbij uitsluitend islamitische landen geviseerd.