Weg met wielertoeristen zonder bel!

Meestal prijs ik me gelukkig dat mijn woon-werkverkeer zich in het schilderachtige Zuid-Limburgse heuvellandschap afspeelt. Maar terwijl ik genietend van het weidse uitzicht over Maastricht de helling af fiets, weerklinkt achter me plots geroep: ‘Kijk uit! Hee, heeee! Opgepast!’

Is iemand boos op mij? Is iemand in nood? Ben ík in nood? De tijd tussen horen, interpreteren en reageren is angstvallig kort. Stemgeluid kan zoveel betekenen. In tegenstelling tot het geluid van een fietsbel. Dat heeft maar één associatie: er komt iemand aan op de fiets. De fietsbel, zo duidelijk in al haar eenvoud! Helaas is het teveel aan wielerterroristen omgekeerd evenredig met het tekort aan fietsbellen.

Pakje van Jumbo-Visma

Mijn excuses als dat wat zuur klinkt, maar ik werd onlangs van het fietspad gereden en ben recht in een plas met een hoge zuurtegraad beland. Op bepaalde dagen en tijdstippen mijd ik ondertussen het fietspad, zeker als er een afdaling bij zit.

Net zoals een vierjarige in een Spiderman-pak denkt dat hij Spiderman ís, denkt een horde huisvaders dat een pakje van Jumbo-Visma hen kroont tot Wout van Aert of een andere keizer van de weg. Daarvoor moet iedereen, inclusief de wegcode, wijken. Maar de zestiende-eeuwse dichter John Donne wist het al, lang voor de fiets werd uitgevonden: ‘No man is an island entire of itself.’ ‘Hel, dat zijn de anderen’, schreef Jean-Paul Sartre enkele eeuwen later, misschien wel nadat hij op een zonnige ochtend van het fietspad gereden werd.

Hoe duurder de koersfiets, hoe meer bespaard wordt op de fietsbel, lijkt het wel. Omdat de fiets dan zoveel lichter en mooier is?

Beste wielerterrorist, u bent een mooier mens als u rekening houdt met anderen. U bent niet alleen op de weg.  Neem gerust een voorbeeld aan anderen die het wel goed doen: bellen - en dus niet ‘tring tring’ roepen - en als ze je voorbijsteken, zeggen hoeveel anderen nog volgen. Zodat je niet per ongeluk naar links uitwijkt en een huisvader in een gesponsorde outfit van slagerij Van Kampen op je nek krijgt.

Als weer eens een wielerterrorist die zich onsterfelijk waant me voorbijsnelt, blijf ik angstvallig aan de rechterkant van het fietspad, reflecterend over mijn eigen sterfelijkheid. Filosoferen is leren sterven, wist Cicero al. Beste wielerterrorist, ook u bent sterfelijk. En de persoon die u over de rand van het fietspad duwt omdat u per se snelheid wilt halen, is dat ook. Mocht u zichzelf toch onsterfelijk wanen: herinnert u zich dokter Lecompte nog? Hij ging duizend jaar worden. We weten hoe dat afgelopen is: in 2008, op 78-jarige leeftijd.  

De kennis van de wegcode lijkt even deplorabel als de staat van de Vlaamse fietsinfrastructuur. Een fietsbel maakt deel uit van de wettelijk verplichte uitrusting van de fiets. Beste wielerterrorist, u staat niet boven de wet. Een kleine oproep aan de politie: schrijf hier eens vaker boetes voor uit. Hoe duurder de fiets, hoe hoger de boete mag zijn. 

Vooral op zondagochtend hijsen aan de rand van het dorp halfnaakte mannen zich massaal in strakke fietspakjes. De wielertoerist maakt zich klaar om de strijd met de weg, de tijd en zichzelf aan te gaan. Enkele uren me-time met de mannen, even weg van vrouw en kind. Fietsen als me-time redt huwelijken, denken we stellig in het dorp. Maar doe uzelf eens een fietsbel cadeau. Daar redt u levens mee.