De postbode belt altijd twee keer

Bpost lanceerde al een bod op zijn Nederlandse concurrent in 2015. Dat bod ging de mist in, onder meer door de bemoeienissen van gewezen PSminister van Overheidsbedrijven Jean-Pascal Labille. Die zou de deal bewust gelekt hebben om hem te laten mislukken. Een van de netelige punten was toen dat bij een geslaagd bod de Belgische overheid haar belang in het fusiebedrijf zag dalen tot onder 50 procent.

Nu ligt een nieuw bod op tafel, dat op zes punten verbeterd is. Bpost hoopt zo tegemoet te komen aan de Nederlandse verzuchtingen en de overname wel te realiseren.

Achter de overname zit een bedrijfslogica. Bpost heeft zich succesvol getransformeerd tot een modern, beursgenoteerd postbedrijf. De klassieke dienstverlening is voor een stuk verloren gegaan, maar er zijn ook nieuwe markten geopend. Toch zijn er nog punten waarop het beter kan.

Neem nu de pakjesdienst. Bpost krijgt hier ten lande stevige concurrentie van PostNL. Een overname van de Nederlandse concurrent zou voor Bpost een kwantumsprong betekenen. Wellicht zal de concurrentiewaakhond in Nederland bezwaren opperen, en mogelijk zelfs het afstoten van bepaalde onderdelen bevelen, maar dan nog blijft de logica overeind.

Door de fusie zou het vierde postbedrijf van Europa ontstaan. Qua winstgevendheid staat Bpost al vooraan in de rij. Het fusiebedrijf zou de snelle veranderingen in de wereld van de post nog beter kunnen opvangen en kunnen inspelen op de nieuwe noden.

De gesprekken zouden vlotter moeten verlopen dan vorig jaar. De regering keurde in december een wet goed waarbij het belang van de overheid onder 50 procent mag zakken. Dat belangrijke obstakel is dus opgeruimd.

De discussie moet dus inhoudelijk gevoerd worden. Het zou niet langer mogen gaan om politieke vertegenwoordiging in de raden van bestuur, maar over de commerciële slaagkansen van de fusie. Dat is meteen een test om te achterhalen of het de politiek menens is om Bpost op eigen benen te doen staan.

Bpost krijgt dus een tweede kans, al beginnen de gesprekken andermaal met een lek. Niet van een Belgische politicus deze keer, maar van een onhandig Nederlands pr-bureau.

De tweede poging doet onvermijdelijk denken aan het (meermaals) verfilmde boek ‘The Postman Always Rings Twice’. Al had dat boek niets met postbodes te zien. Maar er zit wel een analogie in: de mislukte fusiepoging had evenmin met postbodes te maken, maar met politieke weerstand. Benieuwd of de discussies over de overname nu wel over strategie en toekomst gaan, eerder dan over de verdeling van de postjes bij de post. Dat zou een grote vooruitgang zijn.