'No sweat, no glory luidt de slogan van blauw-zwart. Net dat weigerden de eigenaars van de club te doen: hun truitje natmaken'

De West-Vlaamse voetbalclub trekt vrijdag dan toch niet naar de beurs: ze tekent voor de eerste mislukte beursgang in Brussel sinds 2010. Toen probeerde Taminco, een chemiemultinational uit Gent, de sprong naar het koersenbord te maken om in de laatste rechte lijn onderuit te gaan. Club Brugge stelt officieel zijn plannen uit omdat de 'marktomstandigheden' tegenzitten. Maar de ondernemers achter het nummer een uit de Belgische eerste klasse zouden beter de hand in eigen boezem steken.

Het sterke Club-trio, Bart Verhaeghe, Vincent Mannaert en Jan Boone, had en heeft een mooi verhaal in handen. Ze poetsten een ingedommelde volksclub op tot een goed draaiend voetbalbedrijf met veel potentieel om verder te groeien. Voetbal is entertainment, en die business zuigt elk jaar meer centen aan. Verhaeghe en co. hebben bewezen dat ze in het onvoorspelbare voetbalwereldje - waar succes kan staan of vallen met de gezondheid en de goesting van een jongeman in korte broek - sportief en financieel iets kunnen neerzetten. Alleen klopte het plaatje dat ze aan de beleggers voorschotelden niet helemaal.

Het begon al onder een slecht gesternte, toen bleek dat Club aanvankelijk mikte op een waardering van meer dan 400 miljoen euro. Gulzig, gezien clubs als Borussia Dortmund en Ajax Amsterdam een maatje groter zijn dan Club, maar goedkoper noteren. Naarmate Club de markt verkende, liet het zijn prijs zakken. Beleggers waren niet bereid tot eender waar mee te gaan in de mooie praatjes van een Belgisch voetbalbedrijf. Dan oogde de nieuwe richtprijs, die de waarde van Club Brugge rond het kwart miljard euro moest doen uitkomen, redelijker.

Maar de Club-top slaagde er niet in om van het sterke ondernemersverhaal een goed beursverhaal te maken. De beurs is op haar mooist als ze kan fungeren als een koppelteken tussen ondernemers met ideeën en mensen met geld. Alleen bleek het idee van de mensen achter Club vooral dat laatste te zijn. Er is niets mis met ondernemers die hun inspanningen willen verzilveren op de beurs. Alleen ruikt het naar overmoed als de beurs alleen gebruikt wordt om te cashen. Dan was het wervender geweest om beleggers mee te nemen in een verhaal over de financiering van een nieuw stadion. Ook het feit dat nieuwe Club-aandeelhouders na de beursgang niet op zeggenschap of een dividend moesten rekenen, was slechte pr.

No sweat no glory, luidt de slogan van blauw-zwart. Net dat weigerden de eigenaars van de club te doen: hun truitje natmaken. Voor Club Brugge betekent de mislukte beursgang een gemiste kans, een deuk in het imago en enkele miljoenen in het water. De beleggers en/of Club-fans krijgen later misschien nog een kans - Taminco slaagde een paar jaar na zijn flop alsnog in zijn opzet. Voor nu hebben ze vooral geleerd dat de overdrijvingsfase op de beurs, die de voorbije maanden hier en daar stevig de kop opstak, nog niet algemeen is. De beursdromen van Club zijn doorprikt door nuchterheid.