Cash for cars

Het evidente voorstel om de ecocheque te vervangen door nettoloon is deze week stukgelopen op zwaar lobbywerk en gescherm met opgeklopte juridische bezwaren. Dat deed vermoeden dat meteen ook een kruis kon worden gemaakt over het idee om de salariswagens in te ruilen voor een stuk loon dat dezelfde fiscale en sociale gunstbehandeling zou krijgen. Maar kijk, volgens een advies dat de regering- Michel bestelde bij de dienstengroep SD Worx kan dat wel, cash for cars.

Er hangen nog enkele losse eindjes aan het voorstel van SD Worx. Maar het heeft het voordeel van de eenvoud: de werknemer kiest óf voor een salariswagen, óf voor een geldsom die hij vrij kan besteden. Aan andere vervoersvormen - een treinabonnement, een fiets, een elektrische fiets - of aan heel andere dingen. De werknemer herwint de vrijheid om zijn salaris naar eigen goeddunken te besteden, de werkgever wordt verlost van een hoop administratieve rompslomp. Geen gedoe met het mobiliteitsbudget, geen gehannes met nóg een kaart.

Het is ook een efficiënte manier om het aantal salariswagens die op de Belgische wegen rondrijden te verminderen, en dus om de files te bestrijden. De grote meerderheid van de werknemers die nu een bedrijfswagen hebben, zal niet aarzelen die om te ruilen voor nettoloon als ze de keuze krijgen.

Eenvoud en efficiëntie, het zijn kenmerken die wringen met een oplossing à la Belge. De vakbonden en de werkgevers, die de bui zagen hangen, hebben zich vorige maand al in een unaniem advies uitgesproken tegen cash for cars. Ze wantrouwen de effecten op langere termijn van die oplossing, om uiteenlopende redenen. En ze claimen dat de regering hun advies niet kan negeren, omdat afspraken over lonen de exclusieve bevoegdheid zouden zijn van de werkgevers en de vakbonden. Dat is nogal aanmatigend. De alternatieve piste die ze verdedigen, een mobiliteitsbudget voor de werknemers, vertoont bovendien een belangrijk gebrek. Ze biedt geen oplossing voor het mobiliteitsvraagstuk.

Het toont aan hoe meteen de hakken in het zand worden gezet als een maatregel die het algemeen belang dient in botsing dreigt te komen met sommige particuliere belangen. De autosector, die wellicht klappen zal krijgen als bedrijfswagens ingeruild kunnen worden tegen nettoloon, was er bijvoorbeeld als de kippen bij om de door de sociale partners voorgestelde non-oplossing toe te juichen.

Je kan er donder op zeggen dat er van veel kanten kritiek zal komen op het voorstel van SD Worx. Van de vakbonden, van werkgeversorganisaties, van de autolobby, van de fietslobby, van de kaartenuitgevers en van andere organisaties die hun specifieke voordeeltjes willen en met de meest uiteenlopende bezwaren zullen komen aandraven.

Laat ze maar razen. De regering mag daarvoor niet door de knieën gaan. Kan ze voor een keer tonen dat ze ruggengraat heeft en vasthouden aan de meest evidente oplossing?