Politieke diversiteitskoorts

Gezocht: regeringscommissaris bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. Gevonden, voor heel even: een moslima met hoofddoek. Gevolg? Een lastig parket met een hoop vraagtekens.

Om te beginnen, is een hoofddoek een symbool van vrouwelijke onderdrukking? Of is een hoofddoek een uiting van religieuze vrijheid en overtuiging? Of misschien geen van beide en is de sluier louter een modeaccessoire? Wie weet is het wel een object van verzet, een nieuw soort punk. Hoe dan ook, iedere moslima zal haar eigen antwoord geven en de meningen erover zullen blijven botsen. Het debat wordt keer op keer gerecycleerd, het komt terug en is niet nieuw.

Wel nieuw, zowaar een primeur, is een moslima met hoofddoek als regeringscommissaris, en dan nog voor gelijkheid van vrouwen en mannen. Bij deze primeur hoort evenwel een déjà vu uit het voorjaar van 2018. Toen mislukte de poging om de chassidische Jood Aron Berger op de Antwerpse CD&V-lijst te krijgen. Wegens waardebotsingen ging Berger naar de uitgang nog voor hij voor CD&V opkwam. Berger was niet minder dan een exponent van een te hoge diversiteitskoorts in de politiek. Een koorts die grenst aan waanzin.

In het geval van Ihsane Haouach grenst die koorts aan het kwade. Uit welk duivels doosje kwam het idee om juist een moslima met hoofddoek te benoemen tot regeringscommissaris voor gelijkheid van vrouwen en mannen? Is het de doos van onwetendheid of pure provocatie? Hoe je het ook draait of keert en ongeacht het antwoord van de gesluierde moslima, een hoofddoek heeft de symbolische waarde van vrouwendiscriminatie, inherent aan elementen in de islam.

Voorbeelden? Het feit dat de man de vrouw mag verstoten zonder dat zij dat met hem mag doen. Het feit dat de getuigenis van een vrouw maar half zoveel waard is als die van een man. Het feit dat in erfrecht man en vrouw niet gelijk zijn. Deze vormen van discriminatie zijn geen opinies. Het zijn feiten.

Waakzaam

Een vrouw zonder hoofddoek mag niet bidden in een moskee, mag Mekka niet in. Toen ik de kleine bedevaart uitvoerde in Mekka moest ik me van kop tot teen bedekken, simpelweg omdat ik een vrouw ben. Mannen liepen halfnaakt rond. Voor alle duidelijkheid: ik ben niet voor of tegen de hoofddoek in al zijn hybriditeit. Wel ben ik ervan overtuigd dat we waakzaam moeten zijn voor de latente en manifeste discriminatoire tendensen ervan. Waakzaam voor de lading die een hoofddoek kan dekken voor niet-gesluierde moslima’s, een lading van ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Een betekenis van schending van vrouwenrechten.

Het gebrek aan die alertheid bij de benoeming van Haouach toont niet alleen de blinde onrust die zo eigen is aan diversiteitskoorts, maar daarbovenop een bijna gecalculeerde miscasting door Ecolo. Was Haouach dan niet bekwaam genoeg voor een andere functie? Waarom moesten de Franstalige groenen zo nodig een groteske zet in een poging tot diversiteit forceren?

In deze gooi naar onverenigbaarheden in waarden is er maar één iemand die valt: de moslima, de allochtone vrouw die misbruikt wordt als diversiteitspop. Keer op keer valt op hoe (pseudo)progressieven hun troetel doodknuffelen. Bij Anissa Temsamani, bij Sihame El Kaouakibi en nu bij Ihsane Haouach blijkt nog maar eens hoe kort de weg is tussen hemel en hel.

Ondertussen zien we bij een andere vrouw onbeschaamde straffeloosheid. Haar naam? Zo Vlaams als wat. Veerle Heeren, burgemeester van Sint-Truiden. De CD&V-politica kwam begin mei in opspraak omdat ze haar beurt niet afwachtte voor een coronaprik. Ook familie en vrienden - 13 mensen in totaal - werden na haar tussenkomst vervroegd gevaccineerd. Na de heisa over dit staaltje van zelfbediening zette ze tijdelijk een stap opzij. Als toefde ze even in een vagevuur. Heeren draagt geen hoofddoek maar een sjerp. Morgen gordt ze die weer om, doodleuk.  

Hind Fraihi

Onderzoeksjournaliste