Bert Kruismans | Wiens worstenbrood men eet...

Worstenbroodjes met daarbij appelbollen? Hoe krijg je dat in godsnaam geconsumeerd, en vooral verteerd? Geen wonder dat ze dat in Antwerpen een verloren maandag noemen. Kijk, uw dienaar is van Aalst. Daar weten ze alles van verfijnde gastronomie. Smoutebollen, zwemmend in stoofvleessaus en pickles, dat is de lokale delicatesse waarmee je drie dagen carnaval wel overleeft.

En ga maar na wat er tot voor kort niet allemaal in de Dender werd geloosd door de lokale voedingsindustrie. Nog niet zolang geleden, als je in Aalst in het water viel, dan verzoop je niet maar loste je op. Bij meer dan 3 beaufort stond er meer schuim op het Werfplein dan op een pint bier. Menig Aalstenaar denkt er nog met weemoed aan terug.

We schrikken er dan ook niet van dat die regeringsformatie geen meter vooruitgaat met een formateur die zijn collega’s trakteert op worstenbroodjes met daarbij appelbollen. Hij presenteerde de dingen zelfs vol trots in bijpassende kartonnen dozen aan het Wetstraatjournaille. Bij gebrek aan resultaten aan de onderhandelingstafel werden daarvan dan maar foto’s genomen. Waar is de tijd dat Karel De Gucht en Patrick Dewael hun duels tijdens regeringsonderhandelingen nog met whisky uitvochten? En die zaten dan nog naar verluidt in dezelfde partij!

Georges-Louis Bouchez had beter de Waalse versie van de verlorenmaandagkost meegebracht. Dan hadden we nu al een regering gehad. Vooral in Doornik kennen ze er wat van. Daar nemen ze de eerste maandag na de Openbaring van de Heer geen genoegen met wat zuinig gebakken deeg. Op tafel komt een Doorniks slaatje, dat zijn 13 ingrediënten, gevolgd door een joekel van een konijn met pruimen en rozijnen en als toemaat een fikse driekoningentaart. Sommige Tournaisiens maken er meteen een heuse feestweek van. In Wallonië mag het altijd iets meer zijn als het op feesten aankomt.

Maar we begrijpen dat Bouchez elders zat met zijn gedachten. De voorzitter van de MR kreeg afgelopen week af te rekenen met een kleine interne paleisrevolutie, het eerste deukje in zijn imago na de triomftocht van 9 juni. Aanleiding was de intrede van Noa Pozzi, een jongeman die in juni in Luik nog lijsttrekker was voor het extreemrechtse Chez Nous. In augustus had Pozzi al een poging gedaan om lid te worden van de MR. Bouchez had toen in een persverklaring laten weten: ‘Na een screening hebben we zijn lidmaatschap geweigerd en zijn 20 euro lidgeld teruggegeven. (…) Hij is geen lid van de MR en is dat ook nooit geweest.’ 

Lid worden van de MR is een koopje. Wat krijgt een mens dezer dagen nog voor 20 euro? En in vier maanden is er blijkbaar heel wat veranderd. Pozzi is nu toch partijlid. Bij de Luikse MR vielen ze uit de lucht en er was enig ostentatief wenkbrauwengefrons van Sophie Wilmès en andere kopstukken. Pozzi is ook niet het enige extreemrechtse kopstuk dat op 9 juni uit de boot viel bij en nu het blauwe licht heeft gezien. Er wordt zelfs gefluisterd dat sommigen van die extreemrechtse militanten actief door de MR worden geronseld.

Voorlopig doet de vaudeville vooral denken aan het interview van VRT-coryfee Jan Van Rompaey met de Franse filmster Fernandel in 1970, te bekijken op YouTube. De obligate vraag ‘voelt u zich hier thuis?’ resulteerde in een geïmproviseerde sketch tussen reporter en acteur met als hoofdthema of ‘chez nous’ niet ook een beetje ‘chez moi’ was. Als Bouchez straks ook op federaal vlak en in Brussel de formatie met succes kan afronden, zal het interne gegrom wel weer verstommen. Want Henny Vrienten en Herman Brood wisten het al: als je wint, heb je vrienden.