Bert Kruismans | Werken gaat voor

Een Waal, dat is als een coiffeur op maandag, dat werkt niet. Hoe vaak hebben we die boude bewering niet moeten aanhoren? Wat een cliché! We kunnen net zo goed beweren dat alle Vlamingen sterk zijn in talen, en dan vooral het Engels. Wees gerust, een boel Waalse landgenoten slaan elke dag met plezier de hand aan de ploeg. Staken staat niet in hun Petit Robert. Waar kunt u die vlijtige jongens vinden? Bij de vakbond.

Het is genoegzaam bekend. Werkvolk dat staakt, werkt niet. En wie niet werkt, wordt niet betaald door de patroon. Dat kan hard klinken, maar dat is nu eenmaal het systeem. De proletariër moet dan maar overleven met de uitkering die hij ontvangt uit de stakingskas van het syndicaat. Hoeveel zit er in die kas? Dat zijn uw zaken niet. Maar weet dat er bij een staking niet al te veel uitvloeit. Stakers moeten het rooien met 40 euro per dag. Solidariteit onder de kameraden vraagt offers. 

Die boodschap wordt er door de syndicaal afgevaardigden aan het stakingspiket telkenmale stevig ingehamerd. Het ontwaken der verworpenen der aarde heeft zijn prijs. Alleen zijn er een paar syndicale délégués die die prijs persoonlijk net iets te hoog vinden.

De collega’s van Trends-Tendances hebben het onlangs uitgevogeld. De Waalse vakbond ACOD beschikt over délégués die op een stakingsdag de manschappen dan wel aanvuren, maar zelf niet staken. Zo incasseren ze toch hun volledig loon, dat - laat ons hopen - meer dan 40 euro per dag bedraagt. Want moeder de vrouw wil andere tegels in de badkamer en die nieuwe 19 inchvelgen van de buurman steken de ogen uit. Enfin, begeerte heeft hen aangeraakt en niets menselijks is hen vreemd. Ik moet u dat niet uitleggen.

Zo is er de syndicaal vertegenwoordiger van de afdeling Administratie en Ministeries die zijn job duidelijk met plezier uitoefent. De man heeft in zijn hele carrière nog nooit gestaakt. Hij kostte dus ook niets aan de stakingskas. Toegegeven, in 2016 ontving hij eenmaal 10 euro als vergoeding voor een sandwich, maar dat kunnen we moeilijk zotte kosten noemen. En van te doen alsof je staakt, terwijl je eigenlijk verder werkt, kan een mens honger krijgen. 

De man in kwestie kon het trouwens allemaal uitleggen. Zijn job staat staken gewoon niet toe. Dat klinkt wat vreemd uit de mond van een délégué, maar het toont wel aan hoe gedreven hij is in zijn job. Welke werkgever zou zo’n vakbondsman niet meteen aanwerven! En met die 10 euro had hij de stakers op een pint getrakteerd. Geen sandwich maar een glazen boterham dus, op de kosten van de vakbond. Die zat toch in de slappe was, nu hij geen 40 euro aan zijn délégué moest betalen. Of de man trakteerde tijdens of na de werkuren, is niet bekend.

De secretaris-generaal van de interrégionale wallonne van de ACOD is minstens even vlijtig op de werkvloer. Gedurende 13 jaar heeft hij als Waals ambtenaar geen dag gestaakt. De man zelf beweert met klem dat hij tussen 2015 en 2018 toch zeker 15 stakingsdagen op zijn palmares heeft staan. Alleen is daar op zijn loonstrookjes niets van te merken. Volgens Trends-Tendances is de reden simpel. De brave borst ‘vergat’ die 15 stakingsdagen gewoon te melden aan het hoofd van de dienst personeelszaken. Dat kan gebeuren. Een mens heeft heel wat aan zijn hoofd op een dag dat hij niet moet werken. 

De ACOD-top kan niet lachen met deze strapatsen en buigt zich straks over een verbod op niet-staken. Per stakingsdag moeten weerbarstige délégués 1/30 van hun netto maandloon aan de vakbond afgeven en verplicht hun stakingsvergoeding aanvragen. Eigen mensen die niet niet willen werken? De rotte appels moeten eruit.