Bert Kruismans | Lang leve de crisis!

27 oktober 1830. De Nederlandse generaal Chassé, die voor koning Willem I de Antwerpse citadel verdedigt tegen de Belgische revolutionairen, is het allemaal een beetje beu en opent het vuur op de stad. Het bombardement duurt uren. Er is sprake van honderden slachtoffers. 

De Luikse revolutionair Charles Rogier staat erop te kijken en ziet zijn kans. Hij schrijft aan zijn collega’s in Brussel: ‘Menen jullie niet dat dit miserabele incident onze schitterende zaak kan dienen? Dit is geen lokaal incident, maar een Belgisch incident, Europees, universeel zelfs.’ Rogier weet dat de kroonprins van Oranje bij sommige revolutionairen nog altijd op nummer één staat om koning van België te worden. Dat mag niet gebeuren. Enkele weken na het bombardement sluit het revolutionaire parlement in Brussel de Oranjes met 93 procent van de stemmen voor eeuwig uit van de troon. Het miserabele incident heeft Rogier een mooi resultaat opgeleverd.

De sluwe vos wist: crisissen zijn uitdagingen maar vooral opportuniteiten. Diep menselijk leed, dat kamerbreed de media vult, komt van pas als brandversneller en is zeer geschikt om openstaande rekeningen te vereffenen. Oprechte verontwaardiging verbergt wel vaker uitgekookte berekening. Bij de tragedie Israël versus Hamas is dat niet anders.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn extreemrechtse medestanders kunnen de oorlog handig gebruiken om de Palestijnen, die nog kunnen lopen, te verdrijven uit Gaza, en als het een beetje meezit op termijn ook van de Westelijke Jordaanoever. De buurlanden worden, zoals het al zeventig jaar het geval is, nog maar eens onder druk gezet om de Palestijnen op te nemen. Hamas gebruikt het leed dan weer als drukkingsmiddel, opdat de Arabische machthebbers toch maar de oorlog verklaren aan Israël. Tegelijk toont Hamas zich minstens even streng in de leer als zijn concullega’s van Islamitische Jihad.

Ook in eigen land kunnen prominenten, gezegend met wat profileringsdrang, al eens een conflict gebruiken. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez was er deze week als de kippen bij om het ontslag te vragen van Jean-Pascal Labille, de grote baas van het socialistische ziekenfonds Solidaris, wegens een faux pas met een cartoon op de sociale media. De MR ging zelfs een klacht neerleggen wegens negationisme, wat de liberale partij alvast geen kampioen van de vrije meningsuiting maakt. Ook André Flahaut werd wegens een ongelukkige vergelijking getrakteerd op een sneer van de liberale voorzitter. Dat Flahaut en Labille ex-ministers zijn voor de PS en Bouchez zo zijn coalitiepartners een pad in de korf zet, is natuurlijk toeval en valt te rangschikken onder collateral damage, veroorzaakt door oprechte verontwaardiging. 

Een andere schietschijf vond Bouchez bij de communisten. PTB-voorzitter Raoul Hedebouw verklaarde vorige week op de Franstalige zender LN-24 dat hij de leden van Hamas alleen maar terroristen kan noemen als ook het Israëlische leger als terroristisch wordt bestempeld. De MR-voorzitter pleitte prompt andermaal voor een cordon sanitaire rond de PTB. Tegelijk verklaart de MR dat de PTB nooit regeringsverantwoordelijkheid wil opnemen. Waarom dan een cordon nodig is, moet u aan Bouchez vragen. Of is dit gewoon een schot voor de boeg van alweer de PS,  de enige mogelijks realistische coalitiepartner van de PTB?

De onruststoker Rogier heeft het in elk geval ver geschopt. Hij stichtte mee de liberale partij en werd premier van België. In 1864 voerde deze premier gesprekken met de Nederlanders over een ‘union intime’ van beide landen, waarbij Brussel natuurlijk het centrum zou vormen. Je weet nooit dat dat Bouchez nog op ideeën brengt. U bent verwittigd.