Bert Kruismans | Hallo, Namen?

Wie de politieke geschiedenis van dit land terdege wil ontleden, kan uiteraard dikke boeken consulteren, maar het loont ook de moeite enige oude atlassen open te slaan en vervolgens de rubberlaarzen aan te binden. Want tussen droom en gezond verstand enerzijds en daad anderzijds staan soms politieke lobbying en platte koehandel. 

De ouderen onder ons weten dat het in dit land na de Tweede Wereldoorlog vrij goed ging in de bouw. Tussen Antwerpen en Brussel lag al een begin van een snelweg met de A12, maar dat was uiteraard niet voldoende. Er werd vanaf 1967 een tweede snelweg aangelegd, langs Mechelen. Die zou liefst twaalf rijstroken tellen. Een ‘omnibussnelweg’ van twee maal drie rijstroken voor het klootjesvolk uit de provincie en een ‘directe snelweg’ van twee maal drie voor belangrijke nijveraars en neringdoenden die nu eenmaal van Antwerpen naar Brussel moesten en omgekeerd. Toch kregen ook die van Mechelen het voorrecht om zelfs met twee aansluitingen die supersnelweg te betreden. Waaraan hadden ze dat verdiend?

Misschien hielp het dat vanaf 1965 acht jaar lang de minister van Openbare Werken een zekere Jos De Saeger (CVP) was, sinds 1958 schepen en burgemeester van... Mechelen. De directe snelweg kwam er uiteindelijk nooit, maar Mechelen hield er toch maar mooi een handvol nutteloze bruggen aan over. Te bezoeken op eigen risico.

Als Antwerpen recht had op een snelweg naar Brussel, dan Luik ook. Het eerste tracé liep vrij logisch parallel aan de N3, aangelegd in de 18de eeuw. Maar uiteindelijk maakte de E40 een ruime bocht, weg van Sint-Truiden richting Borgworm. In 1961 was Sint-Truiden drie maal groter dan dat onooglijk gat in Haspengouw. Maar tussen 1947 en 1987 was de burgemeester van dat gat wel de heer Edmond Leburton (PS), die zich ooit zelfs één jaar premier van België mocht noemen.

Tram naar Seraing

Natuurlijk is dat nu allemaal anders. Hogere overheden nemen in de 21ste eeuw objectieve beslissingen in het algemeen belang, gebaseerd op zakelijke rapporten, opgesteld door neutrale ambtenaren. Het moet volslagen toeval zijn dat de kersverse Waalse regering van Les Engagés en de MR tien dagen na haar aantreden in juli een rapport bestelde over de kostprijs van de tram in Luik. Die studie was een van de weinige concrete punten in het vage regeerakkoord. Het rapport lag er, in volle vakantieperiode, zeer snel. Op 28 augustus schrapte de regering de verlenging van de tramlijn richting Herstal en Seraing. Volgens het rapport was de tram zes maal duurder dan de bus. 

De oppositie in het Waals Parlement en enkele bestuurders van de vervoersmaatschappij TEC eisten een kopie van het rapport op, maar dat bleek onmogelijk. Geheel toevallig zijn die leden van de raad van bestuur lid van de PS, net als de burgemeesters van de getroffen gemeenten Seraing, Saint-Nicolas en Herstal, sinds jaar en dag rode bolwerken rond Luik. Zij dienen nu een klacht in bij de Raad van State. In de vorige legislatuur vonden twee ministers, Christophe Collignon en Christie Morreale, beiden ook al PS, samen nog als bij wonder 13 miljoen euro in hun budget om de tramlijn te ondersteunen. Collignon is de burgemeester van Hoei, Morreale is net verkozen in Luik. Hun partij zetelt niet meer in de regering.

In Luik moet PS-burgemeester Willy Demeyer snel beslissen met welke partijen hij de volgende zes jaar in zee gaat. Misschien zit daar wel eentje bij die het gsm-nummer heeft van een minister in Namen. Willy kan ook altijd raad inwinnen bij een van zijn collega’s aan de Belgische kust. West-Vlaamse middenstanders weten nu eenmaal perfect hoe ze de prijs moeten opdrijven als ze een deal willen sluiten.