Laatbloeier Luc Haekens | Partnership, zo begin ik te beseffen, is geen slecht idee

Als televisiemaker heb ik het voorrecht gehad om zowat alle varianten van onze mensensoort te mogen ontmoeten. Van de drankverslaafde dakloze tot de hooggeboren adellijke kasteelheer, en alles daartussen.

Ondernemers hebben zeker ook mijn pad gekruist, en ongetwijfeld hebben we het dan wel even over hun bedrijf gehad, maar nooit zo diep en uitgebreid als ik dat de laatste weken met de ondernemende mensensoort heb gedaan. Potentiële klanten, behulpzame collega’s en hier en daar iemand die zich aanbood om samen te werken.

Om even een andere kleine zelfstandige te citeren: wat hebben we geleerd vandaag? Veel, maar lang nog niet alles.

Dat je ondernemers in alle soorten, maten en gewichten hebt, maar dat vermoedde ik al. En dat, los van wat ze allemaal verschillend maakt, ze allemaal een grote gedrevenheid gemeen hebben. Opstaan en gaan slapen met hun bedrijf, het is bij mij niet anders.

Dat er een verschil is tussen mannelijke en vrouwelijke ondernemers. Niet dat ik er genoeg heb gesproken om nu al een conclusie te trekken, en het kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen, maar mijn eerste indruk is dat vrouwen anders zakendoen dan mannen. Opener, oprechter, gesofisticeerder, grappiger, origineler. Terwijl ze wikken en wegen krijgen ze ideeën waar ik nog niet was opgekomen, geld is lang niet de drijfveer, en ze spreken vol bewondering over andere spelers op de markt.

Misschien zijn bovenstaande uitspraken een gevolg van een rondleiding die een trotse bedrijfsleider me gaf door zijn mediabedrijf. Witte opgerolde hemdsmouwen, een strak achterovergekamde haardos met bijpassend snorretje. Een tiental jonge werknemers zat, allemaal met een kleurrijke hoofdtelefoon op, rond een grote tafel op de laptop te werken. De tafel leek op de vleugel van een vliegtuig, de ruimte errond was aangekleed met palm- en andere bomen, op de grond dikke tapijten, drie muren beschilderd met iets wat op wolken leek, tegen de vierde stond een cocktailbar, waar we plaatsnamen op een barkruk.

Zijn mensen waren volop content aan het createn voor de social media van zijn klanten - kmo’s en grote bedrijven die hun boodschap zo origineel mogelijk willen verspreiden, legde hij uit. Big money. ‘Maar content creators’, en nu komt-ie, ‘blijven niet lang content. Ze willen meer.’ De peoplemanager in hem voelde dat aan.

In de nieuwste Musk-bolide zoefden we naar een restaurant waar de veertiger me liet delen in zijn toekomstdromen. Daarin zouden we partners worden, hij zou klanten leveren en ik mijn creativiteit en mijn gezicht. Mijn talenten werden bewierookt, dat was lang geleden, maar, dat moest ik toch ook toegeven, ik kon wel wat nieuw bloed gebruiken. Dus een partnership was een no-brainer, een win-win. Samen zouden we nog meer klanten aanspreken, de content zou nog beter worden, the money nog bigger.

Ooit wil hij een eigen sportvliegtuigje, bekende hij me tijdens het dessert, waar, zo leerde ik intussen, niet meer over zaken gesproken hoeft te worden, maar je wel al eens iets privé mag delen. Tegen de koffie werd me duidelijk dat vooral mijn enthousiaste gastheer beter zou worden van dit partnership. Ik kreeg, na een jaar droogstaan, plots enorm veel zin in een whisky.

Toch heeft ook dat gesprek me iets bijgebracht. Partnership, zo begin ik te beseffen, is geen slecht idee. Met twee weet en kan je meer dan alleen.

Dus heb ik me geëngageerd om samen te werken met het meest aangename exemplaar uit onze uitgebreide mensensoort: de ondernemende vrouw. Haar brein werkt beter dan het mijne en ook haar netwerk is groter dan het mijne. Vliegtuigdromen zijn haar vreemd. En ze is grappig. Een no-brainer.