Laatbloeier Luc Haekens | 'Ik wil ondernemer worden. Op mijn 55ste'

Waar hij vandaan komt, weet ik niet, maar ik zit al jaren met een droom: ik wil ondernemer worden. Niet dat het een jongensdroom is. Als kleine jongen wilde ik reporter worden, het liefst voor televisie. Toen die droom uitkwam, was ik een twintiger, te jong om niet meer te dromen.

Intussen ben ik een 50-plusser en wordt het dus tijd om die andere droom waar te maken. Twee jaar geleden zette ik een eerste grote stap. Tot ieders verbazing zegde ik mijn job bij Woestijnvis op. Wouter Vandenhaute, de enige ondernemer die ik ken, was me toen al voorgegaan. Jammer, hij had me ongetwijfeld een paar gouden tips meegegeven.

Want, toegegeven, het begin was niet zoals ik had gedroomd. Ik was dan wel een onderneming begonnen - een productiehuis, originaliteit is een van mijn grootste kwaliteiten - maar ik was niet alleen. Ik had een vennoot, een zakenman die pakken droeg en met Engelse termen strooide. Hij ging zich met de cijfers bezighouden, ik kon gewoon programma’s maken. Als ondernemen voelde het niet echt.

Vandaag is de vennoot uit beeld verdwenen - we waren niet meer aligned - en sta ik er alleen voor. Op mijn vijfenvijftigste.

Mijn gezegende leeftijd zie ik als een voordeel. Ik heb geleerd te incasseren. Relativeren lukt ook beter na je vijftigste. En ik heb misschien geen kennis van zaken, maar wel van mensen. Het enige wat me parten kan spelen, is de aftelklok. Het risico te snel te willen gaan is groot als je jaren geteld zijn.

Wat ik ga doen? Televisieprogramma’s maken. Voor bedrijven. Ik heb namelijk een gat in de markt ontdekt. Ik weet ook wel dat al films voor bedrijven worden gemaakt, het genre heeft zelfs een naam, als ik het goed heb, worden ze bedrijfsfilms genoemd. Maar dat is niet wat ik wil doen. Ik wil televisie maken voor bedrijven. Niet zomaar televisie, maar programma’s met humor. Dat is namelijk mijn unique sel­ling­point.

Is het u al opgevallen hoe ik met Engelse termen strooi? U kunt veel over mij zeggen, maar niet dat ik niet snel leer.

Omdat je op één been niet kan staan, ga ik ook podcasts maken. Voor bedrijven. Dat bestaat ook al, maar niet zoals wij ze maken. (Ik zeg wij, maar ik ben dus alleen.)

Ik heb ideeën uitgewerkt, een kantoortje ingericht en een bedrijfsplan opgesteld. Mijn boekhouder berekende hoeveel omzet ik jaarlijks moest halen om een beetje winst te maken. Minstens 150.000 euro. Dat was even schrikken. Hij zag me bleek wegtrekken. Of ik mijn droom wilde voortzetten? Hij vroeg het zonder het uit te spreken.

Ik kan niet anders, ik zei het al, het is een drang. Een onverklaarbare drang, waarmee ik gelukkig niemand schade berokken. Of in het slechtste geval mezelf. Ik ben bereid tegen een muur te botsen. Schatrijk worden of een imperium uitbouwen is niet het doel. Daar is het ook rijkelijk laat voor, zelfs Gert Verhulst deed er langer dan tien jaar over. Ik wil vooral geen spijt hebben dat ik het nooit heb geprobeerd. Ik wil weten hoe het voelt om iets op te bouwen, een tof contract af te sluiten, een mooie klant binnen te halen, mensen aan te nemen en te enthousiasmeren. En dat ze me baas noemen, natuurlijk, en alles doen wat ik vraag.

Dus ja, ik ga ervoor. En daarvan wil ik u op de hoogte houden. Zodat u kunt volgen hoe het is om een laatbloeier te zijn in een wereld vol scherp gesneden jonge bloeiers. Ik beloof dat ik open kaart zal spelen over mijn nederlagen en, hopelijk, enkele successen. Misschien gooi ik na enkele maanden ontgoocheld de handdoek in de ring. U kunt dan eens goed met mij lachen. Of misschien duurt het langer, en wordt het een hobbelig parcours waaruit veel te leren valt. Dat zou pas lachen zijn.

luc@djangoo.tv