Ondernemer Marc Coucke: ‘Politici vragen me soms om advies. Maar of ze luisteren, weet ik niet’

We zouden een winterwandeling maken, maar door die werkwoordsvorm te gebruiken en door de foto’s van de licht geklede Marc Coucke bij dit verhaal verraden we ons. Redenen genoeg om voor één keer binnen te praten. Een korte fotosessie in de tuin nadien volstaat.

Het is te koud in Merelbeke, de winter zelf steekt een stokje voor de wandeling. Er is de verleiding van de lichte lunch die chef Stijn op tafel zet. En er is wat hectiek geweest, want bijna was dit een wandeling door cyberspace geworden, via Zoom. Toen Couckes vlucht woensdagavond vanuit Ibiza door de mist niet kon landen, leek ook dit interview die mist in te gaan.

Gelukkig brengt donderdagochtend een opening in het luchtruim en om halfdrie opent iemand de poort aan de zijkant van Couckes Kasteel Mijl Eke. Een prachtig domein, hij noemt het ‘de groene long van Merelbeke’. Een waakhond blaft, maar verder is de ontvangst bijzonder vriendelijk.

Nog even is er tijd - ‘meneer komt zo meteen’ - om dan toch binnen te wandelen langs tekeningen van Marcel Duchamp, werk van Koen Vanmechelen - ‘niet van de Aldi’, grinnikt Coucke later - en van Wim Delvoye. Veel foto’s van het gezin ook, vrouw Nathalie en dochters Chloé en Alysée. Dan komt hij binnen. Op sneakers, natuurlijk. ‘Ik heb een paar prachtige, blinkend zwarte Jordans gevonden’, zegt hij. ‘Ideaal voor als ik een smoking moet dragen.’

Deze reeks heet ‘Het keerpunt’ en dat Coucke op 27 januari zestig wordt, is zo'n punt. Al zegt hij zelf: ‘Ik vind er niets leuks aan. Al vijf jaar zie ik ertegenop om zestig te worden. Een jaar geleden begon ik al met zestig te antwoorden als iemand me mijn leeftijd vroeg. Zo leek het al voorbij.’

Wat vindt u er zo erg aan?

Marc Coucke: ‘Het beeld dat ik van iemand van zestig had toen ik zelf twintig was, was toch: zo’n oude man. Ik kan wel zeggen dat voor mij nu zeventig oud klinkt, maar nee, nee, nee. Ik zie geen reden om te vieren. Maar we gaan toch een feest geven. Mijn oudste dochter wordt 21, we organiseren iets in het casino van Knokke. De helft van de gasten is jong, de andere helft wat ouder. Een leuke mix.’

Verandert die leeftijd iets aan uw ingesteldheid als ondernemer?

Coucke: ‘Dat is een interessante vraag, maar je moet ervoor zorgen dat het antwoord nee is. We hebben te veel verantwoordelijkheid in veel bedrijven met veel medewerkers, vennoten en medeaandeelhouders. Dan kan je niet zeggen: 'Ik ga nu wat meer of minder risico nemen.' Of: 'Ik ga wat meer kortetermijndenken.''

'Ik kom terug van Ibiza, maar de dag voordien waren we in het zuiden van Spanje. Daar openen we op 1 juni een hotel in La Alcaidesa, tussen Sotogrande en Gibraltar. Driehonderd mensen zijn in de weer, dat is nu nog niets, maar sinds 1 juli kan je boeken. En er wordt geboekt. Het wordt prachtig, met een beachclub, bohemian chic. Met OKU (de keten van luxehotels waarvan Couckes bedrijf Alychlo voor de helft eigenaar is, red.) willen we naar 15 hotels. We hebben er nu al twee, dit jaar openen we dat in Spanje, een in Bodrum in Turkije en een in Kololo in Zuid-Afrika.'

'Op het einde van Omega Pharma waren we in 34 landen actief. Wat we nu in de leisuresector doen, is ons internationale verhaal. Ik geef toe dat als dan in een vergadering over een tienjarenplan wordt gesproken, ik al eens aan mijn leeftijd denk. Maar zo mag ik niet denken.’

Toen vorige zomer bekend raakte dat u interesse had om het zogenaamde kasteel van Dracula in Roemenië te kopen, vroeg ik me dat af. Waarom zou iemand die al zo veel werk en geld heeft dat nog willen?

Coucke: ‘Opnieuw: zo mag ik niet redeneren. We hebben een topteam bij Alychlo en ik heb soms de indruk dat zelfs de overheid naar ons kijkt voor de groei van België. In Wallonië is dat zeker zo. Toerisme is daar een van de hoekstenen van het beleid en met Pairi Daiza en onze activiteiten in Durbuy spelen we daar een belangrijke rol in. Alychlo is Alychlo niet meer als we zouden zeggen: 'Dat gaat te veel werk zijn.' We zagen een opportuniteit, ook met de rechten van Dracula. Stel je de Halloween-periode in Durbuy voor…'

'Vanzelfsprekend moeten we nee durven te zeggen als we voelen dat iets toch niet ons project is en dat hebben we daar perfect gedaan. Maar twee jaar geleden beslisten we dat we genoeg bedrijven hadden en dat we geen nieuwe meer nodig hadden. Dat was een verkeerde beslissing. We zijn selectief, maar we moeten blijven kijken. En we zijn een van de ongeveer tweehonderd Belgische family offices die samen heel belangrijk zijn voor de Belgische economie. Dat wordt vaak onderschat, ook door de overheid. Alychlo draagt bovendien elk jaar voor zo’n 50 miljoen euro bij aan de schatkist, en ik denk dat dat nog een voorzichtige schatting is.’

Het leven valt niet te regisseren, en Marc Coucke nog minder. Al in 1995 stond bij een stukje in een magazine na zijn verkiezing tot Zelfstandige van het Jaar in West-Vlaanderen: ‘Flamboyant, rijdt in een blitse wagen.’ Maar geloof ons, dit is geen regie. Net als hij over Dracula spreekt, zet de chef de lichte lunch op tafel met burrata, een mimosa-eitje met gerookte zalm, een briochetoastje met gerookte paling en zure room, een met krab gevulde avocado én een bordje preparé.

‘Onze befaamde huisgemaakte preparé', zegt Coucke. 'Daarmee zijn Stijn en ik al twee jaar bezig. De beste spaghettisaus hadden we al ontwikkeld, nu zijn we op zoek naar de perfecte preparé. Ik hou niet van steak tartare, maar ben verzot op preparé. En omdat het iets van Stijn en mij is, hebben we het naar ons genoemd: de Marcenstein-preparé.’

Iets anders schrijven zou ondankbaar zijn. Maar het zou ook oneerlijk zijn, want de Marcenstein is heerlijk. We wandelen het er op een andere keer wel af.

Ook dat is Coucke, die samentrekking van hun namen. Zoals Alychlo dat, zo Belgisch, is van zijn dochters Alysée en Chloé. Was dat, bij de oprichting, al met het oog op een opvolging? Anders gezegd: gaf de nu bijna zestigjarige vader zo zijn dochters al de sleutels in handen om ooit het bedrijf met hun eigen namen te leiden?

‘Dat is een moeilijke. Ze zijn 17 en twintig, dat is nog jong. We laten ze doen, en dat menen we echt. Als iemand naar het conservatorium wil, dan mag ze. (met een lach) Maar goed wetend dat DNA bestaat, zie ik niet te veel artistieke carrières ontstaan. Het doet me plezier dat ze allebei interesse hebben in economie. Chloé studeert economie, management en finance in Madrid. En Alysée wil daar volgend jaar ook heen. Maar mij opvolgen? Dat mogen ze eigenlijk niet en ik wens het hun niet toe.’

Ze mogen niet?

Coucke: ‘Ik heb 25 jaar lang een dik vel gekweekt bij Omega Pharma. Van jonge mensen mag je niet verwachten dat ze aan het hoofd gaan staan van een groep met 43 bedrijven. Al moet ik toegeven: als ze op een dag zeggen dat Alychlo hen van geen kanten interesseert, zullen mijn vrouw en ik eens moeten nadenken. Maar ik denk niet dat dat het geval zal zijn.’

Hoe is het om de dochter van Marc Coucke te zijn? Kinderen van mensen met succes hebben het weleens lastig. Is dat de reden waarom ze naar Madrid gaan?

Coucke: ‘Nee, dat is een eigen keuze. Jongeren staan in contact met de hele wereld. Eerst zat Chloé in Oxford, daar was ze niet graag. Maar in Madrid is ze dolgelukkig. Hebben ze er last van dat ze mijn dochter zijn? Dat geloof ik niet. We zijn allemaal met onze voeten op de grond gebleven en iedereen weet dat Alychlo maatschappelijke verantwoordelijkheid heel belangrijk vindt. Winstmaximalisatie is nooit ons hoogste doel. Mensen een fantastische reis aanbieden, een leuk weekend in Durbuy of een unieke dag in Pairi Daiza, dat is ons mooiste dividend. Lovers gonna love and haters gonna hate, maar in de grootste gemene deler voel ik echt geen jaloezie.’

U had het daarnet over DNA. Uw vader was apotheker, dat is allicht toch niet te vergelijken met het ondernemerschap waarmee u groot werd.

Coucke: ‘Toch denk ik dat ik dat van papa heb. Al stak mijn mama ook veel energie in onze opvoeding. Maar hij was volgens mij de hardwerkende apotheker die zichzelf nooit als ondernemer heeft ontdekt. Hij maakte veel huisbereidingen, hij was eigenlijk een halve dokter. Mensen kwamen van heinde en verre. Ooit deed De Artsenkrant een dubbelinterview met mijn broer en mij. Mijn broer is dokter. Toen ze vroegen wie van ons de slimste was, antwoordden we allebei: 'Papa.''

'DNA is iets heel moois. Hoe ouder je wordt, hoe meer je van je ouders in jezelf ziet. Maar ook in je kinderen. Chloé is echt onhandig en daar kan ik niet kwaad om zijn, want ze heeft het van mij. Toen ik net naar hier stapte, keek ik eens naar haar Instagram-pagina. Ze postte een foto van hoe ze in Madrid enkele gezonde sapjes maakte, maar ook eentje met ‘Real Life’ erbij. Het sap spatte bijna tegen de muren.’

Niet dat het nodig is, maar het zou een bewijs van vaderschap kunnen zijn. Terwijl zij in Madrid dat sapje maakte, zat hij met vier Alychlo-topmensen een avond vast op Ibiza. Zijn Instagram leerde dat ze meededen aan een bingoavond. ‘Fantastisch. Na twee dagen van vergaderen, rekenen en denken over OKU gooiden we ons erin en waren we blij als nummertje 42 werd afgeroepen. Natuurlijk won ik niet, maar we amuseerden ons een uur goed. En in het slechtste geval oefenden we voor later in het woonzorgcentrum.’

Enkele dagen eerder postte hij een filmpje vanop een van de Clouseau-concerten in het Sportpaleis in Antwerpen, luid meezingend met ‘Louise’. ‘Iedereen zong mee, waarom zou ik het dan als enige niet doen? Ik vond het fantastisch. Ik was altijd zot van Vlaamse muziek. Toen ik als praeses fuiven organiseerde, was ik zelf deejay. Ik draaide alleen Nederlandstalige muziek en iedereen stond op de banken. Clouseau, maar ook Ivan Heylen. Dat was mijn jeugd. Naast hardrock. Ken je Slade nog?’

Zeker, een Britse poprockgroep uit de jaren 70.

Coucke: ‘Toen ik vijftig werd, gaf ik hier een feest en ik nodigde Slade uit. De helft van die gasten had een vals gebit, maar mijn broer en ik stonden op de eerste rij. Geweldig. Toen ik na het concert van Clouseau vertrok, kwam ik Stef Bos trouwens nog tegen. Hoeveel optredens ik van hem heb gezien...’

Zijn grootste hit is ‘Is dit nu later?’. Kent u dat gevoel?

Coucke: ‘Nee, ik wil niet melancholisch zijn. Ik heb nog veel energie en ambitie. Toen ik twaalf was, wilde ik leraar wiskunde worden. Ik denk trouwens dat ik dat goed zou hebben gedaan. Ik ben een mensen-mens. Misschien zou ik wat veeleisend zijn geweest, maar wiskunde is zo belangrijk en ik vind het erg dat de kennis daarvan achteruitgaat. Op vergaderingen en bij beslissingen heb je altijd een voordeel als je onmiddellijk kan rekenen.’

Maar wat ik met dat zinnetje van Stef Bos bedoelde: had u zich dit leven voorgesteld?

Coucke: ‘Allicht niet. Maar toen Omega Pharma een jaar of drie bestond, was er één moment waarop ik de vonk voor het ondernemerschap voelde. Samen met Yvan Vindevogel (die hem tijdens hun legerdienst warm maakte voor het idee om samen Omega Pharma op te richten, red.) trok ik naar een farmabeurs in Brussel. Daar stonden alle farmabedrijven en wij hadden het allerkleinste standje. Naast ons stond Janssen Pharmaceutica met een enorme stand.'

'Wij hadden drie producten: shampoo per 5 liter, Phytosedan (een plantaardig slaap- en kalmeermiddel, red.) en zonnebankproducten van Uvesol. Yvan, ikzelf en vier vertegenwoordigers stonden daar en drie dagen lang werd onze stand overrompeld. Kijk, ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan denk. Toen voelde ik: dit zou groot kunnen worden.’

Onlangs deed u met uw dochter Chloé mee aan het VTM-programma ‘Ver van huis’. In een promofilmpje zei u dat u totaal niet van risico’s houdt. Dat staat toch haaks op het ondernemerschap?

Coucke: ‘Ik bedoelde fysieke risico’s. Je zal mij nooit zien benjispringen. Als ondernemer moet je wel, maar altijd berekend. Pieter (Bourgeois, de CEO van Alychlo, red.) en ik volgen onze bedrijven continu op. We hebben er op dit moment 43 en ik kan je zeggen dat we allebei, vrijwel elke dag, de cijfers van al die 43 bedrijven bekijken. Als je vraagt hoe het gisteren in Durbuy ging, kan ik je dat zeggen. Dus als een van die 43 bedrijven morgen onze mening vraagt over een opportuniteit, dan hoeven we geen tijd te verliezen door eerst te kijken hoe ons bedrijf er zelf voor staat. Zo kunnen we snel schakelen. Dus risico’s, ja, maar altijd met wiskunde.’

‘Heel veel aandacht gaat naar onze activiteiten in de leisuresector, maar dat miDiagnostics (het Leuvense medtechbedrijf waarin Couckes Alychlo een van de drie investeerders is, red.) met Thermo Fisher in zee ging, kreeg weinig respons. Terwijl dat in die sector wereldnieuws is. Dat drie Belgische families daarbij betrokken zijn, is ongelooflijk. Mensen zien mij veel lintjes doorknippen bij nieuwe hotels of traantjes laten als de panda’s uit Pairi Daiza vertrekken, maar we zijn minstens even trots op die andere zaken.’

U zoekt die publieke aandacht graag op. Hebt u dat nodig? Of heeft uw bedrijf dat nodig?

Coucke: ‘Nodig is het zeker niet, de meeste family offices doen het zonder. Het moet je liggen. Ik doe het graag en ik kan ertegen als er kritiek komt. Daarnaast ben ik er zeker van dat ik er veel mensen mee inspireer. Wat wij met jullie kranten doen, vind ik fantastisch. Met De Tijd steunen we WAW! in Knokke (een event voor starters en groeibedrijven, red.) en met L’Echo doen we dat met Yaka! in Wallonië. Dat is voor mij het hoogste goed.’

‘Vorige week werd de Manager van het Jaar verkozen. Er waren twee sprekers (Max Haot en Jean-Charles Samuelian, red.), jonge ondernemers, Belgen die op een hoog internationaal niveau werken. Ik hing aan hun lippen. Die wilde ik graag leren kennen, maar tijdens het eten kwamen ze zelf naar me toe. Ze vertelden allebei dat ze mij een grote inspiratiebron vonden. Als ik zo een zaadje heb geplant, ben ik blij.'

'Maar dat geldt dus ook voor de man in de straat. Als die de boodschap krijgt dat ondernemen bijdraagt tot een betere maatschappij, denk ik dat mijn visibiliteit helpt om die kloof te dichten.’

Wordt u door politici weleens om advies gevraagd? Tijdens de regeringsonderhandelingen, bijvoorbeeld?

Coucke: ‘De laatste weken wat minder, maar de eerste maanden gebeurde het. En van álle partijen, hè. Of ze luisteren, weet ik niet. Als ik hen hoor over tabellen en over wat van Europa wel of niet mag of dat iets federaal of gewestelijk is, stop ik hen meteen. Het gaat over wat we samen kunnen doen. We hebben heel veel geld nodig, maar we gaan toch de mensen niet pijn doen die het nu al lastig hebben? Begin met twee dingen. Eén: ontvet de staat. Gelijk welk bedrijf dat zou worden geleid zoals België moet worden geleid, gaat failliet. En twee: steun het ondernemerschap.’

Gebeurt dat niet?

Coucke: ‘Ik respecteer politici. Ik vind trouwens dat ze veel te weinig te zeggen hebben in België. Ze werken keihard en zijn door ons verkozen. Maar zij zijn het wel die moeten kunnen beslissen, en niet zevenhonderd andere structuren. Neem het vergunningenbeleid. Dat is toch een drama? Ben ik er een voorstander van dat alles mag? Nee. Voor veel ondernemers ben ik zelfs ‘de linkse’. Maar waarom moet iets vier jaar duren? In die tijd brengt geld niets op, er zijn intresten, de grondstoffen worden duurder, noem maar op.'

'Ik zeg de politici vaak dat ze, please, een nieuwe Cooreman-De Clercq (een wet uit 1982 die Belgische aandelen bij de brede bevolking promootte, red.) moeten installeren. Dat zou zuurstof aan de hele economie geven. In die periode was er élke maand een nieuwe beursintroductie en driekwart van die bedrijven bestaat nog. Ze stellen duizenden mensen tewerk. Wat brengt nu meer op? De mensen die beleggen met hun spaarcenten nog meer afnemen of die mensen stimuleren om hun geld aan het werk te zetten? Grote bedrijven als Kinepolis, Van de Velde en Omega Pharma konden zo groeien en de btw- en belastinginkomsten stegen.’

Waarom gaat u zelf niet in de politiek? Is het u nooit gevraagd?

Coucke: ‘Vaak. Door veel en zeer uiteenlopende partijen. Maar ik héb al een job. En het zou niets voor mij zijn. Ik zou niet kunnen omgaan met het begrip oppositie. Al die mensen die verkozen zijn, gaan in het parlement zitten in de hoop dat het slecht gaat. Omdat zij dan de volgende keer in de meerderheid zitten. Stel je voor dat ik een raad van bestuur van twaalf mensen heb en dat vijf van hen hopen dat het slecht gaat. Als ik in de oppositie zou zitten, zou ik zin hebben om voor elk goed idee te stemmen. Ook dat van de meerderheid.’

Maandag wordt Donald Trump opnieuw president van Amerika, met aan zijn zijde Elon Musk. Maakt u zich daar zorgen over?

Coucke: ‘Nee. Is het een ideaal plaatje? Allicht niet. Moeten we ons zorgen maken omdat Trump onvoorspelbaar is? Ja. Maar ik kan van onze politici evenmin zeggen dat ze voorspelbaar zijn. Dat hij de machtigste man ter wereld is, kan ambetant zijn. Maar aan de andere kant ben ik een van de weinigen die durft te vragen of we wel zo zeker zijn dat Vladimir Poetin Oekraïne was binnengevallen als Trump aan de macht was geweest. Ik weet het niet.’

‘In een democratie geldt dat de mensen, die bijna niets te zeggen hebben, één keer om de vijf jaar een bolletje mogen kleuren. De tendens is om, als het mijn keuze niet wordt, de analyse te maken dat mensen ongelijk hebben. Dat vind ik niet correct. De Verenigde Staten zijn een raar land. Ik ben er een paar keer geweest, ik vind het speciaal als iemand op de metro zijn visitekaartje aanbiedt. Maar is het een dom land? Dat geloof ik niet. Als van 300 miljoen mensen de meerderheid voor Trump stemt, hebben wij dan het recht te zeggen dat ze zich vergist hebben?’

‘Als je me die vraag nu had gesteld over iemand van links, had ik trouwens net hetzelfde geantwoord. Kijk naar PVDA-boegbeeld Raoul Hedebouw. Ik ben geen fan van hem, maar ik heb veel respect voor mensen die voor hem stemmen. Ik snap ze zelfs. Als je niets meer te verliezen hebt en er komt iemand zeggen dat ze het geld gaan terugpakken, dan begrijp ik die stem. Je zal maar een gehandicapt kind hebben en niet de nodige steun krijgen. Het is wraakroepend dat een land met zoveel schulden en met zoveel overheidsbeslag faalt in de kerntaken. Dan snap ik dat mensen foert zeggen.'

'Al jaren worden de werkgeversorganisaties gek als ik zeg dat ik voor de automatische indexering ben. Ik vind dat een goed systeem. Als je mensen meer betaalt als het leven duurder wordt, als ik meer managers aanneem die een huis kunnen bouwen en noem maar op, dan nivelleert de economie naar boven. (lacht) Bon, je ziet al waarom ik niet in de politiek moet gaan. Ik ben niet in een hokje te steken.’

Blijft u wel op X, nu veel mensen het socialemediaplatform verlaten door de politieke standpunten van Musk?

Coucke: ‘Ik blijf, maar ik ben er veel minder actief dan vroeger. Het is verzuurd geworden. Twitter heb ik bij wijze van spreken gelanceerd in België. Ik organiseerde zelfs Twitter-party’s. Maar nu is de leute ervan af. Ik amuseer me veel meer op Instagram. Ik kan geen foto’s maken en mijn filmpjes lijken nergens op, maar zo weten de mensen tenminste dat ik het zelf doe. Het zorgt ook voor veel interactie met mijn volgers.’

Toen u over inspiratie vertelde, vroeg ik me af wie u ooit inspireerde?

Coucke: ‘Niemand. Ik heb in mijn hele leven één managementboek gelezen. Enfin, honderd bladzijden van ‘Winning’ van Jack Welch, de CEO van General Electric. Hij was keihard. Hij schreef dat je elk jaar 10 procent van je personeel moet ontslaan, de minst presterenden. Na honderd bladzijden had ik zo’n hekel aan die man dat ik nooit meer een managementboek las. Ik lees wel elke dag De Tijd.’

Ik vroeg naar inspiratie.

Coucke: ‘Wel ja, ik lees de krant elke dag. En daarnaast inspireert de man in de straat me. Als ik een dag in Pairi Daiza rondloop en vijftig mensen spreken me aan, dan voel ik me goed. Ik ben zeer benaderbaar.’

We moeten al eens naar de klok kijken. Het is donderdag, 's avonds speelt Anderlecht tegen Antwerp voor een finaleplaats in de Croky Cup. Hij gaat.

Is een voetbalploeg leiden vergelijkbaar met een wielerploeg sponsoren? Dat deed hij jarenlang met Omega Pharma. ‘Het is totaal iets anders. Het waren fantastische jaren en met Omega Pharma-Lotto wonnen we álles, op de Tour na. Het waren de topjaren van Philippe Gilbert. Weet je dat Lotto toen op nummer één stond in de wereldranking? Nadien ging ik opnieuw met Patrick Lefevere werken, dat was veruit de beste.'

'Maar voetbal is een totaal andere passie. Als je een koers verliest, is dat jammer, maar tien minuten later drink je weer een pint. Als Anderlecht verliest, ben ik daar drie dagen niet goed van.’

Zeker als ze thuis met 0-3 van Club Brugge verliezen.

Coucke: ‘Dat is lastig, maar dat duurt geen drie dagen. Als een ploeg beter is, moet je dat aanvaarden. Voetbal is een zero-sum game: je kan maar kampioen worden omdat al die andere geen kampioen zijn. Deze transferperiode heeft de directie dus heel veel werk.'

'Maar thuis van Dender verliezen, op die manier, daar was ik drie dagen niet goed van. Waar ik wel meteen bij zeg dat dat ook de schoonheid van voetbal is. Het feit dat Dender kan komen winnen op Anderlecht, zorgt ervoor dat een stadion vol zit. Natuurlijk wil ik wel elke week de trofeeënkast afstoffen, maar ik zou er heel graag eens een trofee bij zetten. Dit jaar? We spelen nog altijd op drie fronten mee.’

Tot slot: slaapt iemand die 43 bedrijven beheert goed?

Coucke: (knikt) ‘Mijn bioritme is wel speciaal, ik ga nooit voor 3 uur slapen. In de uren daarvoor zie of hoor ik niemand en kan ik rustig door al mijn dossiers gaan.’

We gaan buiten voor de foto’s en Jonas, de fotograaf, die een pak jonger is, vraagt nog eens naar Slade. Nooit van gehoord en daarom zingt Coucke een strofe van ‘Merry Xmas Everybody’, misschien wel hun grootste hit: ‘So, here it is, merry Christmas, everybody's having fun. Look to the future now, it's only just begun.’ Het zou zijn motto kunnen zijn.