Zijn onze leiders stekeblind?

Kurt Vansteeland was er bijzonder opgetogen over en contrasteerde het standpunt met de drama-queens op Angelsaksische blogs. 

Tijdens de middagchat hadden we ook een hele discussie over Schäuble, samen met Daan Ballegeer. 

Net kreeg ik een opiniestuk binnen van onze collega Pierre Huylenbroeck, met als titel: "Een joekel van een marktsignaal. Zijn onze leiders stekeblind?"

Hier zijn standpunt: 

De obligatiemarkten trachten al wekenlang wild molenwiekend de aandacht van onze wereldleiders te vatten: ‘We tonen jullie de oplossing; kijk dan toch!’ Maar ze kijken niet, Obama, Merkel, Berlusconi, Sarkozy en de anderen. Ze staren naar hun eigen navel. En naar hun achterban.

Wat moeten de Amerikaanse regering doen volgens de markten? Volop investeren, in infrastructuur bijvoorbeeld. Niet alleen zijn de Amerikaanse wegen, bruggen en luchthavens er erg aan toe. Die grote wegenwerken zouden tevens voor een pak werkgelegenheid zorgen. Dat zijn twee vliegen in een klap.

Wenst u nog een derde vlieg? Kijk dan naar de Amerikaanse overheidsrente. Sinds het Amerikaanse kredietwaardigheidsbureau Standard & Poor’s het een maand geleden aandurfde de rating van de ongenaakbaar geachte VS te verlagen, wilden meer beleggers dan ooit Amerikaanse overheidsobligaties kopen. De rente die een belegger krijgt om tien jaar lang zijn geld vast te kluisteren aan die treasuries, kelderde op vijf weken tijd van 2,6 naar minder dan 2 procent.

Rekening houdend met de inflatie houden ze daar niets van over. Straffer nog: ze steken eraan toe. Met andere woorden: beleggers willen uit hun eigen zak betalen om toch maar mee de Amerikaanse overheid te mogen financieren. Waarom? Omdat ze menen dat het nodig is. Ze verwachten duidelijk een dubbeldip, een terugtuimeling in de recessieput. Voor het Witte Huis is dit een opportuniteit van jewelste. Doe er dan toch iets mee, Obama & co. Haal massaal geld op tegen deze spotprijs, zoals een goede huisvader betaamt.

Hetzelfde geldt voor de Duitse rente. Ook daar zakte de rente voor overheidsobligaties tot minder dan 2 procent, het laagste peil sinds de dieren spraken. Begin deze zomer betaalden beleggers nog meer dan 3 procent. Binnen de eurozone betalen ook de Nederlandse en Finse regering ruim minder dan het 2,5%-inflatiepeil in Europa voor een tienjarige vastrentende financiering – tot 2021.

Dus ook in die landen geldt de opmerkelijke smeekbede van obligatiebeleggers: wij zijn bereid geld te verliezen om jullie toch maar te kunnen financieren. Doe er iets mee! Profiteer toch van die unieke situatie en haal geld op. Want wij willen dat jullie de Europese economie opnieuw aanzwengelen.

Maar helaas. Duitsland, Nederland en Finland zijn weliswaar in een positie om Europa op sleeptouw te nemen, maar ze zijn tot geen greintje solidariteit bereid. De Finse en Nederlandse regeringsretoriek liegt er niet om: eigen volk eerst! Ook de uitlatingen gisteren van de Duitse minister van Financiën Wolfgang Schaüble logen er niet om: Duitsland weigert te profiteren van de huidige extreem gunstige financieringsvoorwaarden om nu de kaart van economische groei te trekken.

Het is bitter. Indien de eurozone niet zou bestaan, zou Duitsland vandaag als goede huisvader ongetwijfeld tegen 1,85 procent op tien jaar extra miljarden ophalen om in zijn economie te pompen. Saneren kan later wel, als de groei aantrekt en de rentetarieven een stuk hoger zullen noteren dan vandaag.

Maar de Duitsers willen niet, gevangen als ze zijn binnen hun kille logica dat Europa – de jarenlang al te spilzieke Grieken op kop – vandaag, nu ze economisch doodziek zijn, een flink lesje in zuinigheid moeten krijgen.

Pierre Huylenbroeck