Ook allochtonen hebben redenen om op Wilders te stemmen

De 37 zetels die de PVV in de Tweede Kamer haalt, katapulteren Geert Wilders naar eenzame hoogte in het Nederlandse politieke landschap. De komende weken is hij aan zet om een coalitie te vormen en zal blijken in hoeverre de gewiekste partijleider, die na zijn meegaande houding in de debatten het koosnaampje Milders meekreeg, bereid is aan zijn partijprogramma te morrelen. Daarin staan zaken als de sluiting van moskeeën, de afschaffing van islamitisch onderwijs en een verbod op de Koran. Voor Wilders lijkt beloven dat hij zich aan de grondwet zal houden al een hele prestatie. NSC-leider Pieter Omtzigt, VVD-kopvrouw Dilan Yesilgöz en het hele Nederlandse politieke bestel moeten een manier vinden om aan zichzelf te verantwoorden dat ze mogelijk een regering met de PVV vormen of steunen.

Over de uitslag zijn al sloten inkt gevloeid. Maar één zaak, die niet in het frame van de PVV als de partij van boze, witte en racistische boomers past, blijft grotendeels onbenoemd. Wilders blijkt ook behoorlijk goed te scoren onder allochtone Nederlanders, waaronder moslims, de groep die de PVV het meest viseert. ‘Hij moet niet zo haatdragend doen over Marokkanen, maar hij heeft ook veel goede punten’, zei een geïnterviewde tegen reporters die waren afgezakt naar een moskee.

Uit data van het Nationaal Kiezersonderzoek bleek dat in 2012 al 11,8 procent van de allochtonen met een niet-westerse achtergrond op de PVV had gestemd, een partij met onversneden racistische standpunten. Latere onderzoeken van I&O Research en Kantar TNS kwamen eveneens tot de conclusie dat Wilders ook op een allochtone achterban kan rekenen.

Zijn die mensen hedendaagse varianten van de Judenpolizei? Die eenheden van Joodse politiemensen handhaafden tijdens WO II samen met de nazi’s de orde in de getto’s, vaak in de hoop zo niet naar nog gruwelijker oorden te worden getransporteerd.

Geen monolithische massa

De waarheid is ingewikkelder. Om te beginnen vullen media het containerbegrip ‘allochtonen’ te vaak in als een monolithische massa die louter verschilt in huidskleur en eventueel geloof. Men gaat er gemakshalve van uit dat de superdiverse groep dezelfde normen en waarden en hetzelfde gedachtegoed deelt. Dat wordt vaak gekoppeld aan de misvatting dat racisme en xenofobie louter terug te vinden zijn bij blanken. ‘Hindoestanen zien zichzelf als succesvol geïntegreerd en hebben daarom negatieve ideeën over andere migranten, die volgens hen teren op de welvaartsstaat’, zegt de politiek antropoloog Shashi Roopram.

Daarnaast houden veel allochtonen, zeker de gelovigen onder hen, er een conservatief wereldbeeld op na. Ze voelen een zekere vervreemding van het identitaire discours over lgbtq-rechten, waarvan progressieve partijen de voortrekkers zijn. Dat kwam in België uitgebreid aan het licht tijdens de betogingen tegen Evras. Dat verzet tegen de verplichte lessen seksuele opvoeding in het Franstalig onderwijs werd mee georkestreerd vanuit de moskeeën.

Bovendien zijn ook de allochtonen gewoon boos op hun overheid. Wachtlijsten en personeelstekorten, verloederde wijken, overbevolkte klassen op school, stijgende prijzen, een verkruimelende verzorgingsstaat en een abominabel openbaar vervoer raken niet alleen de blanke middenklasse in hun portemonnee en levenskwaliteit. Allochtonen merken te vaak dat beleid op maat is gemaakt van blanke tweeverdieners met een ruim netwerk. Getuige de harde protesten tegen het Brusselse mobiliteitsplan Good Move.

Progressieve partijen kunnen wel degelijk een les trekken uit de overwinning van Wilders: allochtone stemmen vormen geen electoraal reservoir waarvan alleen zij de sleutel bezitten.