Grimmig pad

In Nederland betreedt een deel van de actievoerders tegen de oorlog in Gaza een grimmig pad: het viseren van individuele joden. Pro-Palestijne activisten verstoorden een concert van zangeres Lenny Kuhr in Waalwijk. Ze werd uitgescholden voor 'terrorist' en 'zionist'. In Amstelveen werd een joodse vrouw belaagd aan haar voordeur, in haar wijk werd een pamflet verspreid waarin te lezen stond dat de moeder 'haar kutdochter naar Israël had gestuurd om baby’s te doden en daarom dus ook medeplichtig is'. De Utrechtse rabbijn Aryeh Leib Heintz werd aangevallen terwijl hij aan het winkelen was in de Action. Zijn belager had hem eerst gevraagd: 'Waarom ben je gekleed als een jood?'

Uit een rondvraag van de Nederlandse omroep NOS blijkt dat dat geen alleenstaande feiten zijn. Veel familieleden van Israëlische militairen in Nederland hebben al te maken gekregen met bedreigingen. Op sociale media circuleren volop privégegevens van Israëlische militairen met een Nederlands paspoort en hun familie. Soms vergezeld van een oproep om bij hen verhaal te gaan halen voor de 'genocide gepleegd door hun familieleden'. Volgens de Nationaal Coördinator Antisemitismebestrijding, Eddo Verdoner, schuren zulke acties dicht aan tegen antisemitisme. 'Veel joden in Nederland hebben familie in Israël. Als alleen dat al een vrijbrief is om iemand thuis op te zoeken, te intimideren en persoonsgegevens te verspreiden, zijn joden een doelwit om wie ze zijn.'

In Nederland werden tijdens de Tweede Wereldoorlog van de zowat 140.000 joden die er toen woonden ruim 107.000 gedeporteerd naar de nazikampen. Slechts 5.200 van hen konden levend terugkeren naar Nederland. Vaak werden ze verraden door zogenoemde ‘jodenjagers’, Nederlanders die ondergedoken joden aangaven in ruil voor ‘kopgeld’. Een tragedie die men later heeft gecommercialiseerd rond de figuur van Anne Frank. Het lijkt erop dat een deel van klein-links dit trauma nu wil verwerken op de omgekeerde manier van Duitsland: door te handelen alsof de Israëlische militairen ditmaal de nazi’s zijn.

Ironisch is het wel. Dezelfde mensen die nu op hoge toon van joodse landgenoten eisen dat ze zich openlijk distantiëren van de doorgeschoten gewelddaden van het Israëlische leger verklaarden nog niet zo lang geleden terecht dat men niet van moslims kan of mag verlangen dat ze zich verantwoordelijk voelen of verontschuldigen voor 9/11 of de terreur van de Islamitische Staat.

Wat de activistische fellowtravellers van de Palestijnse zaak niet schijnen te beseffen is dat hun helingsproces een hoge prijs zal vergen. Niet van henzelf, maar van de geteisterde Gazanen en moslims in het algemeen.

Want er is ook nog dat andere deel van Nederland, het deel dat slogans als ‘minder Marokkanen’ scandeert, aangevuurd door Geert Wilders. Het deel dat sowieso al aan de kant van Israël staat, louter omdat de tegenpartij islamitisch is. Dat het draagvlak voor de protesten tegen de nietsontziende oorlog tegen een burgerbevolking hoopt te kunnen ondergraven. Dat de antisemitische uitwassen in het kielzog van de verontwaardiging over het harde optreden van Israël op slinkse wijze wil verbinden met de gehele moslimbevolking. Zoals BoerBurgerBeweging-leidster Caroline Van der Plas, die ervoor pleit dat de Holocaust onderdeel wordt van de inburgeringscursus in Nederland met als hoofdargument dat 'de groepen die hier het meest asiel aanvragen mensen zijn uit landen als Syrië, Eritrea en Jemen. Dat zijn landen die een jodenhaat hebben die tot diep in hun ziel zit'.

In heel deze onverkwikkelijke zaak was de meest moedige, meest menselijke reactie nog diegene van de twee onbekende Marokkaanse vrouwen in de Utrechtse Action die zich posteerden voor de aanvaller en verhinderden dat rabbi Heintz nog meer klappen kreeg. Want iedereen die doelwit is wegens zijn identiteit mag hopen op omstanders die niet wegkijken en ingrijpen. Een les die men al in 1945 had kunnen leren.