De overtreffende trap van dood

Op Allerheiligen en Allerzielen geldt des te meer: over de doden niets dan goeds. Roddelcircuits kennen ook spelregels. Tegen kwaadspreken kunnen doden zich niet verdedigen, dus doe je het niet.

Het heeft ook geen zin, want meer dood kun je ze niet maken. Tenzij je een Gazaan bent van Hamas-allooi. In dat geval maak je een propagandafilmpje van je overleden landgenoten tussen de oorlogsruïnes, of woon je een meervoudige begrafenis bij en speel je de dood uit als de ultieme joker van een militaire tactiek. ‘Ruik de geur van muskus’, klinkt het in filmpjes op sociale media. ‘Lof aan Allah, dit is geen lijkgeur, maar de geur van het paradijs.’ Breed lachend wordt daarbij aan de lichamen gesnuffeld. Puinhopen van gebombardeerde gebouwen worden bezongen als waren het bloementuinen.  

Volgens de islamitische overlevering ruikt het bloed van een martelaar naar muskus. Wie voor Gods zaak het leven liet, wacht in het hiernamaals het vipsalon. Bijgevolg is aan deze oorlog nauwelijks iets wereldlijks, propageren islamfanatici en -terroristen.

De Franse islamspecialist Olivier Roy waarschuwt al lang voor de obsessie met de dood van het gewelddadige islamitische extremisme. Hoe terroristen doelbewust hun eigen dood najagen, noemt hij ongezien. De overtreffende trap van dood bestaat dus wel.

Wat de dood is voor de ene, is het begin van het eeuwige leven voor de ander. Die ingesteldheid is een krachtig wapen in tijden van oorlog. Wie denkt eeuwig te leven wint altijd. Zijn hoogtechnologische oorlogstuig ten spijt zal Israël nooit klaar zijn met Hamas’ ultrawapen: de dood en dus de eeuwigheid.

Gewone Gazanen weten intussen met hun verdriet geen blijf. Kinderen die als wezen achterblijven, vinden allicht een nest in de ‘sociale’ tak van Hamas. Daar is toch iemand die om hen geeft. Tegelijk wordt hun verdriet gebruikt als een slijpsteen voor vergelding en verderf. De toekomstige beloning van sommige kinderen? Een win-win: de dood aan de vijand en het eeuwige leven voor zichzelf.

En dan zijn er de ouders die hun kroost verliezen. Treurend dolen ze door het puin en de ziekenhuiszalen. Verdriet kun je verwerken, de dood van een kind niet. Hun rouwverwerking gaat soms haast gepaard met een doodsverlangen. Volgens de islam veranderen overleden kinderen in paradijsvogels. Fladderend aan de hemelpoorten zullen ze op de dag des oordeels hun ouders verwelkomen, tot Allah ze in het paradijs toelaat. Het verlies is het voorprogramma van iets moois. Dat betekent hoop.

Ook met hoop ben je nooit klaar. De Israëlische staat kan nooit opboksen tegen de verstrengeling van de dood en hoop. De nietsontziende vergelding van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu maakt dan wat absurd is nog absurder. Als de dood een overtreffende trap heeft, maakt de militaire interventie van Israël de hel nog helser.  

Sommigen zoeken daarentegen schoonheid. Ze beleven de hemel op aarde, zoals de Duits-Israëlische Shani Louk, die aanwezig was op het muziekfestival Nova. Een en al levenslust straalde de jonge vrouw uit, tot Hamas-militanten haar naar de Gazastrook ontvoerden. Huiveringwekkende beelden van haar bewusteloze lichaam in een pick-uptruck, omringd en bespuugd door Hamas-terroristen, gingen de wereld rond. Je kon alleen maar hopen dat ze op slag dood was.