De erfenis van Joe Biden

Bij de ongeziene slachtpartij in de Gazastrook durft niemand Israël een strobreed in de weg te leggen, omdat de Verenigde Staten, bij monde van de zelfverklaarde zionistische president, de diplomatieke en militaire paraplu wagenwijd openhouden voor de meest religieus-extremistische regering in de geschiedenis van dat land. Daar is een logische verklaring voor: de bijzonder machtige Israëllobby in de VS. Zolang de invloed van die lobby niet drastisch ingeperkt wordt, zal weinig of niets veranderen aan de ongezonde relatie tussen de VS en Israël en zullen de Palestijnen etnisch gezuiverd worden, niet alleen uit de Gazastrook, maar ook uit de Westelijke Jordaanoever.

De invloed van lobbygroepen is al jaren een doorn in het oog van de gemiddelde Amerikaanse kiezer. Het American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) zal volgens de Israëlische krant Haaretz een buitensporig grote rol spelen in de nakende Amerikaanse verkiezingen. Dat probleem stelt zich al jaren. ‘Leden van beide partijen maakten zich zorgen over het kwaad maken van AIPAC’, staat in de memoires van voormalig president Barack Obama. Wie ‘het Israëlische beleid te luid bekritiseerde, liep het risico als ‘anti-Israël’ (en mogelijk antisemitisch) te worden bestempeld en geconfronteerd te worden met een goed gefinancierde tegenstander bij de volgende verkiezingen’.

Obama was zich terdege bewust van de nefaste invloed van de Israëllobby op de Amerikaanse politiek. Maar zijn houding en die van veel van zijn voorgangers staat in schril contrast met die van Biden. ‘Geen enkele Amerikaanse president ​​of politicus van een van beide partijen heeft overtuigingen die soepeler aansluiten bij die van AIPAC dan Biden’, schrijft Haaretz. Dat verklaart waarom hij na de tragedie van 7 oktober blindelings steun toezegde aan de extremistische regering van Israël en waarom hij tot vandaag de kritiek op Netanyahu en zijn zeloten binnenskamers houdt.

Geruisloos gepasseerd

De mythe van het morele Israël ligt definitief aan diggelen. Ondanks de meedogenloze slachtpartij in de Gazastrook, de collectieve uithongering van de Palestijnse burgerbevolking, de massale bombardementen van civiele en religieuze gebouwen en alle andere systematische schendingen van het oorlogsrecht heeft de internationale gemeenschap het land voorlopig niet krachtdadig tot orde geroepen.

De aanhoudende illegale annexatie van Palestijnse gronden, de uitbreiding van de illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en de opsluiting van de inwoners van de Gazastrook in een openluchtgevangenis, alles passeerde geruisloos in Washington. Elke poging tot veroordeling in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties botste op een voorspelbaar veto van Washington.

Behartigen van andermans belangen

Dat heeft zich nooit eerder voorgedaan in de Amerikaanse politieke geschiedenis, zeggen Stephen Walt en John Mearsheimer, specialisten in internationale betrekkingen. Ze stellen vast dat hun land bereid was en is de eigen veiligheid en het eigenbelang opzij te zetten om de belangen van een andere staat te behartigen. ‘Geen enkele lobby is er beter in geslaagd het buitenlands beleid van de VS zo ver af te leiden van wat het Amerikaanse nationale belang zou suggereren, en tegelijk de Amerikanen ervan te overtuigen dat de belangen van de VS en Israël in wezen identiek zijn’, zeggen ze.

Amerikaanse presidenten komen en gaan. Hoe ze herinnerd worden, hangt af van de mate waarin ze een positieve bijdrage hebben geleverd aan de pacificering van de wereld. Biden gaat de geschiedenis in als de Amerikaanse president die willoos toezag hoe Israël in de handen viel van religieus-extremistische zeloten die tot het allerergste bereid waren om hun territoriale claims te doen gelden. Waardoor het morele gezag van de internationale liberale orde onder de servielste president in de geschiedenis van de Verenigde Staten verdampte. Wat een erfenis.