Beste heer Rousseau, een tocht door de woestijn kan louterend werken

Geachte heer Rousseau, beste King Connah,

Met enige ontsteltenis nam ik kennis van uw vrijwillige ontslag uit het paleis van de middelmaat, het Vlaams Parlement. De aanhoudende commotie rond uw persoon zou u iets te veel zijn geworden. Eerder nam u al ontslag als partijvoorzitter van Vooruit wegens enkele liederlijke uitspraken na een beschonken avond in café ‘t Hemelrijk in het Oost-Vlaamse gehucht Sint-Niklaas. 

Kan iedereen overkomen natuurlijk. U had alleen de pech uw gewaagde analyses over de Roma-gemeenschap en vrouwen te berde te brengen tegen enkele politieagenten met bodycams. 

Wie nog nooit racistische en seksistische uitspraken heeft gemaakt na een kroegentocht ten Vlaamse velden werpe de eerste steen. Nu goed, als praktiserende moslim heb ik nog nooit een druppel alcohol in mijn leven aangeraakt. Dus neem het mij niet kwalijk als ik zonder enig voorbehoud de eerste steen van de grond raap. 

Bittere ernst

Als geheelonthouder beschik ik helaas over te weinig expertise om in te schatten of uw ‘zattemansklap’ werkelijk te wijten was aan een te hoge alcoholintoxicatie of dat hij gebaseerd was op uw mens- en wereldbeeld. Uw ontboezemingen tegenover de arm der wet waren van een dergelijk verontrustende aard dat ik ze niet durf te herhalen op de plechtige pagina’s van De Tijd. Op de tweewekelijkse column van uw dienaar na tolereert deze krant enkel bittere ernst. 

Voor een land waar alle welvaartspijlers al jaren in brand staan gaat het er nog jolig aan toe in de Belgische politiek. U begrijpt mijn gêne als ik voor de zoveelste maal wordt aangesproken door EU-expats in het Brusselse over de dagelijkse 'In de gloria'-taferelen in de Belgische machtscenakels.

Begin maar eens uit te leggen waarom de moeder van een partijvoorzitter haar zoon komt verdedigen in een politiek praatprogramma van de openbare omroep en druk uitoefent op een korpschef om de nachtelijke escapades van haar kroost in café ‘t Hemelrijk te verhullen. 

Waarom de voormalige staatssecretaris van Asiel en Migratie ‘s nachts de Brusselse groendienst een handje komt toesteken en waarom de minister van Justitie de wereldpers haalt met een nachtelijke gitaarsolo nabij een lege politiecombi, die hem moet beschermen tegen een mogelijke ontvoering door het drugsmilieu. Om maar te zwijgen over de Brusselse staatssecretaris van Gelijke Kansen die moest aftreden nadat ze haar aanhangers op Twitter/X had bezworen dat het parlementaire werk van Sander Loones (N-VA) ‘op geen enkele wijze te vergelijken valt met de genocide en misdaden tegen de mensheid van het naziregime’.

De dagelijkse strapatsen van de Belgische politieke klasse zijn oneerlijke concurrentie voor tv-programma’s zoals ‘De ideale wereld’. Zelfs de briljantste redacteurs en scenaristen kunnen niet opboksen tegen de bevreemdende taferelen die elke dag plaatsvinden in de Wetstraat. Ik begin te vermoeden dat ‘In de gloria’ geen satire, maar een documentaire was. 

Tocht door de woestijn

Beste Connor, het siert u dat u uw periode van introspectie niet op kap van de belastingbetaler wenst te doen. En daarom meteen afscheid neemt van het Vlaams Parlement. Een tocht door de woestijn kan louterend werken. In tegenstelling tot alcoholische dranken heb ik daar wel enige ervaring ter zake. Ik zou liegen als ik u vertel dat de komende maanden, wie weet jaren, gemakkelijk worden. Voor sommigen wenkt een zwart gat, voor anderen de verlossing. Gelukkig levert de innerlijke strijd met onze ego’s en de eigenwaarde die we verlenen aan irrelevante zaken zoals status, functie, inkomen en succes na verloop van tijd zinvolle levensinzichten op die ons doen groeien als mens.

Enige afstand van partijpolitiek en beleid leert een mens al snel hoe banaal het Belgische politieke schouwspel is. De talloze excessen en 'In de gloria'-taferelen zijn een logisch gevolg van een beroepsklasse waar een overschot aan middelmatige spelers elkaar bijna dagelijks op leven en dood bekampen om een beperkt aantal mandaten, die finaal weinig tot geen reële impact hebben. 

Beste Connor, vriend en vijand waren er de afgelopen jaren over eens dat u een politiek natuurtalent bent. Misschien brengt uw eenzame tocht door de woestijn de komende maanden u wel tot enige catharsis en nieuwe inzichten hoe u de samenleving kunt dienen buiten de zee van middelmaat om, die onze Belgische politiek is.

We bespreken het nog wel eens over een heerlijke muntthee in hartje Molenbeek of een sobere koffie in café ‘t Hemelrijk in Sint-Niklaas. Het ga u goed!

Hoogachtend,

Youssef Kobo