Bert Kruismans | Leve de ghostwriters voor boekjes van politici

U weet het beter dan wie ook: comedians en coaches, die je leren hoe je in je kracht moet staan, heeft dit land genoeg, maar mensen die echt werken, da’s wat anders. Herinner u vorig jaar. In Vlaams-Brabant was er niemand om de telefoon op te nemen bij de noodcentrale. Vervelend. Uiteindelijk kwam de kuisvrouw een handje helpen. Sympathiek, maar dat is toch meer een ander profiel. ‘Mevrouw, mijn man ligt hier bewusteloos op de grond en er komt bloed uit zijn neus. Wat moet ik doen?’ ‘Ligt hij op parket of op laminaat?’ ‘Op een mat, is dat belangrijk?’ ‘Awel madam, ik zal u zeggen hoe dat ge gemakkelijk bloedvlekken uit een mat krijgt.’

Bij de knelpuntberoepen is nu een nieuwe categorie opgedoken: ghostwriters voor boekjes van politici. Wat hebben die de laatste tijd niet moeten draaien! Onze gedachten zijn bij hen. Want het belangrijkste aan zo’n foldertje is uiteraard niet de inhoud. Anders zou een drukbezette toppoliticus wel een bericht verspreiden: ‘Hallo, sorry dat ik stoor. Maar ik heb een boek geschreven met daarin mijn ideeën. Hebt u interesse? U kan het op mijn website downloaden, lees het.’ En klaar. 

Maar zo werkt het niet. De essentiële bestanddelen van politieke boekjes zijn de coverfoto en de persconferentie waarop de politicus het meesterwerk trots aan het journaille voorstelt, terwijl de ghostwriter Malle Babbe-gewijs achteraan in het donker moet blijven staan zoals het hoort. Hij heeft enkel die zwarte lettertjes geleverd. Want je weet nooit dat mensen die het kopen het ook nog eens openslaan. Naar verluidt zijn er zelfs politici die hun eigen boekje lezen voor ze het te koop aanbieden. Waar vinden die drukbezette mensen in godsnaam de tijd! 

Ook Elio Di Rupo (PS) beviel deze week van een boek, 'Het labyrint van de macht', maar dan in het Frans. Een echt campagneboek is het niet. Di Rupo wou met zijn herinneringen een voorbeeld vormen voor de Waalse jeugd en vereffent en passant enkele politieke rekeningen, vooral in zijn eigen partij.

Het verhaal is bekend, maar wordt hier nog eens in de verf gezet. Elio zag het levenslicht in een barak voor Italiaanse gastarbeiders, waarvoor een paar jaar eerder Duitse krijgsgevangenen nog hun neus hadden opgehaald. Wie een glimp van dat verleden wil opvangen, en meteen de ziel van het industriële Wallonië wil begrijpen, moet maar eens een bezoekje brengen aan de Cantine des Italiens in La Louvière. 

Een vermakelijk stukje behelst de speurtocht naar het huis van koning Albert. Begin 1994 wordt Di Rupo, na het Agusta-schandaal waarbij oude PS-krokodillen moeten wijken, plots van op de reservebank gebombardeerd tot vicepremier in de federale regering. ‘Elio, straks om 12 uur op Belvédère. Salut’. Zo luidt de kernachtige, telefonische boodschap van de immer minzame premier Jean-Luc Dehaene. Elio en zijn chauffeur hadden geen flauw idee waar die residentie van koning Albert, waar de eedaflegging zal plaatsvinden, zich wel mag bevinden. In de pre-internettijden worden stratenatlassen driftig geconsulteerd. Uiteindelijk wordt op goed geluk wat rondgereden in Laken en vinden ze de juiste villa.

Minder koddig is de terugblik op de affaire-Trusgnach uit 1996, waarbij Di Rupo door een fantast van pedofilie werd beschuldigd. Elio schreeuwde zijn onschuld uit, maar ontkent in het boek niet dat zelfmoordgedachten toen stevig door zijn hoofd speelden.

In Vlaanderen doet men vaak lacherig over de sfinx van Mons, maar wacht maar tot u de film ziet. Het zou ons niet verbazen dat die van Hollywood de filmrechten al hebben gekocht. ‘From zero to hero, I did it my way.’ Zou Andy Garcia nog vrij zijn?