Bert Kruismans | Je t’aime, moi non plus

We zouden het bijna vergeten, maar er waren vandaag natuurlijk ook verkiezingen in het zuiden van het land. En wat blijkt? In het jaar 2024 na Christus is heel Europa in de ban van extreemrechts. Heel Europa? Nee! Een kleine regio, bewoond door onverzettelijke Walen, blijft dapper weerstand bieden tegen de rechtse overheersing. Hoe komt dat? Onze reporter trok op onderzoek.

We geven u hier in alle exclusiviteit alvast de intro van die ene reportage van de VRT-verkiezingsshow die nu al klaar ligt. Of ze de uitzending van 9 juni zal halen, zien we dan wel. Breaking news over het plotse ontslag van de voorzitters van Groen, Open VLD en Vooruit kan nog roet in het eten gooien. 

Maar het gegeven is bekend. Wallonië vormt dezer dagen een Gallisch dorpje dat amper vatbaar lijkt voor de sirenenzang van populistisch rechts. Opmerkelijk voor een regio die niet echt uitblinkt in welvaart.

Politicologen vonden daar verscheidene redenen voor. Er is het cordon médiatique, dat de toegang tot de reguliere, Franstalige media hermetisch afgrendelt. Wallonië kent ook nog een beetje het fenomeen van de ‘proximité’. Daarbij probeert de partij, of minstens toch de vakbond, de werkmens door Dantes inferno, ook wel bekend als de Belgische administratie, te loodsen. En er is het totale gebrek aan Waals nationalisme. ‘Eigen volk eerst’, een Waal zou niet weten wat hij zich daarbij precies moet voorstellen. In tegenstelling tot de Vlaamse collega’s voelt geen enkele voorzitter de drang om de kiezer duidelijk te maken in welke regio zijn partij nu weer actief is door de W van Wallonië in de partijnaam te smokkelen.

Vaderlandslievend

Maar we mogen vooral niet vergeten dat extreemrechts in Wallonië sinds jaar en dag kampioen is in een aparte versie van de biatlon, met name met twee FN-pistolen in je eigen voeten schieten.

Neem nu de lustige kapoentjes van Chez Nous. Die surfen graag mee op de populariteit van de grote, Franse zus Marine Le Pen en haar Rassemblement National. Begin 2024 doken her en der affiches op van Le Pen met een Belgische vlag op de achtergrond en de slogan ‘Marine Le Pen steunt Chez Nous. In 2024, stemt vaderlandslievend’. 

Er was maar één probleem met die campagne. Le Pen zelf wist van niets. Haar Belgische advocaat liet de Waalse broeders weten dat chez nous voor Le Pen toch meer als chez vous klonk en dat haar hoofd op een Belgische vlag een tikkeltje ‘trop is te veul’ was. Chez Nous schoof de fout af op een overijverige militant en ze zouden het nooit meer doen, maar de foto bleef maar opduiken.

Le Pen ziet nu op de kieslijsten van Chez Nous ook enkelen van haar grootste tegenstanders opduiken, volgens haar zelfs op verkiesbare plaatsen, die in het verleden namen en symbolen van haar partij hadden gepikt om daarmee de foutste ideeën te verspreiden. Er zijn grenzen aan de volksverbondenheid en deze week sleurde Le Pen de bloedbroeders zelfs voor de Belgische rechter. Het gebruik van haar naam en gezicht moet stoppen. In 2021 werd de stichting van Chez Nous nog opgeluisterd met de aanwezigheid van Jordan Bardella, rechterhand van Le Pen en voorzitter van haar Rassemblement National. Maar liefde moet dus wel van twee kanten komen.

Paul Magnette (PS) uitte onlangs zijn bezorgdheid over de aantrekkingskracht van Chez Nous. Volgens de analysetool Mozaiiq zou de account van de partij in het eerste kwartaal van dit jaar op de sociale media zeer hoge ogen hebben gegooid. Gelukkig voor Magnette snelt Le Pen hem nu ter hulp. Of zoals het orakel van Heverlee Mark Eyskens ooit debiteerde: ‘In het leven heb je vrienden, tegenstrevers, vijanden en politieke vrienden.’