Bert Kruismans | Chez nous in Wallonië

Voor zij die vinden dat daar in Durbuy begot veel Vlamingen rondlopen en dat je er amper nog een betaalbare parking vindt, hebben wij één tip: ontdek het ware Wallonië en trek naar het lieflijke Couvin.

Couvin, een stad, groter dan Antwerpen, misschien niet wat aantal inwoners betreft, maar dan toch in oppervlakte. Heerlijk rustig is het daar. Couvin, met zijn boottochtjes en klank- en lichtspelen in de indrukwekkende Neptunusgrotten, met zijn imposante parking voor kampeerwagens, zijn brasserie des Fagnes en uiteraard zijn bucolische bunker van Adolf Hitler.     

Met de man in kwestie ligt dat sinds 1945 wat moeilijk, maar weet dat u via het internet nu zelfs kan discussiëren met de bunker van Hitler! Surf naar de website bdp1940.be en neem de proef op de som. Dezelfde site behandelt in het Nederlands ook de occupatie en verzetting in België, waarmee men dus de bezetting en het verzet bedoelt en waarmee de copywriter van dienst vooral aantoont dat vertalen met een gratis computerprogramma een slecht idee was. Maar soit, als ene Adolf Hitler in 1940 Couvin zeer geschikt vond voor een korte zomervakantie, dan moet het daar goed leven zijn, toch?

Waarom komt dat Naamse stadje aan de grens met Frankrijk dan volgens een studie van de ULB uit de bus als een van de meest gepolariseerde plekken van België? Even verderop, in het al even lieflijke Dinant is die polarisatie volgens de onderzoekers al veel kleiner. In Couvin hebben ze nochtans - ik verzin dit niet - nog nooit van Astrid, Natalia, Acid of Reuzegommers gehoord. Wat blijft er dan nog over om je verschrikkelijk over op te winden?

Zelfs de lokale burgervader Claudy Noiret (Les Engagés) heeft het opgegeven. In een interview met de collega’s van Le Soir moest hij ootmoedig bekennen: ‘Er is geen dialoog meer, vooral sinds covid. Er is geen sprake meer van vreedzame uitwisselingen, noch tussen politici, noch tussen burgers. Het wordt almaar moeilijker om te communiceren.’

Wat wel te communiceren valt, is dat Couvin ooit betere economische tijden heeft gekend. Het stadje paalt aan een van de meest verpauperde regio’s van Frankrijk, les Ardennes. Een reporter van het onvolprezen blad Wilfried maakte enkele jaren geleden een voettocht in de grensstreek. Het las als een roman van Emile Zola 2.0. Bij Le Soir voerden ze dan weer ene Joe op, een lokale twintiger die nog nooit een stap buiten Couvin had gezet. De man heeft de middelen niet om te vertrekken en vindt geen werk om middelen te vinden om te vertrekken. Gelukkig zijn er nog de Neptunusgrotten. Met wat geluk heeft Joe een abonnement.

Misschien is het geen toeval dat begin 2024 niet alleen in steden als Mons en Charleroi maar ook in dat landelijke Couvin plots affiches opdoken van Marine Le Pen met een Belgische vlag op de achtergrond en de slogan ‘Marine Le Pen steunt Chez Nous. In 2024, stemt vaderlandslievend’.

Of het boegbeeld van Frans extreemsrechts op de hoogte was van deze wildplakkerij is niet helemaal duidelijk. Maar ze is Chez Nous zeker niet ongenegen. In 2021 werd de stichting van dat extreemrechtse Belgische partijtje opgeluisterd met de aanwezigheid van Tom Van Grieken én van Jordan Bardella, rechterhand van Le Pen en voorzitter van haar Rassemblement National. 

In de peilingen slaat Chez Nous nu nog geen deuk in een pak Ardeense boter. Maar dat kan veranderen als onze landgenoten straks het stemadvies te horen krijgen van de grote zus uit Parijs. De stem van Le Pen klinkt luid in Wallonië. In 2015 leerde een opiniepeiling dat een derde van de Walen op haar zou stemmen als dat mogelijk zou zijn.