‘Saoedigate' wordt theatraal opgeblazen tot onredelijke proporties

Een minister heeft een moeilijke job. Een uitgebreide organisatie rapporteert aan hem: de administratie en zijn ‘kabinet’ van medewerkers, dat hij zelf kiest. In tegenstelling tot topmanagers moet een minister rekenschap afleggen aan het parlement, waarbij de oppositie weinig begrip toont en veel media belust zijn op sensatie.

Ons land heeft ongeveer honderd ambassades en consulaten, die via de administratie rapporteren aan Reynders. Daarenboven zijn er vaste vertegenwoordigers bij acht internationale organisaties, waaronder de VN. Het ministerie onderhoudt ook de relaties met de ambassades van andere landen in België. De laatste tijd is er door de brexit, Trump, Erdogan, Noord-Korea en Venezuela meer werk.

Topmanagers zijn kampioenen in het ‘delegeren’. Zij zoeken mensen die zij vertrouwen en die in hun naam beslissingen nemen. Voor topministers is dat niet anders. Alle routinebeslissingen worden genomen door de verantwoordelijken die de zaak volgen, zodat de top van de administratie en het kabinet zich kunnen concentreren op echte problemen.

Een vertegenwoordiger kiezen voor een land in een commissie van een internationale organisatie wanneer er evenveel kandidaten zijn als plaatsen, is routine. Dat was zo bij de stemming over de leden van de VN-commissie voor vrouwenrechten. Bovendien bleek de problematiek slechts kort voor de stemming bekend te zijn, omdat er eerst geen stemming voorzien was.

Kristof Calvo (Groen) haalt uit in de media: ‘Bijna een hele werkdag hebben de regering en de minister gehad om zich te buigen over de stemming. Niet slechts enkele uren, zoals gisteren gezegd.’

Mail

Om 6.33 uur onze tijd vertrekt een mail van de VS naar het kabinet van Buitenlandse Zaken waarin gezegd wordt dat behoudens tegenbericht voor alle kandidaten zal gestemd worden zoals voorzien. Dus geen mail met ‘gevaar’.

Neem aan dat de kabinetsmedewerker iets na 9 uur is komen werken en eerst de meest dringende opdrachten heeft vervuld. Hij heeft per mail gereageerd om 15.34 uur - dus 6 uur later - dat gestemd kan worden zoals voorzien. Is dat ‘enkele uren’, of ‘bijna een hele werkdag’?

Calvo wekt de indruk dat het kabinet én de minister niets anders te doen hadden dan te kijken naar die ene mail, terwijl het ging over een routinebeslissing. Enkel in het Belgisch parlement werd dit non-event opgeblazen tot onredelijke proporties. Enkelen brachten zelfs het ontslag van Reynders te berde, terwijl veel specialisten in vrouwenrechten het net een goede zaak vonden dat Saoedi-Arabië lid werd van deze commissie, omdat het land sterker met het probleem geconfronteerd zal worden.

Het is niet dat de oppositie geen kansen heeft om ons buitenlands beleid aan te pakken. Ik hoor geen parlementaire vragen aan de regering over de blokkering van Wikipedia in Turkije, een grote beperking van de toegang tot informatie. Anno 2017 kun je dat beschouwen als een schending van de mensenrechten...