Harmoniseer de dopingtestprotocollen in tennis

Zonder enige uitspraak te doen over de resultaten van beide onderzoeken valt een duidelijk verschil in de aanpak en communicatie op. Jannik Sinner testte in korte tijd in maart tweemaal positief op een zeer kleine hoeveelheid van de steroïde clostebol. Alles werd zonder publieke communicatie verder onderzocht en afgehandeld, waarbij hij slechts voor een zeer korte periode werd geschorst. Simona Halep daarentegen doorliep een veel complexer en langduriger proces nadat ze positief had getest op de verboden stof roxadustat. Haleps schorsing heeft geleid tot een langdurige juridische strijd, die zowel haar carrière als haar publieke imago heeft aangetast.

Tennis opereert onder de richtlijnen van WADA, de Internationale Tennisfederatie (ITF), de ATP (de organisatie van het professionele mannentennis) en de WTA (de beheerder van het professionele vrouwentennis). Voor het omgaan met dopingbeschuldigingen ontbreekt een uniforme aanpak, vooral op het gebied van communicatie. De ATP en de WTA proberen zo veel mogelijk de regels van de WADA te volgen, en het ITFIA (International Tennis Federation Anti-Doping Program) doet zijn best om te coördineren tussen de twee organisaties, maar van echte harmonisatie is nog geen sprake.

Het mannen- en het vrouwentennis hebben dus niet exact dezelfde regels. Dat gebrek aan standaardisatie laat ruimte voor inconsistenties, wat kan leiden tot verwarring en vermeende vooringenomenheid. Dat beschadigt zowel de reputatie van spelers als de sport.

Tennis heeft behoefte aan een geharmoniseerd dopingprotocol dat alle spelers gelijk behandelt, ongeacht hun ranking, bekendheid of nationaliteit. Het moet prioriteit geven aan een snellere afhandeling, met duidelijke deadlines voor zowel het onderzoek als de uitspraak. Spelers mogen niet maanden of zelfs jaren in onzekerheid blijven over hun lot, vooral niet in een sport waar de carrières kort en de prestaties tijdsgebonden zijn.

Alle dopingzaken moeten dezelfde tijdlijn volgen, waarbij vertragingen geen onevenredige impact hebben op de ene speler boven de andere. Of het nu gaat om een grandslamkampioen of een nieuwkomer in de Challenger-tour, een man of een vrouw, de urgentie en de transparantie moeten gelijk zijn. Dat betekent ook dat de instellingen die belast zijn met dopingbestrijding aanzienlijke middelen moeten krijgen.

De tennisbesturen moeten ook een uniform en transparant communicatiebeleid hanteren. Om reputatieschade te voorkomen en het vermoeden van onschuld zoveel mogelijk te respecteren, geniet een zeer korte en confidentiële procedure de voorkeur, met een duidelijke publieke communicatie zodra het onderzoek volledig is afgehandeld.

Het tennis kan waardevolle lessen trekken uit sporten die meer gestandaardiseerde dopingprotocollen hebben ingevoerd, zoals de wielersport, die ongetwijfeld het meest te lijden heeft gehad van dopinggevallen. Wat geldt in de normale wereld van mensen zonder geniale dropshots dient ook hier te gelden: justice must not only be done, but it must also be seen to be done.