De bitcoin als een klassiek financieel product, dat was het idee toch niet?

De financiële crisis van 2008 was de katalysator voor de creatie van de bitcoin. De wanorde, het vermeende falen van het traditionele financiële systeem en het verlies van vertrouwen deden de idee ontstaat voor een alternatief. Het fundament werd gelegd door Satoshi Nakamoto, bekend als de vader van bitcoin. Zijn whitepaper uit 2008, ‘Bitcoin: A Peer-to-Peer Electronic Cash System’, vormt de blauwdruk voor de bitcoin als een gedecentraliseerd digitaal geldsysteem, dat anoniem en onveranderbaar is.

Het document introduceerde het concept van een peer-to-peer elektronisch geldsysteem dat geen vertrouwen in een centrale autoriteit vereist. Transacties vinden rechtstreeks tussen gebruikers plaats, zonder de noodzaak aan een tussenpersoon, zeg maar traditionele financiële instellingen.

Cryptografie moet de veiligheid van transacties waarborgen en het vertrouwen in het geldsysteem verankeren. De identiteit van de gebruikers blijft anoniem, maar de transacties zijn transparant en onveranderlijk vastgelegd in de blockchain. Ze kunnen worden opgevolgd en gecontroleerd zonder enige inmenging.

Dat systeem, dat vrij was van de bemoeienissen van financiële instellingen of overheden, moest individuen volledige controle geven over hun financiën. Het revolutionaire idee werd geboren uit de wens te ontsnappen aan de 'corruptie en manipulatie' die de traditionele financiële wereld teisterden en de economische crisis veroorzaakten.

BlackRock

De whitepaper van Nakamoto is opnieuw relevant nu de bitcointracker de deur openzet voor een bredere participatie in de cryptomarkt. Om te beleggen in bitcoin hoef je niet langer te passeren via cryptobeurzen, die een dubieuze geschiedenis hebben. Via de kanalen waarmee je aandelen koopt, kan je een bitcointracker (EFT) kopen.

In tegenstelling tot het oorspronkelijke idee van de bitcoin hebben beleggers die een ETF kopen niet de controle over hun bitcoins. In plaats daarvan kopen ze aandelen in de tracker, die eigendom zijn van financiële instellingen zoals BlackRock en Fidelity. De bitcoins die door de ETF worden aangekocht blijven in handen van die grote financiële spelers. De beleggers zijn dus blootgesteld aan de prijsbewegingen van de bitcoin zonder dat ze eigenaar zijn van de onderliggende digitale activa.

De bitcoin evolueert daardoor van een gedecentraliseerde, peer-to-peer elektronische valuta naar een klassiek financieel product. Paradoxaal genoeg raakt de bitcoin verstrikt in de structuren van traditionele financiële systeem waartegen die zich wou afzetten.

Bijgevolg rijst een essentiële vraag: zijn we niet te snel bereid het oorspronkelijke idee op te geven voor de belofte van mogelijke financiële winst? Zijn we bereid het risico te nemen dat bitcoin evolueert tot een zoveelste financieel product dat beheerd wordt door grote financiële spelers? Is de verleiding van institutionele erkenning de moeite waard als dat betekent dat we de oorspronkelijke principes van decentralisatie en controle uit handen geven?

Terwijl de cryptogemeenschap zich verheugt over de erkenning en de toegenomen toegankelijkheid van de bitcoin, moeten we ook ruimte creëren voor een maatschappelijk debat over de voor- en nadelen van zowel het bestaande financiële systeem als een parallel systeem, zoals dat van opkomende technologieën en gedecentraliseerde financiële instrumenten.