In de rubriek ‘Kennis van maken’ geven we het woord aan makers die het gemaakt hebben. In deze aflevering: Claire Juliard en Lorenzo Desschans van raam- en deurbeslagspecialist Quincalux.
Hoe maakt u het?
‘Zeer goed, het bedrijf zit in volle transitie’, zegt Claire Juliard. ‘Met Vares, het family office van mijn moeder Martine Reynaers, hebben we eind vorig jaar Quincalux overgenomen. De Wevelgemse producent van hang-en-sluitwerk was sinds 1942 in handen van de familie Desschans.’
‘Inmiddels zijn de taken en verantwoordelijkheden goed verdeeld: ik neem de marketing, de strategie en de sales voor mijn rekening, Lorenzo Desschans is chief operating officer. Mijn moeder stopte in 2021 als CEO van Reynaers Aluminium, maar wilde op haar 68ste nog verder ondernemen. Ze had de ambitie om te investeren in een maakbedrijf uit de bouwsector, maar niet in concurrentie met Reynaers Aluminium. Twee dagen per week is ze CEO van Quincalux. Zelf ben ik fulltime aan boord, speciaal hiervoor ben ik zelfs van Parijs naar hier verhuisd. We willen geen overnemers zijn die vanaf een afstand alleen naar de cijfers kijken; ik geloof heel erg in boots on the ground.’
Hoe maak je het verschil?
‘We staan voor een architecturaal product, handmade in Belgium. Dat label resoneert tot ver over de grenzen’, zegt Desschans. ‘Negentig procent van wat we hier in Wevelgem produceren, is in massief messing. Er zijn nog maar drie bedrijven in België die dat doen. Wist je trouwens dat massief messing antibacterieel is? Een wondje van een splintertje messing zal nooit ontsteken. Messing is kostbaar, daarom vangen we al het afval van onze draaibanken op om het volledig te recycleren. Die circulaire aanpak is belangrijk voor ons.’
Waar maak je een halszaak van?
‘Dat Quincalux blijft bestaan. Ik ben de derde generatie in het familiebedrijf’, zegt Desschans. ‘Mijn overgrootvader Georges begon als smid, zijn zoon Werner leerde het vak van hem en richtte in 1942 het bedrijf op. Het was toen een klein atelier voor smeedwerk, achter een kaaswinkel in de Budastraat in Kortrijk.’
‘Mijn vader Carl heeft het bedrijf op de kaart gezet, met investeringen in productie, automatisering, naamsbekendheid en distributie. In 1978 verhuisde hij naar de huidige site in Wevelgem. Ik liep er als kind al rond en deed er mijn eerste vakantiejobs, onder de hoede van mijn vader en grootvader.’
‘Ik heb in de fabriek zelf aan elke machine gestaan. Ik ken het product en het maakproces door en door. Die kennis, gecombineerd met het zakelijke instinct van Martine Reynaers en Claire Juliard, creëert een goede tandem. Ik heb zelf twee zonen, maar ze voelden zich niet geroepen om het bedrijf voort te zetten. Toch wilde ik dat het voortleeft, uit respect voor wat mijn familie heeft opgebouwd.’
Waar moet je dringend werk van maken?
‘We zijn al bekend in België, Spanje, Frankrijk en de rest van Europa, maar er liggen nog enorme kansen in Azië en Amerika. Op die markten willen we ons richten. Ook de hotelmarkt willen we verder verkennen, ons gamma leent zich daar uitstekend voor. In elke collectie bieden we alle producten aan om een volledig project aan te kleden: van raamkrukken en deurknoppen tot schuivers en trekkers. Architecten waarderen het als ze één lijn kunnen aanhouden voor al het hang-en-sluitwerk binnen een project.’
‘Ik noem onze collecties graag tastbare couture: een mooie kruk is de kers op de taart voor een raam, deur of meubel. Ontbreekt die, dan is het als een outfit zonder bijpassende riem: je voelt dat er iets ontbreekt. Met de opkomst van de domotica dreigden even allerhande fysieke knoppen vervangen te worden door elektronica of sensoren, maar nu merken we dat mensen opnieuw meer nood hebben aan tastbare bediening in hun woning. Ze willen letterlijk de knop omdraaien.’
Wat maakt je trots?
‘Dat ik de toekomst van het familiebedrijf heb veiliggesteld. Veel overnemers laten zo’n bedrijf na een poosje verwaarloosd achter, maar in de familie Reynaers heb ik het volste vertrouwen.’
‘Ik ben ook blij dat ik hier nog altijd actief kan zijn, met de knowhow van verschillende generaties in mijn rugzak. Zelfs mijn vader, die inmiddels 81 is, komt nog geregeld langs op kantoor om technische tekeningen te maken.’
Wat maakte je een potje van?
‘Als je zo lang een bedrijf leidt, rijd je op de snelweg van de gewoonte en kijk je niet meer echt om je heen. Fouten of gemiste kansen zie je niet meer. Met de familie Reynaers hebben we nu twee extra paar ogen bij om het bedrijf te volgen en te helpen groeien.’
Juliard: ‘De wijze les die ik kreeg van mijn moeder: simple is beautiful. Het is vaak complex om iets te maken dat eenvoudig oogt. Als je een chef-kok ziet koken, ziet dat er ook vanzelfsprekend uit, tot je het zelf uitprobeert. Ons product moet eenvoudig zijn, zowel voor de klant als voor de installateurs. Mijn motto: hou het simpel voor iedereen.’
Cartier en Hermès
Quincalux wil in de toekomst nog meer inzetten op de hotelmarkt en op high-end residentiële projecten. Maar op zijn palmares staan ook nu al mooie realisaties. ‘We hebben krukken mogen leveren voor Cartier-boetieks in Japan en Portugal. En we deden al projecten samen met de architecten van de Hermès-boetieks’, zegt Claire Juliard, die Quincalux samen met haar moeder, Martine Reynaers, overnam. Quincalux heeft ook al met vijfsterrenhotels samengewerkt, zoals Château la Messardière in Saint-Tropez en Le Sanglier des Ardennes in Durbuy. ‘We hebben al geleverd aan wereldberoemde sterren, maar hun namen mogen we niet prijsgeven. Ons personeel is wel trots als ze horen waar hun krukken terechtkomen.’
Quincalux heeft designer Frederik Delbart aangetrokken als artistiek directeur, die ook contacten legt met architecten en designers zoals Cas Moor en Julien Renault, die al collecties hebben getekend. ‘Dat bleken uitstekende keuzes’, zegt Lorenzo Desschans.
| Website | quincalux.be