Hoe een Vlaamse whizzkid Google en Microsoft kon verleiden: ‘Wij maken een dokter die permanent naar je lichaam luistert’

Een afscheidsbrief krijgen van je vader voor het geval dat hij een openhartoperatie niet zal overleven: met die traumatische ervaring begon Roeland Decorte zowat 20 jaar geleden aan zijn middelbare school. Bij zijn vader was een erfelijke hartafwijking ontdekt die normaal al bij baby’s kan worden vastgesteld, maar die om een of andere reden 39 jaar onopgemerkt bleef.

Zijn vader kwam gelukkig heelhuids uit de operatiezaal, maar het voorval zou in het hoofd van de jonge scholier blijven sluimeren. ‘Ik onthield dat zijn aandoening veel eerder gevonden zou zijn als iemand in die 39 jaar de moeite had gedaan om langer dan een halve minuut naar zijn hart te luisteren.’

Van Latijn naar deeptech

De humaniora bleek niet uitdagend genoeg voor de hoogbegaafde student, die gefascineerd was door de klassieke oudheid. Op zijn zestiende haalde hij de Vlaamse pers omdat hij als minderjarige was toegelaten tot de universiteit van Cambridge. ‘Sporten of uitgaan is nooit mijn ding geweest. Maar Latijn en Grieks studeren, daar krijg ik nooit genoeg van. Ik mag van mijn hobby mijn beroep maken’, glunderde hij naast een grote foto in Het Laatste Nieuws.

De Roeland Decorte die we in een videocall te spreken krijgen, is intussen 31 jaar oud, heeft het Vlaams ingeruild voor een smetteloos Brits-Engels en staat aan het hoofd van een techbedrijf dat al heel wat weerklank kreeg in de Britse pers. Decorte Future Industries (DFI) is een ‘deeptechbedrijf dat menselijke gezondheidsdata afleidt uit geluid’, lezen we op de website.

Cryptografie

Wanneer we hem vragen hoe hij van Cicero bij artificiële intelligentie is terechtgekomen, geeft Decorte een eenvoudig antwoord: ‘De rode draad tussen beide is patroonherkenning. Dat heb je nodig in AI, maar ook om in klassieke teksten nog iets nieuws te ontdekken.’ De ondernemer legt uit hoe hij tijdens zijn academische carrière steeds meer aandacht kreeg voor oude, nog niet ontcijferde teksten uit de bronstijd, circa 3000 tot 800 voor Christus. ‘Ik vond dat een interessante periode, juist omdat we er veel minder over weten.’

In zijn doctoraat probeerde Decorte met de hulp van moderne cryptografie en wiskunde om duizenden jaren oude teksten te kraken, zoals hiëroglyfen die rond 1.450 voor Christus op Kreta gebruikt werden. ‘Mijn eerste begeleidende prof vond het geen goed werkdomein omdat er te weinig beschikbare data waren om grote vorderingen te maken. Dan heb ik maar een andere prof gezocht.’

Oorlogsspelen bij het Britse leger

Het zou niet de enige keer zijn dat Decorte zijn wil doordreef tegen het advies of de verwachting van anderen in. Na zijn doctoraat begon hij te werken aan een idee dat hem al langer bezighield: slimme kledij die mensen snel op het spoor kon brengen van gezondheidsproblemen. De eerdere ervaring met zijn vader sterkte hem in zijn overtuiging dat daar een maatschappelijke behoefte aan was, ook al begrepen zijn collega’s en familie niet dat hij daarvoor een veelbelovende academische carrière wilde stopzetten.

Vrij snel besefte hij dat sensoren in gewone kledij niet zouden werken, omdat ze niet dicht genoeg op het lichaam zitten. Daarom begon hij te werken op een exoskelet, een draagbaar omhulsel, dat de sensoren nauwer bij het lichaam zou doen aansluiten. ‘Ik had geen externe steun of kapitaal. In die eerste maanden kon ik zelfs de huur niet betalen. Ik gebruikte allerlei materialen die ik gratis kon vinden, zoals het zouttrechtertje dat je bij je vaatwasser krijgt’, vertelt hij.

Uiteindelijk slaagde hij erin om een soort harnas te bouwen met een flexibele metalen ruggengraat die de kledij eromheen strak kon aanspannen. Het was niet comfortabel genoeg voor het grote publiek, maar het Britse ministerie van Defensie zag er wel brood in. ‘Ik mocht meedoen aan testen, een soort oorlogsspelen waarin verschillende technologieën het tegen elkaar opnemen.’

Babbel op café en slimme truc

Toen de Britse Defensie een investering van een half miljoen pond aanbood, hield de uitvinder opnieuw zelf de boot af. ‘In plaats van het probleem van mijn vader op te lossen, had ik nu een militair pak ontwikkeld dat misschien pas over tien jaar effectief gebruikt zou worden. Een groot bedrijf zou ik er niet mee bouwen.’

Decorte wist dat hij het over een andere boeg moest gooien als hij echte impact wilde hebben. ‘Je kan in je garage van alles bouwen, maar als niemand het ziet, ben je er niets mee. Ik moest buitenkomen. En dus heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken.’ Op een academische receptie sprak hij Gordon Hollingworth aan, de technisch directeur van Raspberry Pi, de organisatie achter een bekende minicomputer voor doe-het-zelvers. Tijdens een babbel op café kon hij de man overtuigen om bestuurder te worden van zijn start-up.

Ook zijn eerste business angel (particuliere investeerder) haalde hij aan boord met een slimme truc. Dat was Peter Cowley, een bekende naam in de Britse investeerdersscene. Toen de man een speech kwam geven in Cambridge, viel het Decorte op dat hij er probeerde om zijn eigen boek aan het publiek te verkopen. ‘Ik leidde eruit af dat het boek weinig succes had in de winkels, wat bevestigd werd na een belronde bij enkele boekhandels. Ik heb hem toen een mail gestuurd met het voorstel dat ik zijn boeken op evenementen zou verkopen, in ruil voor zijn steun aan mijn start-up.’

Coronahoest

Zo bouwde de uitgeweken Vlaming langzaam maar zeker een reputatie als de uitvinder die nooit opgeeft. Rond het begin van de coronacrisis mocht hij deelnemen aan het bekende acceleratieprogramma Techstars en ontmoette hij de zakenpartner die zijn start-up in de juiste richting zou sturen. Erika Bondareva, de huidige technologiechef (CTO), had een studie gepubliceerd over hoe je covid kon herkennen met een eenvoudige geluidsopname van iemands hoest. Decorte contacteerde haar om er meer over te weten en om te zien of je met de audiotechniek ook andere aandoeningen kon opsporen.

Hoe meer ze erover praatten, hoe duidelijker het werd dat AI tal van patronen kan herkennen in lichaamsgeluiden, van de hartslag en de ademhaling tot het gebroebel in maag en darmen. Het begon Decorte te dagen dat dit de manier was waarmee je continue monitoring zonder complexe systemen op grote schaal kon uitrollen. In zijn eerste gesprekken met Google en Microsoft kreeg hij het belangrijke inzicht dat niet de kledij of de sensoren, maar wel de algoritmes zijn belangrijkste product waren. Als audiomonitoring zou worden ingebouwd in miljarden smartphones in de hele wereld, zou hij eindelijk het doel bereikt hebben om een technologie te maken die mensen als zijn vader het leven kon redden.

Aan die droom werkt Decorte vandaag volop verder, met een team van een kleine 10 mensen en enkele gereputeerde adviseurs. In zijn raad van bestuur zetelen twee Microsoft-managers, CTO Mike Muller van de Britse AI-chipbelofte ARM, en de voormalige CTO van Ikea en Disney Online. Hij onderhandelt met Google over klinische testen en praat met een van de grootste vermogensbeheerders ter wereld over een deelname aan een financieringsronde van 5 miljoen dollar. Tot nu toe haalde DFI 2 miljoen dollar op, met een laatst bekende waardering van 30 miljoen dollar.

Testen met honden

Het bedrijf voert intussen al op grote schaal klinische testen uit in de EU, India en de VS en hoopt tegen volgend jaar in de VS groen licht te krijgen voor de eerste commerciële toepassingen. ‘In België doen we ook cardiologische testen met honden, omdat hun hart fysiologisch sterk lijkt op een mensenhart’, zegt Decorte. ‘We hebben het belangrijke voordeel dat we onze technologie makkelijk kunnen valideren door de resultaten te vergelijken met die van bestaande technologie, zoals ECG-sensoren (een toepassing die onder meer in smartwatches zit, red.). Dat maakt dat we geen jaren nodig hebben, zoals typisch het geval is in de farmasector.’

De lijst van aandoeningen die Decorte met geluid hoopt op te sporen, is indrukwekkend. Zelfs neurodegeneratieve ziektes als alzheimer of dementie kan je herkennen door analyse van de spraak en de ademhaling, zegt hij. ‘Geluid is als een digitale tweeling van het lichaam. De stethoscoop is trouwens één van de oudste medische instrumenten. Wat wij met AI willen doen, is een dokter bouwen die permanent naar je lichaam luistert. Maar dan wel een bovenmenselijke dokter, die ook dingen hoort die het menselijke oor niet oppikt, en die al dat geluid in een milliseconde kan analyseren.’