De Tijdcapsule | Onderwijsspecialist Wouter Duyck: 'Ik ben een gelukkige hedonist en wil zo lang mogelijk leven'

We steken u in een tijdcapsule: met wie, levend of dood, wilt u uit eten?

'Met Leonardo da Vinci. Ik beschouw mezelf als een rationalist. De psychologie is in haar aanpak bijna een natuurwetenschap geworden. De dagen van Sigmund Freuds onbewuste mechanismen zijn voorbij, nu werken we met data. Ik zou kunnen zoeken naar de grootste wetenschapper, maar wat geeft het meeste geluk in de wereld? Schoonheid, cultuur, emotie. Da Vinci verenigt het oude ideaal en verzoent de ratio van de wetenschap met de emotie van de kunstenaar.'

Hebt u de dood al in de ogen gekeken? 

'Eén keer, in Toscane. Er was een probleem en we stonden in de berm van een lange, rechte weg. Net toen ik terug op het rijvak reed, kwam van de andere kant een auto die een vrachtwagen inhaalde frontaal op ons af. Ik week zoveel uit als ik kon, en als in een James Bond-scène bevonden we ons met drie voertuigen op twee rijvakken. Ik heb een uur stijf gestaan van de adrenaline.'

Denkt u dat er iets is na de dood?

'Nee. Ik heb er al over gepraat met Rik Torfs (professor kerkelijk recht, red.), en het is me een groot raadsel hoe zulke intelligente mensen gelovig kunnen zijn. Ik heb wel angst voor de dood. Ik ben een gelukkige hedonist en wil zo lang mogelijk leven. De dood is een vreselijk beeld, ook al schrijft Harry Mulisch: 'Dood zal ik enkel voor de levenden zijn, niet voor mezelf.''

Welke anekdote gaat over de tongen op uw koffietafel?

'Hoe ik als 16-jarige van mijn vader een eenvoudige truc leerde. Ooit had hij in de solden een kledingstuk gekocht dat niet ingeruild kon worden. Hij ging toch naar de winkel en stelde heel vriendelijk vijf keer dezelfde vraag: 'Ik zou dit graag inruilen.' Waarop de winkelbediende: 'Dat kan niet meer.' En mijn vader: 'Ik zou dit graag inruilen.' Zo vijf keer. En uiteindelijk mocht hij toch ruilen. Die truc pas ik vaak toe, met succes.'

Hoe hoopt u de wereld na te laten?

'Als een slimmere, rijkere samenleving. Dat klinkt hoogdravend als individu, maar onderwijs is superbelangrijk voor onze welvaart. Een jaar leervertraging genereert 10 procent salarisvermindering. Als ik een bijdrage kan leveren om het onderwijs een paar procenten beter te maken, heb ik een paar deeltjes van procentjes impact op de rijkdom van miljoenen mensen.'

Zal iemand dansen op uw graf?

'Dat zou ik erg vinden. Ik roep weerstand op, maar zoals je weet is Gent licht en liefde. Ik heb veel linkse vrienden en ook politiek valt het best mee. De meeste wrijving voel ik in de harde academische wereld zelf. Er zijn collega's die de literatuur van haar noch pluimen kennen, maar me in debatten over thuistaal of intelligentie - het meest onderzochte concept in de psychologie - van racisme beschuldigen. Ik weet dat enkelen er niet rouwig om zouden zijn als ik naar het buitenland zou trekken. Maar of dat genoeg is om op mijn graf te dansen? Ik denk het niet.'