Praat over het succes van een vrouw, niet over haar kroost

‘Moeder van vier jongste magistraat van het land - Nee, ik sta niet elke dag aan de schoolpoort’. Onder die kop verscheen eerder dit jaar een artikel over de benoeming van Ine Van Wymersch als procureur. De eerste zin en de rest van het artikel hameren op dezelfde nagel: ‘Ze is moeder van vier lagereschoolkinderen en weet dus als geen ander hoe ze prioriteiten moet stellen.’ Over de job zelf of de weg ernaartoe wordt weinig gelost.

En er zijn talloze andere voorbeelden: ‘Het moederschap is een belangrijk issue in de carrière van een sportvrouw.’ Het is de eerste regel van een krantenartikel over een vrouw die op latere leeftijd begonnen is met wielrennen in competitieverband.

Ik vraag me af: zijn dat echt de items waar journalisten kostbare woorden aan verspillen? Als ik de jongste magistraat van het land zou worden, zou ik op z’n minst hopen dat er wat aandacht wordt besteed aan mijn professionele kwalificaties. Het is leuk om tussendoor even over ‘onze Kenny’ of ‘die van ons’ te vertellen, maar of ze het artikel moeten domineren?

Nee, sorry, Kenny, mama is hier niet om over jou te spreken, maar over zichzelf. Dat is echt oké, als je het mij vraagt. Dat we het in 2019 nog altijd nodig vinden om vrouwen te profileren als ‘kindmachines’ van wie het bewonderenswaardig is dat ze ook professioneel iets waard blijken, stoot me tegen de borst. Meer nog, het irriteert me mateloos.

Vader van twee

Wanneer kregen we in de krant te lezen ‘Charles Michel, vader van twee, wordt voorzitter Europese Raad’? Of ‘Vader van vier breekt wereldrecord marathonlopen - mist daardoor vaak het belsignaal om 16 uur’? Proficiat Charles en bravo marathonloper, jullie hebben er beiden ongetwijfeld hard voor gewerkt en opofferingen voor gedaan. Net als de vrouwen hierboven. Ik ben blij dat ik niet eerst een artikel moet doorworstelen om dan te leren hoe de kinderen van Charles Michel hem geleerd hebben compromissen te sluiten. Stel je dat eens voor, een journalist die met zo’n kop afkomt.

Ik opper er in dit specifieke geval eens niet voor moeders en vaders - of meeouders, pleegouders, adoptieouders... - over dezelfde kam te scheren. Als je het mij vraagt, mag in dit geval die kam gewoon achterwege worden gelaten worden. Want, serieus, who gives a damn?

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen praten over je kinderen of je kroost. Ik vind het zelfs charmant, zowel bij vrouwen als bij mannen. Maar laat ons stoppen met vrouwelijke verwezenlijkingen te becommentariëren met: ‘Wauw, en ze heeft dat gedaan mét kinderen, hè.’ Of erger: ‘Amai, en dat met vier kinderen, die zullen hun moeder ook niet veel zien.’ Laat ons die prestaties gewoon zien als verwezenlijkingen.

Als we dat niet doen, beledigen we zowel de moeders als de vaders. Het impliceert dat vrouwen de enige gezinsleden zijn die instaan voor de zorg van de kroost en dus dat alleen hun carrière daardoor kan worden beïnvloed. En het impliceert dat mannen niet meedraaien in de opvoeding en zorg voor hun kinderen, en dat het vaderschap wel geen invloed zal hebben op hun carrière. Kunnen we die dubbele belediging niet beter achterwege laten? Deze moeder van een dankt u.