Arbeidsrechtspecialist stopt met lesgeven, maar blijft zijn mening geven

Blanpain gaf arbeidsrecht aan generaties rechtenstudenten in Leuven. ‘Flamboyant, neemt geen blad voor de mond, uitgesproken stellingnames’, typeert professor Paul Van Orshoven zijn vroegere docent en latere collega. ‘Interessant ook, hij legt de zaken heel begrijpelijk uit.’ Al geeft Van Orshoven toe dat veeleer te weten door lezingen van Blanpain te volgen dan uit zijn studententijd, toen hij nogal eens durfde te ‘brossen’.

Journalisten vinden hem steeds bereid tot commentaar over alles wat van dichtbij of iets verder met de rechten van werknemers te maken heeft. ‘Ja, ik vind dat men zich als hoogleraar móét uitspreken’, zegt Blanpain. ‘Je hebt de plicht duiding te geven aan de publieke opinie. Professoren zijn vaak de enigen die vrij zijn om te spreken.’

Het grote publiek leerde Blanpain - nochtans ooit een verwoed roker - vooral kennen door zijn compromisloze strijd voor de antitabakswetgeving, en vooral tegen roken op de werkvloer, ook de werkvloer van horecapersoneel. Toen hij in de jaren negentig voorzitter was van de internationale vakbond van de voetballers, kreeg hij erdoor dat er een verbod kwam om nog amateur- of jonge jeugdvoetballers te verkopen. ‘Mooi, maar de mensenhandel in het voetbal blijft doorgaan, en de politiek blijft daar af, te populair blijkbaar’, fulmineert hij als het ter sprake komt.

Een ander stokpaardje was het volgens hem al lang achterhaalde onderscheid tussen arbeiders en bedienden. ‘Natuurlijk zal ik al zulke dingen blijven volgen’, zegt hij. ‘Ik blijf bezig!’

Hoewel hij er na zijn 65ste geen les meer mocht geven, verdween Blanpain niet uit Leuven. Als voorzitter van de Vereniging van Wetenschappelijke Auteurs keek hij erop toe dat zijn collega’s hun reprografierechten ontvingen. Vorig jaar werd hij ook herverkozen als voorzitter van de alumnivereniging VRG, voor een vijfde mandaat van vijf jaar. ‘Hij dynamiseerde de vereniging’, zegt secretaris Robbie Tas. Het aantal leden ging van 1.200 naar 3.000, en de werking verruimde.

Blanpain is er trots op dat de club jaarlijks een bedrag aan de faculteit schenkt. ‘Dat is nu opgelopen tot 75.000 euro’, zegt Tas. ‘Vooral voor de bibliotheken en om studenten naar internationale pleitwedstrijden te sturen. Veel alumniverenigingen kosten geld aan hun faculteit, bij ons is het omgekeerd, bij mijn weten een unicum. Blanpain zegt vaak dat hij wil teruggeven aan de faculteit waaraan hij alles te danken heeft, en hij responsabiliseert andere alumni om dat ook te doen.’