Anouk: 'Ik wil dat mensen weer luisteren naar mijn songs'

Anouk Teeuwe werd in 1975 geboren in Den Haag. Van kinds af aan zong ze zelfbedachte liedjes en ze zou naarmate ze ouder werd dat talent aanwenden als emotionele uitlaatklep. Toen kon ze niet vermoeden dat ze na een opleiding aan het Rotterdamse conservatorium midden de jaren negentig op het podium zou staan met Barry Hay. Het Golden Earring-boegbeeld was zo onder de indruk van haar verschijning en stemgeluid dat hij samen met bandlid George Kooymans het nummer 'Mood Indigo' voor haar schreef. Toen ze in 1997 de hitparade stormenderhand innam met 'Nobody's Wife' kon ze proeven van internationaal succes dat twee jaar later werd verlengd met de cd 'Urban Solitude'. Na het tussendoortje 'Lost Tracks' liet het twee jaar geleden uitgebrachte 'Graduated Fool' de compromisloze, harde kant van Anouk horen. Zelf staat ze nog steeds achter die cd maar het publiek dacht er blijkbaar anders over.

'Ik hou nog altijd zielsveel van die cd', zegt Anouk. 'Ik viel voor die snoeiharde sound en die plaat gaf goed weer hoe ik me toen voelde. Alleen verkocht ze voor geen meter in vergelijking met de andere. Met 'Hotel New York' wou ik een andere koers varen, zonder daarom mezelf te verloochenen. Ik heb me regelmatig met mijn vaste songschrijfpartner Bart van Veen teruggetrokken om songs te componeren en eraan te sleutelen. Ik moet me volledig kunnen terugtrekken om songs te schrijven. Vroeger trok ik met Bart naar de Portugese Algarve, nu zijn we naar het hotel New York in Rotterdam getrokken, niet ver van waar ik woon. Ik heb twee kinderen en ben in verwachting van een derde, dan wordt het moeilijker om voor een cd even naar het andere eind van de wereld te reizen. Nu kon ik contact houden met mijn gezin, maar er was ook een budgettechnische reden. Deze cd is met een beperkt budget opgenomen. Voor 'Graduated Fool' had ik carte blanche en kon ik naar New York trekken om er te componeren. Nu was de situatie helemaal anders. Ik ontsnap ook niet aan de algemene malaise die er in de muziekindustrie heerst, maar ik klaag niet. In vergelijking met heel wat andere bands kan ik best nog heel wat doen met de middelen die ik krijg.'

Anouk was er zich van bewust dat 'Hotel New York' opnieuw aansluiting moest vinden bij een groter publiek. Ze geeft ook toe dat het de meest radiovriendelijke cd uit haar carrière is geworden. Na de in stevige rock gedrenkte opener 'Girl' flirt 'Heaven Knows' even met een reggaebeat. Op 'More Than You Deserve' laat de Haagse horen dat ze verre van gekooid of getemd is. Vanaf 'Fallen Sun' lijkt het akoestisch ballad-gevoel de boventoon te voeren.

Anouk: 'Dat is een zeer bewuste keuze. 'Hotel New York' is in amper negen weken opgenomen, repetities inbegrepen. We waren zeer goed voorbereid maar wilden de spontaniteit van het oorspronkelijke schrijfproces intact houden. De songs zijn op een akoestische manier ontstaan, met heel wat aandacht voor de melodie en dat mocht niet verloren gaan. Ik wil dat mensen weer luisteren naar mijn cd en dat de radio ze ook speelt. 'Graduated Fool' was blijkbaar te hard voor de gemiddelde radiozender en werd dan ook gemeden. Niemand, buiten de trouwe fans, kende de songs en dat had een invloed op de platenverkoop. En dat sta je daar toch maar lekker voor aap. Je steekt al die energie in een plaat, je werkt maandenlang aan songs, je reist, je twijfelt, je schaaft aan bepaalde zaken, je belandt in de studio, je probeert een evenwicht te vinden tussen euforie en twijfels_ Ik bedoel maar dat een plaat maken een proces van lange adem is. Daarom is het zonde dat je songs dan niet de kans krijgen om een groot publiek te bereiken.'

De meest kwetsbare kant van Anouk krijg je in de ballade 'Lost' die duidelijk op het gemoed van de luisteraar mikt. Heel wat spannender klinkt het pompende 'Jerusalem' waarin surfgitaren à la Dick Dale onderuit worden gehaald door welgemikte powerakkoorden. 'I'm a danger for myself', zingt ze in dat nummer.

Anouk (lachend): 'Dat is met een korreltje zout te nemen natuurlijk, maar het is wel mijn favoriet nummer op de cd. Ik geef me er behoorlijk in bloot zonder al te persoonlijk te worden. Ik ben als vrouw in het verleden verschillende keren gekwetst, maar je blijft toch altijd opnieuw proberen. Je blijft zoeken naar een veilige en warme omgeving en gelukkig heb ik die gevonden bij Remon (Stotijn, haar levenspartner en tevens de zanger van de rapformatie Postmen). We hebben ook samen twee songs voor deze cd geschreven en dat is me zeer goed bevallen. Ik vertrouw volledig op het muzikale instinct van mijn man en het helpt enorm dat we allebei uit een zeer verschillend muzikaal kamp komen. Tegelijkertijd zijn we ook elkaars strengste criticus. Ik voel me in ieder geval klaar om terug te slaan en mijn plaats op te eisen. Ik wil weer optreden en laten zien dat ik nog niets aan energie ingeboet heb. Je kan ook niet anders als iets 'ouder' wordende artiest. Er staat een leger hongerige tieners in de coulissen te wachten om je van je troon te stoten, maar ik wil nog een tijd blijven zitten.'

'Hotel New York' van Anouk is verschenen bij EMI.