Zanna is terug. En ze is boos.

Wat de formateur van plan is met de kleine beleggers, dat kan niét door de beugel. En hij ziet zijn kans schoon, want beleggers vormen geen machtige belangengroep of achterban van deze of gene partij. Het is zelfs populair op ons te schieten, dezer jaren.

Ik wil echter niet zomaar voor schietschijf spelen. Vandaar mijn belletje naar mijn oude vrienden bij De Tijd. Of het niet uitzonderlijk mogelijk is om nog eens een stukje te schrijven in mijn lievelingskrant?

Jullie kennen me nog wel, hoop ik. Ik ben Zanna, de kleine belegger die tot vorig jaar een column had in De Tijd. Net als duizenden andere Belgen beleg ik mijn spaarcentjes deels in Belgische aandelen. Dat heeft vele voordelen. Een: ik doe mijn duit in het zakje van de Belgische beursgenoteerde ondernemingen, die daarmee hun groeiplannen kunnen uitvoeren. Mijn centen zitten vandaag onder meer in Tessenderlo, Telenet, Transics, EVS, Ablynx en - ahum - Colruyt. Twee: ik leerde de wondere wereld van de economie en de beleggingstheorie kennen. Dat maakte van mij een betrokken burger, zowaar. Drie: mijn extra risico door mijn centen niét onder mijn matras en wél rechtstreeks in het vaderlandse economische weefsel te steken heeft me in de voorbije jaren een aardig extra rendement opgeleverd. Iedereen blij!

Iedereen, behalve Elio Di Rupo dus. Hij wil de helft van de meerwaarden op aandelen fiscaal afromen als die aandelen binnen het jaar na de aankoop worden verkocht. De helft! En daar stopt Di Rupo niet. Hij wil ook nog 25 procent inhouden indien de aandelen minder dan acht jaar lang worden aangehouden. En nog niet gedaan: dividenden moeten daarbovenop zonder uitzonderingen tegen 25 procent worden belast. Dat maakt meteen de fiscaalvriendelijke VV-strips waardeloos.

‘Zo wordt het speculatieve karakter van die operaties beter in rekening gebracht’, schrijft onze would be-premier. Blijkbaar is risicokapitaal voor hem des duivels. Karikaturiseer ik? Allicht. Maar hij is begonnen.

Ik ben geen speculant. Wat ik koop, koop ik in principe om te houden. Maar ik beleg voorzichtig, dus ik volg strikte regels. Zoals: dump verliezers, houd de winnaars bij. Di Rupo suggereert in zijn nota dat de waardevermindering van aandelen die met verlies worden verkocht zou kunnen worden verhaald op het bedrag van de belastbare meerwaarden. Moet ik nu, vanuit het oogpunt van fiscale optimalisatie, mijn verliezers houden tot hun verliezen hoog genoeg zijn opgelopen? En loop ik dan niet het risico te blijven zitten met de volgende Lernout & Hauspie of Fortis? En zal ik voortaan vlak voor Nieuwjaar mijn verliezers dumpen om ze vlak na Nieuwjaar weer op te pikken? Wat voor koerscapriolen zal dat geven? Die regel moedigt speculatie aan!

En wat met mijn winnaars? Natuurlijk wil ik ze bijhouden. Maar tevens zorg ik ervoor dat geen enkel individueel aandeel een te groot gewicht krijgt in mijn minutieus gespreide portefeuille. Dus als de koers fors gestegen is, verkoop ik een deel. Maar wat nu? Moet ik acht jaar wachten met zo’n voorzichtige ingreep, met het waarschijnlijke resultaat dat mijn portefeuille volatieler geworden is?

En wat met de echte groeiers, jonge bedrijven die geen dividend betalen om zoveel mogelijk kapitaal te kunnen inzetten? Zij zijn aantrekkelijk omwille van hun potentiële meerwaarden bij verkoop. Wie gaat daar nog in beleggen, als Di Rupo zijn plan kan doorduwen? Onderschat de effecten van de beurs niet. De wetten Cooreman-De Clercq demonstreerden in de jaren 80 dat de beurs een fantastisch heilzaam effect kan hebben op de economie en de werkgelegenheid. Deze wet-Di Rupo zou wel eens het omgekeerde kunnen bewijzen.

Di Rupo is een intelligent mens. Een wetenschapper. Een straf politicus. Maar geenszins een econoom. Als hij aan de beurs denkt, denkt hij aan een casino, aan rijke stinkers met dikke sigaren, zo lijkt het wel. Maar schijn bedriegt. Beleggers zijn geen gokkers. De beurs is een markt, waar bedrijven met plannen in contact komen met beleggers die bereid zijn die plannen te financieren. Daar is niets pervers aan.

Overigens zijn beleggers doorgaans redelijke mensen. We beseffen dat heel wat landen meerwaarden op aandelenbeleggingen belasten, dus waarom België dan niet? Met een tarief van 5 of 10 procent kunnen we wel leven. Maar toch niet met tarieven van 25 en 50 procent, enfin!