De beurs, pfff... so 90's

Dat weten we allemaal dus niet. Wat we wel weten, is dat Taminco sinds kort in Wall Street noteert en daar minder dan 15 dollar per aandeel kost, terwijl op 20 dollar werd gehoopt. Taminco kwam in 2010 niet naar de Brusselse beurs, maar bleef in handen van de private-equitygroep CVC. Anderhalf jaar later sluisde CVC Taminco door naar een andere private-equitygroep, Apollo. En nu dus naar Wall Street, met intussen ruim 300 miljoen euro extra schulden op de balans en een beurswaarde van omgerekend 750 miljoen euro, terwijl Taminco's waarde drie jaar geleden op 900 miljoen euro werd geschat. Private equity, het lijkt niet altijd de absolute succesformule.

Wat we ook weten, is dat Electrawinds in Frankfurt aan het wegteren is, met een koers die van 10 naar 6,3 euro afbrokkelde - 'niemand kent ons daar' - en uiteindelijk toch een sprong richting Brussel overweegt.

Liever in de handen vallen van opportunisten die schulden op de balans kieperen of op een beurs belanden waar het bedrijf niets te zoeken heeft, dan een notering aanvaarden op de beurs van het moederland... Zou de Brusselse beurs met een imagoprobleem kampen? Want om het nog erger te maken: behalve die twee trok geen enkel ander noemenswaardig Belgisch bedrijf naar Brussel.

Het probleem is niet louter Brussels. De verdwenen populariteit van de beurs als financieringsbron is een internationaal fenomeen. En meerdere factoren spelen tegelijk. Westerse bedrijven hadden in het jongste decennium heel wat minder extra kapitaal nodig dan in de decennia voordien. De doorsneeonderneming spaart meer en investeert minder dan toen. Ze is een stuk voorzichtiger geworden, meer gefocust op de lange termijn.

Tegelijk is het een stuk moeilijker geworden om naar de beurs te komen na de boekhoudschandalen van enkele beursgenoteerde bedrijven kort na de eeuwwende (Enron, Parmalat, WorldCom, u kent ze nog wel). De informatie- en andere verplichtingen zijn ultrazwaar geworden.

Bovendien hebben ondernemers een flinke schrik opgelopen voor hogefrequentietraders, beurstrackers, dark pools, wiskundige algoritmen en flash crashes allerhande. Dinsdagavond was het nog goed prijs in Wall Street, met de twittercrash.

Beleggers zelf hebben overigens evenveel schrik. Het vertrouwen in de beurs hangt op het laagste peil in ruim dertig jaar, melden vorsers. Laat die vertrouwenscrisis net samenvallen met een vergrijzing in Japan en Europa, waardoor almaar meer mensen opteren voor veiliger vastrentende beleggingen in plaats van aandelen.

Neen, dan liever rentearme obligaties, redeneren beleggers. Dan liever private equity, redeneren bedrijfsleiders. De kloof tussen beide blijft Marianentrog-diep. Of zoals een jonge specialiste onlangs oogrollend zuchtte: 'Een beursgang... Zo nineties, dat dat is.'

In Waldorf bespreekt Pierre Huylenbroeck dagelijks een stukje economische actualiteit.