A*k -(B*(1-k)) > 0
'Hope for the best, prepare for the worst.' Dat is zowat de intelligentste (en meest overbodige) raad aan de vooravond van de echt zéér cruciale Europese top.
Als de leiders erin slagen de infernale zelfversterkende feedbacklus van wantrouwen en verkopen eindelijk om te buigen, hebben we nog een ferme eindejaarsrally te goed. Als het een zoveelste demonstratie van oplapwerk en amper verholen interne strubbelingen wordt, duikelen de markten voor de zoveelste keer omlaag.
De markten hadden er de voorbije dagen blijkbaar vertrouwen in, ook al waren ze gisteren weeral behoorlijk nerveus. Een andere mogelijkheid is dat ze er begin deze maand hun rekenmachientje hebben bijgehaald. Ze hanteren dan de formule: A*k -(B*(1-k)).
A is het opwaartse potentieel van hun beleggingen. B is het neerwaartse potentieel. 'k' is de kans dat de politieke leiders morgen een overtuigend Europees project kunnen voorleggen en dat de ECB vervolgens bereid is mee in het bad te stappen. Dat project dient gebaseerd te zijn op grondige mechanismen voor begrotingscontrole en een hechte fiscale solidariteit in de eurozone.
De ECB zou dan - op haar eigen totaal onafhankelijk initiatief - via voldoende aankopen de koersen van overheidsobligaties fors opkrikken en daarmee gerustgestelde kopers lokken.
De 'k' in onze formule is natuurlijk cruciaal. En het dient gezegd: die is deze maand substantieel gestegen. Het is nu wel voor de hele wereld overduidelijk dat Europa aan de rand van de afgrond staat. Er nu indonderen kan door niemand nog 'een ongelukkig accident' worden genoemd.
De verantwoordelijkheid van de protagonisten Merkel en Sarkozy is verpletterend. Ze moéten slagen. Dat zelfs de doorsnee Duitser nu min of meer de ernst van de situatie inziet, is een belangrijke stimulans voor Angela Merkel.
Bovendien heeft de prille ECB-voorzitter Mario Draghi het de voorbije weken verdomd goed gespeeld. Door duidelijk te stellen dat de ECB zich niet onder druk laat zetten en dat de ECB niet zal bewegen tot de Europese politiek flink zijn nek uitsteekt, zette hij meteen ook Angela Merkel uit de wind. Merkels electoraat wilde immers zijn geliefde Bundesbank pas opgeven als het er een sterke onafhankelijke ECB voor in de plaats kreeg.
Stark en Weber
De Duitsers huiveren van het idee dat politici de ECB verzoeknummertjes zouden kunnen laten spelen. Dit sluimerend misverstand, aangewakkerd door het klunzige ontslag van Duitse centraal bankiers als Axel Weber en Jürgen Stark, heeft Draghi hopelijk voorgoed de wereld uit geholpen.
Kortom: de 'k' is beslist groter dan 50 procent. Het lijkt er sterk op dat A tegelijk groter is dan B. Laten we bijvoorbeeld de Belgische beleggingen bekijken. De Belgische overheidsobligaties herstelden deze week weliswaar fors van de uppercuts van eind november, maar ze blijven toch behoorlijk goedkoop. Nu een recessie in Europa erg waarschijnlijk is, lijkt het logisch dat de rente van hieruit nog behoorlijk kan terugvallen.
Belgische aandelen dan? Vergelijk even de beurskoersen van de meeste degelijk presterende gezonde bedrijven met hun koersen van begin dit jaar. Natuurlijk, de economische omgeving is veel minder voorspoedig geworden. Maar het is duidelijk dat beleggers al een voorschot genomen hebben op nog een pak meer onheil. A is groter dan B.
In Waldorf bespreekt Pierre Huylenbroeck dagelijks een stukje economische actualiteit
Meest gelezen
- 1 Bonte, het oudste en enige riffelbedrijf van België, stopt ermee: ''Wat moeten wij nu doen?', vragen klanten'
- 2 Élodie Ouédraogo over het einde van Unrun: ‘Ik voelde zo veel schaamte, maar ook opluchting’
- 3 Paul Gheysens, de gevreesde vastgoedboer met twee gezichten
- 4 Euroclear werd bijna voor 2 miljard euro opgelicht, maar parket weigert dat te onderzoeken
- 5 Kerstakkoord bij Volkswagen: 35.000 jobs weg, autoproductie stopt in twee fabrieken