Hoed u voor een verwen-je-rotshow

‘Het bedrijfsmodel waarbij de vruchten worden geplukt vóór de investeringen zijn gebeurd, hebben ook wij nog niet gevonden.’ De quote is afkomstig van een CEO die vaker voor het betere citaat tekent: Eddy Duquenne van Kinepolis (49,29 euro, +4%).

De bioscoopuitbater trok flink wat geld uit om voet aan de grond te krijgen in Nederland, met de overname van de complexen van Wolff en de bioscopen die hij zelf in Breda, Dordrecht en Utrecht uit de grond stampte. Met als gevolg over 2016 een zeldzame dip van de winst. Maar Duquenne laat verstaan dat de aandeelhouders de komende jaren in een zetel zitten: ‘Afgelopen jaar droegen we de lasten, de lusten volgen.’

Dat is geen loze belofte. Er zit nog rek in de onderste lijn. Duquenne heeft de Belgen al geleerd dat een bioscoop als ‘cheapest night out’ meer is dan cinema, maar ook een perfect excuus om het geld te laten rollen. Wie zich afvraagt waarom Kinepolis in de nasleep van de jaarresultaten bijna dagelijks records laat optekenen, moet er op de webstek eens de bijbehorende beleggerspresentatie bijnemen.

Slide 31 leert dat elk van de 8,4 miljoen Belgen per bezoekje vorig jaar gemiddeld 6,53 euro brutobedrijfswinst (rebitda) opleverde. Voor elk van de 2,75 miljoen Nederlanders was dat nauwelijks de helft: 3,33 euro.

Let wel, Kinepolis heeft in Nederland 8 procent marktaandeel, terwijl de groep hier bijna-monopolist is. Verwacht dus niet dat Nederlanders straks hun geld even gul laten rollen, maar wees er wel zeker van dat Duquenne de kloof een eind zal dichtrijden.

Anders dan wat vaak gedacht wordt, zijn beleggers niet bijziend. Hoezeer ze zich voor de korte termijn dramaqueens tonen, ze zijn bereid veel geld op tafel te leggen voor bedrijven die ten koste van de winst in het hier en nu investeren in de toekomst. Soms tot in het extreme.

Neem Amazon, de everything store waar CEO Jeff Bezos elke dollar nettowinst snel wegspendeert aan personeel, warenhuizen, drones of Hollywood-studio’s. De onvolprezen Schumpeter-blog van The Economist merkte vorige week dat driekwart van de 400 miljard dollar beurswaarde van Amazon gerechtvaardigd wordt door winst die op zijn vroegst over tien jaar op de resultatenrekening floept. ‘Amazon is misschien wel de grootste langetermijngok uit de bedrijfsgeschiedenis’, vatte de blog het samen.

All about EV

Zo’n vaart loopt het in Brussel niet, maar een - alle proporties in acht genomen - gelijkaardige langetermijngok zien we ook bij Umicore (50,03 euro, +1,1%). Sinds de materialengroep in het voorjaar van 2016 een investering aankondigde om de capaciteit voor kathodematerialen voor herlaadbatterijen te verdrievoudigen, is het bij analisten ‘all about EV’. Electric vehicles, dus. En hun snelle doorbraak, waar Umicore op kan surfen.

Op basis van de huidige winst is Umicore tegen 3 keer de omzet en 30 keer de nettowinst gewoon duur. Maar niet als je gelooft dat de markt het potentieel van EV onderschat. Zoals de analist van Jefferies die deze week de opvolging begon met een koersdoel van 64 euro, het meest optimistische van het hele analistenheir.

Hij voorspelt dat de bedrijfswinst de komende tien jaar ruim zal verdrievoudigen tot meer dan 1 miljard euro. Bijna de helft van dat cijfer zou komen van wat nu nog een kleinduimpje is: Energy & Surface Technologies, de leverancier van materialen die het toekomstige leger zoemende auto’s op de weg moet houden.

Nevada

Los van de stevig opgelopen waardering is Umicore een mooi voorbeeld van een bedrijf dat met jarenlang volgehouden investeringen de toekomst veilig heeft gesteld. Er zijn er nog op het Brusselse koersenbord. Neem Deceuninck (2,35 euro, +7,9%).

De producent van pvc-bouwprofielen houdt het dividend voorlopig symbolisch, maar verdubbelde (!) vorig jaar de investeringen van 39 naar 79 miljoen euro. Voor nieuwe fabrieken in Turkije en de VS. In Nevada is Deceuninck trouwens de buur van de gigabatterijenfabriek van Tesla, nog zo’n bedrijf dat één grote gok op het langetermijnpotentieel van EV is.

CEO Francis Van Eeckhout heeft sinds de instap in 2014 gelijktijdig zijn belang - tot de huidige 26 procent - én het investeringstempo opgetrokken. ‘Ik werk veel voor Deceuninck en wil daar ook de vruchten van plukken’, zegt hij in een zeldzaam interview.

Razend boeiend is ook Ter Beke (152,05 euro, -0,5%). Sinds we de voedingsgroep uit Waarschoot in augustus 2014 - in vergelijking met de buren van Lotus Bakeries - als ‘de vergeten kant van het Meetjesland’ omschreven, is het aandeel verdrievoudigd.

Een goed bewaard geheim is het recept dus niet meer. Ter Beke boekt een stevige cashflow, die het maar mondjesmaat naar de aandeelhouder laat vloeien (zie grafiek). Investeringen hebben de prioriteit. En de afbouw van de schulden, die in 2016 halveerden. Dit jaar blijft het dividend ondanks een forse winstgroei stabiel.

CEO Dirk Goeminne behoudt de cash liever om de volledige controle te verwerven over The Pasta Food Company. Die Poolse joint venture draaide over 2016 break-even en lijkt klaar om Centraal-Europa pasta per pasta te veroveren.

Waarbij we ons wel in de haren krabben, is Van de Velde (54,65 euro, -15,3%). Bij de lingeriegroep kwam in 2016 met de eerste omzetkrimp sinds de beursgang in 1997 (!) een eind aan een onwaarschijnlijk indrukwekkende staat van dienst.

In een spiegelbeeld van de positieve hefboom bij Ter Beke zet die krimp een negatieve hefboom lager op de resultatenrekening. Zeker omdat Van de Velde niet langer kan profiteren van een fiscaal gunstregime in Tunesië.

Van de Velde blijft een boeiend bedrijf, maar beleggers vragen zich nu af waarom je 25 keer de nettowinst zou betalen voor een bedrijf dat op dit ogenblik geen idee lijkt te hebben waar de groei vandaan moet komen. Van de Velde keert al drie jaar zijn volledige cashflow uit. Waarom beleggers overstelpen met nulrentende cash en niet investeren in een business die in 2016 dik 20 euro cashflow op elke 100 euro omzet realiseerde?

Te gul zijn, is voor ons een verontrustend teken van bloedarmoede. Waar is het toekomstproject dat de groeimotor weer doet aanslaan? Echte langetermijnbeleggers worden niet graag rotverwend. Met de nadruk op rot.