Britt Buseyne is onderzoeker, schrijfster en podcastmaker over duurzaam ondernemen. In haar werk stelt ze onder andere onze rigide ideeën over werk aan de kaak. ‘We creëren de illusie van flexibiliteit, terwijl het vaak gewoon om meer van hetzelfde gaat.’
‘Sinds ik afstudeerde, heb ik enorm geworsteld met wat ik wilde doen. Net als veel leeftijdsgenoten vond ik mijn ding niet en veranderde ik voortdurend van job’, vertelt de 28-jarige. Het maakte me onrustig. Ik vroeg me af of het aan mij lag. Ik ging polsen bij leeftijdsgenoten of mensen met dezelfde waarden en ik merkte dat er meer aan de hand is. Zeker wanneer ik me erin ging verdiepen en bedrijven tegenkwam die het anders aanpakken.’
Dat Buseyne zich er zo in vastbeet, hoeft niet te verbazen. Als klinisch psychologe heeft ze oog voor de menselijke kant van de zaken. Uiteindelijk rolde ze de HR-wereld in. ‘Logisch, het is de overgangstak waar klinisch psychologen bedrijfspsychologen worden’, zegt ze. Als jonge recruiter ontdekte ze het spanningsveld tussen waar bedrijven naar op zoek zijn en wat talent op zoek naar een uitdaging hoopt te vinden. Hieruit groeide haar interesse voor duurzaam werken.
Werken voor werknemers
Om duurzaamheid te definiëren, grijpt Buseyne terug naar de Engelse vertaling. Sustainability of ‘the ability to sustain’: de mogelijkheid om iets op lange termijn vol te houden.
Als de input niet meer uniform is, waarom eisen we dan van iedereen dat ze acht uur werken om een bepaalde output te genereren?
‘Duurzaam werk is per definitie iets dat op lange termijn houdbaar is. Het vertaalt zich in werk dat afgestemd is op de noden van de werknemer. We moeten een bedrijf definiëren als iets dat in functie van de werknemer staat in plaats van andersom. Werknemers werken niet zozeer voor een bedrijf, een bedrijf moet vooral werken voor werknemers en zich gedragen als maatschappelijke factor.’
Impact vs. input
In haar column over duurzaamheid in het magazine Trends schreef Buseyne over het belang van verlonen op basis van impact in plaats van input. Ze stelt er de vierdagenwerkweek aan de kaak. Of liever de vijf-in-vierdagenwerkweek, waarmee de illusie van tijd en flexibiliteit wordt gewekt. Maar in werkelijkheid komt het neer op zoveel mogelijk werk verzetten in een vast aantal dagen. Door te verlonen op basis van impact creëer je duurzaamheid, stelt ze.
‘Verlonen op basis van input stamt uit een tijd dat er een specifieke en redelijk uniforme input nodig was om een bepaalde output te bereiken’, aldus Buseyne. ‘Neem nu productietijd. Hoelang heb je nodig om een product te maken? Aan die output is een redelijk uniforme arbeidstijd verbonden. In de evolutie van de jobs en bedrijven is die uniformiteit echter naar de achtergrond verschoven. Veel jobs zijn nu hoogtechnologisch en vereisen meer mentale dan fysieke input. Als de input niet meer uniform is, waarom eisen we dan van iedereen dat ze acht uur werken om een bepaalde output te genereren?’
Rode draad
Duurzaamheid loopt als een rode draad door het leven van Buseyne. ‘Welke merken koop ik? Hoe verbruik ik minder energie? Hoe meer ik me erin verdiepte, hoe systemischer ik het onderwerp ging benaderen. Ik heb geen eigen woning, ik co-house. Ik deel mijn wagen via een peer-to-peerplatform. Ik eet is grotendeels vegetarisch en consumeer heel bewust.’
Ze maakte er haar beroep van. ‘Als ik rond me kijk, zie ik veel mensen die uitvallen of moeite hebben met wat werk van hen eist. Ik krijg nu een platform dat ik kan gebruiken om daar vraagtekens bij te zetten. Het doel in alles wat ik doe, is dialoog over duurzaamheid creëren. Ik vind dat mensen veel te weinig naar elkaar luisteren en veel te weinig durven twijfelen en van gedacht veranderen. Dat wil ik op gang trekken.’