Terzake

En dan heb ik het, als alle werk is geleverd, allemaal heel voorzichtig toegelaten: de ontroering om zoveel ideeën en emoties die ik met de Terzakenaars heb gedeeld, de trots om 'onze show', die er elke werkdag staat alsof dat zomaar vanzelf gaat, en tenslotte -hoe kan het anders- de knagende greep rond het hart, die melancholie heet, als je afscheid neemt van een prachtige ploeg.

Noemt u me gerust melig, ik kan daar tegen op een dag als vandaag. Maar ik zal u meteen tegemoet komen door de Terzake-redactie te vergelijken met de harde realiteit van een klein bedrijfje. Want u vermoedde dat misschien al: het is een mini-KMO die zich heel goed weert in een zeer concurriëntele omgeving. De journalistieke know how is er zorgvuldig uitgebalanceerd: ouderen met ervaring, jonge veulens, all round versus gespecialiseerd, zakelijk of sprankelend, mannen én almaar meer vrouwen. Zij geven er elke dag het beste van zichzelf, om de klant net dat tikkeltje meer te bieden.

Niet gemakkelijk, want die klanten zijn bijzonder verwend, ze kunnen wereldwijd online shoppen, een eindeloze stroom van producten komt vrijblijvend op hen af. Hoe groot de uitdaging voor zo’n KMO-tje is, maar ook voor de grote mastodonten, besef ik elke dag. Ik kijk gewoon even naar mijn eigen jonge generaties, thuis . Ze halen het nieuws uit de hele wereld binnen terwijl het gebeurt, Amerikaanse reeksen op onze tv zijn voor hen al lang passé, en voor de rest kijken ze voortdurend “on demand”. Niets is nog gewoon. Die lat van de KMO’s, ook die van Terzake, moet dus elke dag opnieuw omhoog. Misschien vindt u het allemaal vanzelfsprekend, maar kijkt u de volgende keer eens goed? Die heerlijke studio, het camerawerk, de zorgvuldige regie,de beeldvoering in de reportages, de grote tafel voor de “echte” gesprekken...

Die tafel, laten we vooral die tafel niet vergeten: want het zijn de gasten die er komen aanschuiven, die hét verschil maken. Je kan de hele wereld op je tablet binnen halen. Maar een gast, die moet je als programma verdienen. Ik heb met veel mensen mogen praten. Zes, zeven jaar, dat tikt aan. Zonder mouwvegen: het waren vooral boeiende mensen, spannende mensen, heel geleerde, of ook al eens gewiekste. Soms waren gasten al eens echt boos, en kwamen er kleine kantjes boven. Zoals de CEO van een belangrijk bedrijf, die me op ’n minuutje van de live uitzending intimideerde en kleineerde. Dat effect verdwijnt snel, het is de ontgoocheling die blijft. Er waren ook gekwetste of getekende mensen: een crisis in het bedrijf of in de politiek, het onvermijdelijke ontslag of een nefast verkiezingsresultaat. Dat is hard, en meedogenloos.

En er zijn nog andere momenten, die echt blijven hangen. Gasten, die een zware ziekte met zich meedroegen en er intussen niet meer zijn. Een geplaagde voorzitter, die getekend door hevige astma zijn zaak kwam verdedigen. Of die andere CEO, die een uur na ons live gesprek liet weten dat hij nog net op tijd bij zijn stervende vader was. Voor die gasten in het bijzonder, en ook voor alle anderen: respect, en een grote dankjewel. Ik zal jullie nog lang zien in Terzake. En kom zeker ook eens naar Reyers Laat

Kathleen Cools is journaliste bij de VRT-nieuwsdienst