Socialistisch opportunisme in Molenbeek

Om haar geloofwaardigheid in de Marokkaanse gemeenschap te vergroten bood ze Mohamed El Bachiri een plaats als onafhankelijke aan. Hij is de auteur van het veelgeprezen boek ‘Een jihad van liefde’, dat hij samen met David Van Reybrouck schreef na de dood van zijn vrouw bij de aanslagen van 22 maart 2016.

Die zet van Schepmans was meteen goed voor een socialistische tegenaanval, die veel zegt over de onzachte toon die we kunnen verwachten nu de campagne in een beslissende fase is aanbeland. El Bachiri werd meteen weggezet als een ‘trieste clown’, die zich laat ‘instrumentaliseren’ door de liberalen. Een socialistische kandidaat suggereerde zelfs het gebrek aan ‘echt politiek talent’ van de schrijver.

Het boegbeeld en de lijsttrekker van de PS is niemand minder dan Moureaux. Cathérine weliswaar, dochter van. Ze lijkt de aloude Belgische traditie van politieke dynastieën verder te willen zetten en hangt een gauchistische koers aan, wat niet echt verwonderlijk is in de Brusselse concurrentiestrijd met de uiterst linkse PVDA. Het valt te hopen dat haar vader haar wat goede raad en vooral zijn, helaas te late, inzichten heeft meegegeven, nu hij beseft dat hij het probleem van het fundamentalisme danig heeft onderschat.

Problematischer is de socialistische kandidaat op de tweede plaats, Jamal Ikazban. Die heeft zich in het verleden meermaals laten opmerken door dubbelzinnige commentaren op het islamitische fundamentalisme en terrorisme. Enig geloof in samenzweringstheorieën is hem ook niet vreemd. Hij vroeg zich openlijk af of de Franse terrorist Mohammed Merah door de politie werd neergeschoten omdat hij te veel wist en omdat hij voor de geheime diensten zou hebben gewerkt. Merah vermoordde in 2012 zeven mensen, onder wie drie Joodse kinderen.

Ikazban militeerde ook voor Oussama Atar, de in Irak opgesloten Marokaanse Belg, omdat die zwaar ziek zou zijn. Die gezondheidsproblemen bleken nogal mee te vallen toen Atar aan België werd uitgeleverd. Hij trok na zijn vrijlating meteen naar Syrië en wordt gezien als het brein achter de aanslagen in Parijs in 2015. Ikazban liet zich ook opmerken door zijn dubbelzinnige houding tegenover Hezbollah en Hamas. Onlangs kwam hij weer in opspraak toen hij een foto van zichzelf publiceerde waarbij hij met zijn hand het teken van het radicale Moslimbroederschap maakte. Toen RTL een kritische reportage over de problemen van de integratie uitzond, kwam Ikazban woorden te kort om de ‘veralgemeningen en vooroordelen’ aan te vallen in wat volgens hem ‘een proces tegen de moslims’ was. Eerder had hij de terrorisme-expert van die zender een ‘zionistische vuiligheid’ genoemd.

Het was ook Ikazban die de Groen-schepen Annalisa Gadaleta ongewoon hard aanviel toen ze het in een boek over Molenbeek had over wat volgens haar fout liep in de Marokkaanse gemeenschap, vooral op het vlak van de uit het moederland geïmporteerde bruiden. Ikazban noemde het een ‘vuilbakboek’ dat overliep van de ‘islamofobe en racistische clichés’. Groen deed hij af als een extreemrechtse partij. Het gevolg van die hetze was dat ook Ecolo Gadaleta afviel en dat de twee groene partijen in gespreide slagorde naar de verkiezingen gaan.

Ikazban heeft uiteraard het recht er weinig genuanceerde meningen op na te houden, die lijken aan te sluiten bij een politiek radicalisme dat Molenbeek niet bepaald heeft vooruitgeholpen. De Vlaamse socialisten lijken het in ieder geval niet moeilijk te hebben met de radicale koers van de PS. De sp.a maakte blijkbaar geen bezwaren tegen een kandidaat als Ikazban en kreeg op de gemeenschappelijke lijst een aantal goede plaatsen. In Brussel-stad distantieerde de sp.a zich van de PS na het Samusocial-verhaal en trekt ze apart naar de kiezer. Blijkbaar heeft in Molenbeek het electoraal opportunisme het gehaald van de politieke ethiek.