Laatbloeier | Beursangst

‘Hij durft niet.' Je hoefde geen liplezer te zijn om te weten wat uit de kindermond kwam. Die bevond zich enkele meters onder mij, samen met een tiental andere spottende kinderblikken, die dat beaamden.

Zelf stond ik te sterven van angst op de hoge. De plank voor de echte helden, een clubje waar ik zo graag bij wilde horen. Aangemoedigd en opgehitst door mijn klasgenoten was ik stoer de ladder opgeklommen. Maar boven waren de magere knietjes onder mijn zwembroek vervaarlijk beginnen te beven. Nooit zou ik de sprong wagen, want die leek kilometersdiep. En hoe onschuldig het blauwe water er ook uitzag, ik zou gegarandeerd mijn nek breken.

Een trauma uit mijn prille jeugd dat ik in gewapend beton had begraven, ergens in de verste uithoek van mijn geheugen. Maar deze week was het dan toch naar boven gekomen.

Ik was gretig ingegaan op het voorstel van een vriend van een vriend, die me wilde meenemen naar wat hij zijn beleggersclubje noemde. Hij kwam me ophalen in het nieuwste elektrische model van de nazaten van Ferdinand Porsche, en toen hij optrok, leek het even alsof we ten hemel stegen. De auto had hij gekocht met de winst van een aandeel waarvan ik de naam intussen alweer ben vergeten, want onderweg volgde nog een tiental andere namen, waarvan er me maar één bekend voorkwam. Nog voor we aankwamen, begon het me te dagen dat ik misschien toch beter was thuisgebleven.

Het clubje bleek een soort vriendengroepje, drie mannen en twee vrouwen, allemaal gedreven ondernemers van wie ik iets kon leren. Ze spraken regelmatig af om ‘een simpele spaghetti’ te eten. Daar stond ik van te kijken, ik had op z’n minst een driegangenmenu met aangepaste wijnen verwacht. ‘Cliché’, zei mijn gastheer met de Porsche. ‘We zijn gewoon vrienden die af en toe samenkomen om het over de beurs te hebben.’

Het volgende uur kreeg ik een masterclass beleggen. Ik luisterde geïnteresseerd naar de verhalen over legendarische, spotgoedkope aandelen die niemand wilde maar in enkele jaren tijd in waarde vertienvoudigden, over omgekeerde horroraandelen, over do’s-and-don'ts van spelen op de beurs, over hoe lucratief geduld kon zijn.

‘En wie geen lef heeft, blijft maar liever weg van de beurs’, vulde iemand aan.

Het was een zin die ik al de hele avond had voelen opkomen en die zo hard was gaan klinken dat hij het beleggersadvies overstemde. De tips over de nieuwste opportuniteiten hoorde ik amper nog, en wat het gezelschap de beursbrainstorm noemde, drong maar half tot me door. Niet dat het me niet boeide, integendeel, hiervoor was ik gekomen. Het was het soort avond waarvoor anderen behoorlijk wat geld overhebben, geld dat ze wellicht in een veelvoud zouden terugverdienen.

Maar bij mij had het iets losgemaakt dat beter was blijven zitten.

‘Het is best wel spannend en ik ben al een paar keer tegen de grond geknald’, zei een tafelgenoot. ‘Maar als ik het op lange termijn bekijk, heb ik er goed aan verdiend.’ ‘No pain, no gain’, vatte iemand anders het samen. ‘We zijn allemaal wel eens een fortuintje kwijtgeraakt. Leergeld noem ik dat.’ Iedereen was het erover eens: als je voldoende winst maakt met je bedrijf, beleg dan een deel ervan in aandelen. Nergens een beter rendement dan op de beurs.

Uiteindelijk kwam de vraag waarvoor ik al de hele tijd bang was: ‘Hoeveel wil je investeren en welke aandelen heb je in gedachten?' Ik keek weer naar beneden, het blauwe water leek nog verder weg dan ooit. Ik voelde mijn knieën weer beven, begon weer overal gevaar te zien. Ik zou gegarandeerd mijn nek breken.

Toen ik aarzelend antwoordde dat ik voorlopig niets ging investeren, bleef het even stil. Daarna waren de blikken er weer. En ik zag de lippen bewegen. Ik wist wat ze zeiden. Hij durft niet.