Een leven in vier kwartalen

Tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1984 woonden mijn ouders en ik in de VS en volgde ik als vijftienjarige de verkiezing op de voet. Ik was toen een uitgesproken fan van Ronald Reagan.

In het beslissende verkiezingsdebat met Walter Mondale, kreeg Reagan de vraag of hij op zijn 73ste niet te oud was om president te worden. Zijn antwoord is legendarisch: 'Ik wil van leeftijd geen punt maken in deze verkiezingen. En daarom wil ik geen goedkoop politiek voordeel halen uit de immaturiteit en het gebrek aan ervaring van mijn jongere tegenstander.' Mondale, toen 56, stond met zijn mond vol tanden. Reagan won met een verpletterende overwinning: 525 tegen 13 kiesmannen.

Dit jaar zijn de kandidaten een pak ouder: Trump is 77, en Biden maar liefst 81. En opnieuw is leeftijd een big issue. De discussie duikt overigens meer en meer op, ook heel recent in het gevecht rond de strategie van Disney, waarbij CEO Bob Iger (73) lijnrecht stond tegenover activist Nelson Peltz. Peltz werd keer op keer opgevoerd als de '81-jarige miljardair', met als duidelijke ondertoon: 'Waarom maken een paar stokoude knarren het elkaar zo moeilijk?'

Het wordt misschien tijd om onze kijk op leeftijd en werk grondig te herdenken. We komen terecht in een wereld waarin 100 jaar worden eerder de norm dan de uitzondering wordt. 50 procent van de kinderen die vandaag geboren worden, zullen ooit 100 kaarsjes uitblazen. Lynda Gratton, mijn collega op de London Business School, schreef er een boek over: 'The 100-Year Life'. In de voorbije eeuw heeft de wetenschap ons maar liefst 30 jaar levensverwachting extra bezorgd. Het zou jammer zijn om die extra jaren gewoon toe te voegen aan het pensioen. Het wil misschien vooral zeggen dat de indeling van onze levens grondig hertekend moet worden.

Roadmap

Ik had onlangs het plezier te mogen werken met Avivah Wittenberg-Cox, van het Stanford Center of Longevity, die pleit om het leven in te delen in vier quarters of kwartalen. Het oude patroon was er een van drie stappen: leren, werken, pensioen. Nu gaan we naar een wereld waarin er evenveel mensen boven de 50 als onder de 50 zullen leven en werken. Zij pleit voor een nieuwe roadmap: grow, achieve, become en harvest. Met een heel actieve werkcarrière van 50 jaar of meer.

Ze vroeg mij om in één woord mijn eerste twee stappen samen te vatten en mijn ambitie uit te spreken voor het derde deel, waar ik net aan begonnen ben. Ik word dit jaar namelijk 55. Mijn eerste kwartaal was: ongeduld. Ik kon niet wachten tot het middelbaar achter de rug was, ik kon niet wachten om mijn diploma te halen, ik kon niet wachten met beginnen te werken. Mijn tweede kwartaal was: gulzigheid. Ik wilde een business starten. En nog een. En dan nog een, met een beursgang. Ik wilde familie én succes én roem. Alles tegelijk, en veel te veel.

Ik kom nu op een leeftijd waarbij de vorige generatie werd aangeraden om de stoelriemen vast te gespen, de leuning te rechten, en zich klaar te maken voor de landing. Mijn vader is op pensioen gegaan toen hij 60 werd. Nu komt er echter een hele generatie aan die van hun derde kwartaal een become-hoofdstuk wil maken. Ik zeker. Mijn ambitie voor het derde kwartaal was dan ook: groei. De kinderen gaan nu hun eigen weg, er is veel meer rust thuis, en ik heb het gevoel dat ik echt het verschil kan maken. En dat ik nog veel meer kan groeien.

Pablo Casals was een van de beste cellisten ter wereld. Toen hij 80 was, werd er een film over hem opgenomen, en vroeg de regisseur hem waarom hij op die leeftijd nog altijd vijf uur per dag oefende. Zijn antwoord: 'Omdat ik denk dat ik vooruitgang boek.'

Longevity wordt een van de grootste uitdagingen van onze moderne maatschappij. Het zal ons als maatschappij en als bedrijven dwingen om onze ideeën over leeftijd en werk grondig te herzien. Heel wat lezers van deze krant zullen in het derde kwartaal van hun leven zitten, of er dichtbij zitten. Ik ben benieuwd wat jullie ambitie is voor Q3 en Q4.