De topjob waar niemand over praat

Het regent kandidaten in alle politieke families. Kandidaat-premiers, kandidaat-minister-presidenten en nu ook kandidaat-ministers: zowel in het noorden als in het zuiden van het land dikken de lijstjes aan. Hetzelfde fenomeen in de Europese Unie. Speculaties alom over wie de volgende voorzitters worden van de Europese Commissie, de Europese Raad en de Europese Centrale Bank.

Niemand lijkt echter wakker te liggen van de vraag wie de nieuwe Belgische eurocommissaris wordt. Vreemd. Blijkbaar lijden de hoofdrolspelers in de Wetstraat aan manifest geheugenverlies. Nochtans legde de voordracht van Marianne Thyssen (CD&V) de federale regeringsonderhandelingen in een definitieve plooi na de verkiezingen van 2014.

Dat de Wetstraat de handen vol had met puzzelende partijen, belette het Schumanplein niet druk uit te oefenen. De Europese Commissie had al de hele zomer gewacht op een Belgisch voorstel. Pas met de keuze voor Thyssen verbonden de partijen van de Zweedse coalitie begin september 2014 definitief hun lot aan elkaar. De onderhandelingen kregen zuurstof, want de belangrijkste pionnen waren op het schaakbord gezet. Enter premier Charles Michel.

Dat Thyssen - Vlaams, vrouw en christendemocraat - de beste kaarten had, was trouwens al enkele maanden voordien voorspeld. Alleen hadden de mannelijke onderhandelaars veel tijd nodig om tot hetzelfde inzicht te komen.

Ex-premiers

Hoog tijd dus dat ook nu de kiezers weten wat de partijkopstukken van plan zijn. En wie kans maakt om in de komende zomer de overstap naar het Berlaymontgebouw te maken. De ongeschreven regel wil dat na twee termijnen voor Vlaamse politici (Karel De Gucht en Marianne Thyssen) de Franstalige partijen aan zet zijn. Als de MR federaal onderhandelt maar niet meer de premier kan leveren, zou de Europese Commissie een galante exit zijn voor Michel. Dat is geen primeur, want in de Commissie-Juncker zitten verschillende ex-premiers uit kleinere EU-lidstaten.

Maar vergeet ook Paul Magnette niet. Hij trekt de Europese PS-lijst en heeft als professor Europese politiek altijd een buitengewone interesse getoond voor de EU. De voorman van het verzet tegen het CETA-handelsverdrag met Canada kan dan in het hart van de Europese besluitvorming zijn politieke missie verder gestalte geven. Dat hij op die manier vijf jaar niet in de weg loopt van PS-voorzitter Elio Di Rupo is uiteraard mooi meegenomen.

En als de partijen zich dan toch over hun Europese strategie uitlaten, kunnen ze er tijdens de regeringsformaties misschien ook rekening mee houden bij de toewijzing van de ministerportefeuilles. Laat het geen anti-climax worden, want in het voorjaar van 2024, dus in de aanloop naar de eerstvolgende stembusslag, wordt België voorzitter van de EU.