De terugkeer van de erfzonde

De Franstalige politieke partijen houden zich dezer dagen onledig met een heilige strijd tegen een partij uit een ander gewest, Vlaanderen. Behoorlijk absurd, maar wie dit laat opmerken wordt meteen als een agent ervan beschouwd.

De herrie begon toen MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez het in een Vlaamse tv-studio opnam tegen Tom Van Grieken, de voorzitter van het Vlaams Belang. In het noordelijke deel van België heeft men al een tijd ingezien dat een mediacordon tegen die partij ze alleen maar sterker maakt. Toen het Vlaams Blok indertijd door de media werd uitgesloten, werd het steeds groter.

Het heeft dus wel degelijk zin in debat te gaan met een partij die de grootste van het gewest dreigt te worden. Dat betekent allerminst dat het cordon sanitaire rond coalitievorming met het Vlaams Belang doorbroken wordt.

Aan Franstalige kant werpt men alles op een hoopje. Door met een extreemrechtse partij te praten, wordt die groter en dat is door onderzoek aangetoond, hoorde ik een zelfingenomen Franstalige journalist met grote stelligheid zeggen op Radio 1. Je kan die stelling uiteraard bewijzen met de grote groei van het Vlaams Belang sinds die partij toegang heeft tot de media. Maar daarmee is het tegenovergestelde niet weerlegd, te weten dat ook met een mediacordon die partij meer kiezers zou hebben gehad.

IJver

De Franstalige ijver voor een cordon sanitaire blijft merkwaardig. In Franstalig België is er geen partij die te vergelijken valt met het Vlaams Belang. Tenzij dan de PTB, waarvan het populistische economische programma dicht bij dat van het Belang ligt. Les extrèmes se touchent. Foertstemmers hebben in Wallonië geen extreemrechts nodig, zij stemmen extreemlinks.

Jammer dat daar nooit grootschalig gepeild wordt naar wat echt leeft onder de bevolking. Dat zou best haaks kunnen staan op het imago van tolerantie dat de politieke klasse graag etaleert.

Het eenheidsfront van de Franstaligen heeft minder met het Brussels en het Waals Gewest te maken dan met Vlaanderen. Het getuigt van een heimwee naar het oude Belgique, waar zij het in het hele land voor het zeggen hadden. Want in feite is hun pact zinloos, omdat het gericht is tegen een Vlaamse partij. De Franstalige voorzitters spelen een spelletje onschadelijke politieke stratego om elkaar zo veel mogelijk pijn te doen.

Vooral de PS probeert zich te positioneren als de zuiverste partij. Eerder al had federaal parlementslid Melissa Hanus gepoogd de financiering van het Vlaams Belang droog te leggen. Lessen in politieke moraliteit geven aan het andere deel van het land is blijkbaar eenvoudiger dan de financiële schandalen in je eigen partij aan te pakken.

Uitgejouwd

De kennis van de Vlaamse samenleving is over de taalgrens de jongste jaren sterk afgenomen. Dat kwam tot uiting tijdens een debat tussen Bouchez en PS-voorzitter Paul Magnette aan de Brusselse universiteit ULB. Er kwam een vraag uit het publiek voor Bouchez: waarom is hij een tegenstander van een cordon rond de N-VA? Toen Bouchez zei dat dat geen extreemrechtse partij is, werd hij uitgejouwd.

Ook Olivier Maingain, jarenlang voorzitter van het vroegere FDF, ziet geen verschil tussen het Vlaams Belang en de N-VA. Hoewel hij zelf tegen onverdoofd slachten is, weigerde hij een voorstel in die zin te ondertekenen omdat het gesteund werd door de N-VA.

Het illustreert hoeveel Franstaligen de Vlaamse realiteit slecht kennen, maar het gewest wel zien als door en door conservatief. Daar tegenover stellen ze hun vermeende morele superioriteit. Dat bleek ook al toen staatssecretaris Sarah Schlitz (Ecolo) iedereen die verontwaardigd was over haar eentalige beleidsverklaring afdeed als extremistische flaminganten.

En zo lijkt het wel dat de fundamentele Franstalige erfzonde van 1830, de nauwelijks verhulde afkeer van Vlaanderen en het Nederlands, na bijna 200 jaar nog altijd springlevend is.