Bert Kruismans | En avant doucement

'De kracht van verandering', dat is toch echt een fantastische politieke slogan. 'De kracht van verandering', komaan, doe niet onnozel, wie kan daar nu tegen zijn? Ja, ‘het geld halen waar het zit’ klinkt ook niet slecht. Maar wie een beetje heeft doorgeleerd, weet dat het nergens op slaat. Om geld te kunnen inpikken moet je eerst weten waar die duiten zitten.  Spaarboekjes uit de handen snokken van arme luizen die in sociale woningen hokken, dat lukt onze bewindslui nog net, maar achter de grote vissen jagen, ho maar. Het geld halen waar we er zonder te veel miserie nog net aan kunnen, dat is de regel in dit land.

‘De kracht van verandering’ slaat ook nergens op, is ongelooflijk vaag en net daarom zo geniaal. Iedereen leest erin wat hij wil. Het is de waardige opvolger van ‘Met deze man wordt het anders’, de slogan die Leo Tindemans in 1974 naar het electorale succes katapulteerde. Werd het vervolgens anders met Tindemans? Helemaal niet.

Eigenlijk had de brave man in 1972 zijn moment suprême al bereikt, toen hij als minister van Landbouw het vangen van trekkende zangvogels met netten verbood. Daarover is toen bijna een regering gevallen. André Cools, patron van de Waalse sossen, wist dat vogelvangst voor sommigen van zijn kiezers een fundamenteel mensenrecht was, een wezenlijk onderdeel van hun identiteit. Maar Leo stond pal. Als u zich afvraagt waarom in de betere restaurants de leeuwerikenpastei al lang is vervangen door de vol-au-vent, dan weet u het nu. Allemaal de schuld van Leo Tindemans. Pro memorie: In Nederland werd de vogelvangst verboden in 1912.

Na het redden van de leeuwerik ging ambitieuze Leo verder op zijn elan en wilde hij met het Egmontpact effe snel het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen. Dat bleek weerbarstiger dan de vogelvangst. Leo verkaste naar het olifantenkerkhof, genaamd het Europees Parlement, maar mocht later toch nog terugkeren als minister van Buitenlandse Zaken op voorwaarde dat hij veel in het buitenland zat. BHV werd ook gesplitst volgens de contouren die Tindemans in 1977 had geschetst, maar dan wel 35 jaar later. 

Want als men in dit land alles heeft geprobeerd om de boel toch maar de boel te laten, doet men uiteindelijk onverwijld dat waarvan men al lang wist dat men het moest doen. Noem het de kracht van verandering.

De belasting op arbeid is hier te hoog, ook al zo’n dertig jaar. En dus bestelde de minister van Financiën nog maar eens een rapport bij een kransje van excellente deskundigen. Die gaven hun weldoordachte analyse, benoemden pijnpunten, schetsten de oplossing. De belasting op arbeid kon dalen als we de fiscale koterijen maar afbraken. Enkele belangrijke politici namen het rapport met dank aan en gooiden het vervolgens in de vuilnisbak onder het motto ‘eigen fiscale koterij en vooral eigen kiezer eerst’.

Op de website vlaanderen.be vindt u zo’n 1.000 pagina’s studies en rapporten over een Vlaamse kilometerheffing. Er staat ook mooi geschreven: ’Deze studie is geen kant-en-klaar plan voor een wegenheffing, maar de resultaten kunnen wel inzichten en feiten leveren voor een genuanceerd politiek en maatschappelijk debat.’ Fijn. Alleen is er geen debat. De Vlaamse regering heeft dat hele rekeningrijden zo’n 20 meter diep onder de grond gestopt.

Andere voorbeelden van studies die stijf staan van de expertise over pakweg pensioenen of koopkracht zijn op simpele aanvraag beschikbaar. Als we volgende winter bij gebrek aan gas opnieuw rond de Leuvense stoof verzamelen, heeft de overheid alvast genoeg bestofte rapporten liggen om alle Belgen van gratis aanmaakpapier te voorzien.