Bert Kruismans | De tijd van toen

‘Dit is onbegrijpelijk. Hiermee isoleert de Waalse regering zich op Europees en internationaal vlak. De reputatieschade is ontzettend groot, zeker voor een land dat zich met Brussel positioneert als een centrum van de diplomatie, de vestigingsplaats voor multinationale ondernemingen en de hoofdstad van de Europese Unie.’

Minzaamheid is een woord dat gewoon gecreëerd werd voor Geert Bourgeois (N-VA), maar die mistige dag in oktober 2016 was de Vlaamse minister-president echt boos. Zijn Waalse evenknie, Paul Magnette (PS), had laten weten dat de Europese Unie haar CETA-verdrag met Canada mocht stoppen waar ze wou. Het Waals Gewest zou het niet goedkeuren. Dankzij de politieke strijd van Bourgeois en de zijnen konden de gewesten nu al een tijdje een eigen internationale koers varen, wars van het verfoeilijke België, en hadden ze zelfs een vetorecht bij het goedkeuren van internationale verdragen. Maakten die Walen nu toch wel gebruik van dat verworven recht dat de Vlamingen hadden binnengesleept, zeker!

Bedolven onder zwartepieten

Ook de buitenlandse reacties kwamen uitgebreid in de Vlaamse pers aan bod. EU-president Donald Tusk waarschuwde voor het einde van de Europese vrijhandelsverdragen als Wallonië niet zou bijdraaien. Magnette en zijn Walen werden bedolven onder zwartepieten. De Duitstalige Gemeenschap moest zelfs een persbericht uitsturen om iedereen eraan te herinneren dat ook zij in eerste instantie het licht niet op groen had gezet. Zoals steeds was iedereen onze Oostbelgen weer vergeten. 

Dat Waalse no pasarán zat Bourgeois echt wel hoog. Vier jaar geleden rakelde het Europarlementslid de hele historie nog eens op in De Tijd. Deze keer was het Waalse verzet tegen een verdrag met Mexico een doorn in Bourgeois’ oog. We mochten volgens de man de Vlaamse welvaart niet langer laten gijzelen door onterecht protectionistisch verzet vanuit Wallonië. En toch kwam het akkoord er voorlopig niet. Deze week was er dan weer verzet tegen het Mercosur-akkoord met onder meer Argentinië en Brazilië.

Bourgeois is sinds kort met welverdiend politiek pensioen. Misschien is dat de reden waarom deze week het vernieuwde njet van de Waalse regering tegen Mercosur geen rimpeling in de communautaire kikkerpoel veroorzaakte. Ook het uitblijven van een federale regering is volgens de meest overtuigde Vlaams-nationalisten dezer dagen vreemd genoeg niet meer de schuld van de Franstaligen. Waar is de goeie ouwe tijd, toen je alle politieke problemen in België kon terugbrengen tot het simpele feit van de twee democratieën die elk op een andere planeet kampeerden? Sinds maanden is er van het communautaire front geen nieuws. Blijkbaar ligt het niet meer zo simpel sinds de Walen, tot grote verbazing van velen, net iets rechtser hebben gestemd dan de Vlamingen.

Palliatief DéFi

De aanloop naar de lokale stembusslag vormde in het verleden steevast het moment waarbij in enkele faciliteitengemeenten rond Brussel de dorpsfolklore met stembrieven in de verkeerde taal de kop opstak. Ook deze keer waren er enkele akkefietjes. Het palliatieve DéFI probeerde er nog heel even een slagje uit te slaan, maar deze keer was het tevergeefs. De Franstalige en de Vlaamse pers wilden er niet meer aan beginnen.

Een Franstalige burgemeester uit Brussel, met veel kilometers op de teller, vertelde uw dienaar ooit in alle vertrouwen dat Olivier Maingain, de burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe en het boegbeeld van DéFI, anders was dan de kopstukken van de andere Brusselse partijen. Zij roerden de communautaire trom, zo vertelde hij, wanneer hen dat toevallig goed uitkwam. Olivier Maingain daarentegen, die meende het ook, die had echt een probleem met de Vlamingen. Oordeelt u vooral zelf welke van deze twee houdingen het meest laakbaar is.