Europa bedot ons met elektrische wagens

De autosector, de belangrijkste economische steunpilaar van Duitsland, zit in een crisis. En dat niet alleen wegens het gesjoemel met emissienormen door Volkswagen, dat daarmee consumenten naar elders dreef. De sector krijgt ook te maken met levensbedreigende, overdreven strenge Europese uitstootregels. Vereisten die maar schijnbaar wortelen in een milieubeleid.

De Europese Unie ging flink uit de bocht met haar CO2-regulering die van start ging op 17 april 2019. Vanaf 2030 moeten Europese autobouwers voor hun wagens een gemiddelde uitstoot van amper 59 gram CO2 per kilometer kunnen voorleggen. Dat komt overeen met een brandstofverbruik van 2,2 liter diesel per 100 kilometer. Dat is gewoon onmogelijk.

In 2006 stootten nieuwe auto’s geregistreerd in de EU 161 g/km uit. Dankzij de inspanningen van de autobouwers daalde dat cijfer tot 118 g/km. Het gemiddelde ging echter weer de hoogte in door het stijgende marktaandeel van benzinewagens, die meer CO2 uitstoten dan diesels. Tegen 2018 lag de gemiddelde uitstoot van nieuwe auto’s licht boven 120 g/km. Dat is ongeveer twee keer de uitstoot die op lange termijn zal worden toegelaten.

Zelfs de bekwaamste ingenieurs kunnen geen verbrandingsmotoren bouwen die voldoen aan de normen die de EU voorschrijft. Maar blijkbaar is dat net de bedoeling: de EU wil de uitstoot van het wagenpark naar beneden krijgen door een geforceerde verschuiving naar elektrische auto’s. De Unie gaat er in haar juridisch bindende formule om emissies te berekenen immers van uit dat elektrische wagens geen CO2 uitstoten.

De implicatie is dat als een autobouwer zijn productie gelijk verdeelt tussen elektrische wagens en wagens met verbrandingsmotor die voldoen aan het huidige gemiddelde, het doel van 59 g/km binnen handbereik ligt. Als een bedrijf geen elektrische wagens kan produceren en blijft hangen op de huidige gemiddelde uitstoot, moet het een boete betalen van ongeveer 6.000 euro per wagen, of moet het samensmelten met een concurrent die wel elektrische wagens kan bouwen.

Boerenbedrog

Die formule van de EU is een reusachtig boerenbedrog. Ook elektrische wagens stoten flink wat CO2 uit, het enige verschil is dat de uitlaatpijp bij de energiecentrale ligt. Zolang met steenkool of gas gestookte centrales nodig zijn om de energielevering te verzekeren in periodes dat er wind noch zon is, draaien elektrische wagens, net als benzine- of dieselwagens, voor een stuk op koolwaterstoffen. En zelfs als ze opgeladen worden met energie opgewekt door zon of wind, worden enorme hoeveelheden fossiele brandstoffen gebruikt om batterijen te maken in China of elders, die meteen de veronderstelde uitstootbeperking tenietdoen.

Eerder dit jaar toonden de fysicus Christoph Buchal en ik aan dat - in de context van de Duitse energiemix - een elektrische wagen iets meer CO2 uitstoot dan een moderne dieselwagen, ook al biedt de batterij van de elektrische wagen de bestuurder amper de helft van de actieradius van een volgetankte diesel. Kort na verschijning van onze paper toonden data van Volkswagen dat zijn e-Golf iets meer CO2 uitstoot dan zijn Golf diesel binnen de Duitse energiemix. Wanneer men uitgaat van de globale Europese energiemix, waarin een groot stuk Franse kernenergie zit, doet de e-Golf het iets beter dan zijn dieselbroer.

De Oostenrijkse denktank Joanneum Research publiceerde onlangs een grootschalige studie in opdracht van de Oostenrijkse autofederatie ÖAMTC en haar Duitse tegenhanger ADAC. Dat onderzoek bevestigt de eerdere bevindingen. Een middelgrote elektrische wagen in Duitsland moet 219.000 kilometer afleggen vooraleer hij beter begint te doen dan een dieselwagen wat betreft CO2-uitstoot. Het probleem is dat wagens in Europa gemiddeld slechts 180.000 kilometer meegaan. Volgens Joanneum Research is de levensduur van batterijen niet eens lang genoeg om die afstand te halen. Jammer genoeg herladen de bestuurders van elektrische wagens hun batterijen veel te vaak, bij elke gelegenheid, en met hoge oplaadsnelheid, wat slecht is voor de duurzaamheid.

Er zijn maar twee verklaringen mogelijk voor de huidige Europese wetgevers. Ofwel wisten ze niet wat ze deden, ofwel namen ze de Europeanen willens en wetens bij de neus. Beide scenario’s suggereren dat de EU haar interventionistische industriebeleid moet omgooien en moet vertrouwen op marktinstrumenten zoals een omvattend systeem voor emissiehandel.

© Project Syndicate