Veerle De Witte, ceo Standaard Boekhandel: ‘Het juiste carrièrepad? Ik weet niet of dat bestaat’

Wat wilde u worden als kind?

‘Een vliegende non. Ik was gefascineerd door piloten, mede door de tv-reeks ‘The Flying Doctors'. Waarom een non? Dat weet ik niet precies. Ik was ervan overtuigd dat ik geen kinderen wilde, maar katholiek was ik zeker niet.’

Welk onvergetelijk moment wilt u opnieuw beleven?

‘Mijn 25ste verjaardag, toen ik met drie andere jarige vriendinnen een fuif gaf. Ik leerde die avond mijn man kennen. Wie de eerste stap zette, daarover lopen de versies uiteen. Want mijn man drinkt al eens graag een pintje, en ik niet.’

Wanneer wist u dat u het juiste carrièrepad bewandelt?

‘Ik weet niet of je dat ooit weet. Je neemt in je leven beslissingen, gaat een bepaalde richting uit en dan komt er iets nieuws op je pad. Go with the flow. Dan raak je ook niet teleurgesteld als het niet is geworden wat je had gehoopt.’

‘Tegelijk doe ik supergraag wat ik doe, ben ik er goed in en zal ik dit verder doen. Maar is dat dan het juiste carrièrepad? Vraag het me nog eens op mijn sterfbed.’

Wanneer voelde u zich onlangs euforisch?

‘Toen ik de bijdrage zag van de onlineverkoop bij Standaard Boekhandel. Die was veel positiever dan gedacht, voor mij een nieuwigheid. Terwijl het - als ik erover nadenk - wel mogelijk is, want klanten sturen amper boeken terug en we hebben het voordeel van een gigantisch fysiek winkelnetwerk in Vlaanderen.’

‘Ik vier zoiets door het met anderen te delen. Meestal is dat mijn mama, die ik dan bel om te zeggen: ‘Ik heb keigoed nieuws.’’

Wanneer had u onlangs een krop in uw keel?

‘Meer dan een krop, echt verdriet, had ik toen mijn schoonmoeder twee weken geleden overleed na een jaar tegen kanker te hebben gevochten. Ook mijn man en kinderen verdrietig zien, vind ik moeilijk. We hebben zes jaar in het Midden-Oosten gewoond, en toen was de afstand met mijn schoonmoeder groot. Dat hebben we het voorbije jaar deels proberen in te halen door elke vrijdagavond bij haar te gaan eten. Ik ben blij dat we die tijd samen nog gehad hebben.’

Is er iemand die uw leven veranderd heeft, maar het niet weet?

‘Zoals bij velen: een leerkracht. Ik volgde in het middelbaar Latijn, deed dat heel graag, en tijdens onze Romereis zei Mevrouw Vansanden, een minzame vrouw die geschiedenis gaf, mij: ‘Je hebt veel oog voor detail.’ Dat is me altijd bijgebleven, omdat het oprecht was en ze iets benoemde wat ik wel al voorvoelde, maar daar bevestigd zag. Dat is de kracht van complimenten krijgen, maar ook geven.’