Afstandsloper John Heymans: ‘Ik ben de instabitch op wie ik een paar jaar geleden kritiek had’

De keuken van het ouderlijk huis van John Heymans (26) geeft door de grote ramen zicht op de mistige velden van Wolvertem, waar hij meteen na ons gesprek zal gaan trainen. Kilometers malen met relatief lage intensiteit, in een eerste sessie 15 en ’s avonds nog eens 8. Dat monotone ritme is niet elke dag even eenvoudig, geeft hij toe, maar dat het er modderig en nat bijligt, vergroot vandaag de goesting. ‘Als ik een plas tegenkom, stap ik er opzettelijk in, en niet ernaast. Ik wil vuil worden.’

Het is tweede kerstdag en de hele familie - Heymans’ ouders, broer en zus - is uitzonderlijk thuis om te vieren. Twee dagen later vertrekt hij alweer voor anderhalve maand naar de VS, op trainingskamp naar Flagstaff in Arizona. Hij sluit er aan bij het Canadese olympisch team. Heymans regelt graag zijn eigen stages en schrijft daarvoor de toplanden aan met de vraag of ze geen bed vrij hebben. ‘Ik wil me omringen met de besten. Want je bent het gemiddelde van de vijf mensen met wie je het meeste tijd spendeert’, zegt hij, met een quote die wordt toegeschreven aan de Amerikaanse ondernemer en motivational speaker Jim Rohn.

Zijn ontbijt bestaat, zoals elke dag, uit havermout met amandelmelk, aangevuld met noten voor de goede vetten en rood fruit voor de antioxidanten. Daarover spuit hij een meer dan royale portie honing. ‘Suiker is leven voor een sporter’, zegt Heymans, al vroeg op de ochtend een wandelende energiebom. De koffie komt uit een machine die hij kreeg van een sponsor en die gepersonaliseerde programma’s aanbiedt. Dat voor hem  - ‘Johnnieeeee’, staat op het display - maalt bonen zoals hij ze wil. ‘Mijn leven is mooier sinds ik dit apparaat heb.’

Gestolen harten

Afgelopen zomer stal Heymans harten toen hij onverwacht sterk presteerde op de 5 kilometer op de Olympische Spelen in Parijs. In zijn reeks eindigde hij als derde en meteen na afloop wist hij voor de camera’s van de VRT met zijn adrenaline geen blijf in een voor een profsporter ongewoon spontaan interview over zijn ‘gestoord goede vorm’. ‘Sommigen dachten dat ik dat allemaal had voorbereid, maar ik was gewoon mega-euforisch, en dan zeg ik mijn gedacht. Ik was toen geen Remco Evenepoel, medailles lagen niet binnen mijn bereik. Dat ik me bij de beste 16 lopers ter wereld op de 5.000 meter zou plaatsen, overtrof mijn wildste dromen .’

De finale enkele dagen later, waarin hij elfde werd, liep hij met een boodschap op zijn armen: ‘Hey mom, I made it.’ Eigenlijk wilde hij een tijdelijke tattoo zetten met een QR-code die miljoenen mensen over de hele wereld zouden kunnen scannen als hij een paar seconden in beeld komt. Die code zou naar zijn Instagram-account leiden. Maar een vriendin raadde aan ‘iets schattigs’ te kiezen. ‘Sorry, er zit geen sentimenteel verhaal achter. Ik zou dat kunnen verzinnen, maar eigenlijk was het gewoon een marketingstunt. Ik ga het de volgende keer nog eens doen, dus wie ideeën heeft: stuur gerust. Het moet wel op mijn kleine biceps passen.’

Hoe voelt dat, zo presteren op het allergrootste sportevenement? Om alles te laten indalen is hij na zijn race nog tien minuten in het Stade de France op een stoel gaan zitten. ‘De galm in zo’n gevuld stadion is niet te beschrijven. Ik wist: het gaat nog heel lang duren voor ik dat nog eens meemaak. Voor een voetballer is dat routine, voor ons niet. En dat geeft weer motivatie om te trainen.’

Niet dat hij het echt nodig heeft, zegt hij. ‘Ik ben intrinsiek gedreven, niet door externe factoren. Daar heb ik geluk mee, denk ik. Ik zie zulke gloriemomenten als iets dat ik verdiend heb. Als je kapotgaat van de stress, is je hele ervaring om zeep. Waarom? We leven maar één keer. Zoveel atleten zeggen op het einde van hun carrière dat ze te weinig hebben genoten.’

Hij verwacht dat hij nog hooguit zes piekmomenten gaat meemaken: maximaal twee Spelen en vier wereldkampioenschappen, waarvan het eerstvolgende in september in Tokio, zijn grote doel voor 2025. ‘Zes! Dat is niets. Vandaar: alles geven en profiteren.’

Dat hij überhaupt olympiër werd, heeft Heymans, die een diploma bio-ingenieur heeft, niet alleen te danken aan zijn benen, maar ook aan een stukje computercode dat hij heeft geschreven met behulp van ChatGPT. Het programma zocht voor hem uit welke races hij in de voorbereiding moest lopen om zijn kansen om zich te plaatsen te vergroten. Dat heeft dan weer niets met marketing te maken, verzekert hij. ‘Zonder was het niet gelukt. Ik heb andere atleten nog geadviseerd het ook te doen, maar niemand wilde. Ik vind dat moeilijk te begrijpen als je zo hard bezig bent met kleine winsten te zoeken.’

Zoals een pater

Heymans begon pas laat met atletiek. Hij speelde hockey met de ambitie het tot de nationale ploeg te schoppen, tot hij op zijn 18de besefte dat dat niet zou lukken. Zijn fysieke parameters waren wel uitmuntend. Daarom switchte hij naar lopen, maar dan in combinatie met een liederlijk studentenleven. ‘Om een niveau hoger aan te kunnen moest alcohol eruit en slaap erin.’ Geleidelijk ging hij ‘als een pater’ leven. ‘Ik had veel fomo, het was moeilijk om nee te zeggen telkens als iemand vroeg: 'Hey John, kom mee pinten drinken.' Intussen ben ik daar overheen.’

Hij legt zich toe op 5 kilometer, vooral vanwege zijn eerder tengere lichaamsbouw, maar ook omdat hij van de snelheid op die afstand houdt. ‘Vijf kilometer, dat is 3 à 4 kilometer gecontroleerd lopen, en dan alles los. Jezelf gewoon kapotlopen. Dat vind ik tof.’ Hoeveel pijn dat doet? ‘Veel, en overal. Maar het mooie aan de mens is dat we goede ervaringen beter onthouden dan slechte. Ik kan me nu de pijn niet voor de geest halen. Gelukkig, anders zou ik het misschien niet opnieuw willen beleven.’

Het grote voordeel aan lopen, zegt Heymans, die intussen aan zijn derde espresso begint, is dat je veel tijd over hebt. Een loper kan maar een beperkt aantal uren per dag trainen, want die heeft door de zware impact - tweeënhalve keer je lichaamsgewicht bij elke stap - veel meer hersteltijd nodig dan andere duursporters, zoals wielrenners of zwemmers.

Dat laat ruimte voor nevenprojecten. Heymans steekt veel energie in sociale media, om zichzelf in de markt te zetten en geld te verdienen. Hij post dagelijks op Instagram en TikTok en twee keer per week op YouTube. In zijn video’s geeft hij een blik op het leven van een eliteatleet en tips voor amateurs. ‘Vroeger keek ik een beetje neer op influencers, nu vind ik het megachill. Ik ben de instabitch op wie ik een paar jaar geleden kritiek had.’

Betere biosensoren

Instagram is 80 procent van zijn inkomen, dankzij advertenties en sponsors. Heymans maakt onder meer reclame voor Duvel Moortgat. ‘De moderne atleet moet bijna wel een influencer zijn. Bedrijven willen eyeballs op hun producten, wij kunnen dat bieden.’

Op Instagram telt hij bijna 90.000 volgers, hij mikt op minstens 200.000, dan zit hij bij de top 1 procent in zijn industrie. ‘Het is een wetmatigheid: de top 1 procent krijgt de grote contracten, de rest de kruimels.’ Zijn vaste loon komt van een voltijds topsportcontract bij de Waalse federatie Adeps, waar hij ging aankloppen omdat voor de Vlaamse federatie top 8 van de wereld een minimumvereiste is.

Hij legt ook een spaarpot aan voor zijn ondernemersdroom. Na zijn profcarrière gaat hij ‘zeker’ de start-upwereld in. Zijn vizier staat op de markt voor wearables voor gezonder leven. ‘We kunnen nog te weinig data van ons lichaam meten. Dat is een hardwareprobleem. De biosensoren staan nog niet ver genoeg. We kunnen niet permanent cortisol, creatine kinase (spierafbraak, red.) of hormonen meten. Dat kan alleen via een bloedafname, een momentopname dus. In de toekomst moet dat niet-invasief en permanent. Als dat lukt, gaat een hele nieuwe wereld open.’

Nu al onderneemt Heymans door trainingsprogramma’s voor amateurlopers te verkopen. ‘Wat ik te bieden heb, is dat ik bij de beste van de wereld hoor. Dat is toch wat mensen willen: doen wat de top van de wereld doet, het beste bewijs dat het werkt.’ Al die extra bezigheden houden niet alleen zijn ‘constant draaiende’ brein bezig, ze dienen nog een doel, zegt Heymans: inspireren om te bewegen. Het geeft hem het idee dat al zijn trainingskilometers niet alleen voor zichzelf zijn. ‘Een job met impact willen, dat is typisch gen Z, zeker?'